Oude herinneringen: regenmeesters en bijzondere lijnen

De vergelijking is, zeker in de afgelopen maanden, al vaker gemaakt: Max Verstappens prestaties in de regen doen denken aan twee natweerspecialisten van weleer, de grote Ayrton Senna en recordverslinder Michael Schumacher. De Braziliaan, die driemaal wereldkampioen werd in de Formule 1, kwam letterlijk en figuurlijk altijd bovendrijven als de hemelpoorten zich openden. Vandaag (dinsdag) is een belangrijke dag in de geschiedenis van de F1: Senna wist op 11 april 1993 mogelijk zijn meest briljante prestatie ooit af te leveren door te winnen op een doornat Donington Park.

Toen Verstappen een klein half jaar geleden als derde over de finishlijn kwam in Brazilië, vielen de combinaties 'Senna, Donington 1993' en 'Schumacher, Barcelona 1996' veelal. Het zijn de regenraces die in het collectieve geheugen zijn blijven hangen. Schumi won zijn eerste Grand Prix voor Ferrari in Barcelona, ondanks dat hij een verschrikkelijk slechte start had en bovendien het meerendeel van de race op slechts negen van de tien cilinders zijn race had kunnen afwerken. Zijn voorsprong op de nummer twee? Driekwart minuut.

Een wonderstart: waar zagen we dat eerder?

Waar Schumacher twaalf ronden nodig had om naar de kop te rijden, deed Senna het drie jaar daarvoor binnen eentje. De Braziliaanse regenmeester kwalificeerde zich als vierde voor de Europese Grand Prix, die eenmalig op het Donington Park in Engeland werd gehouden. Zijn start was niet best - hij verloor een plaatsje aan Karl Wendlinger - maar binnen een mum van tijd was de legendarische Senna opgeklommen tot P2, op de staart van leider en eeuwig rivaal Alain Prost. Na deze ook te hebben verschalkt in de voorlaatste bocht was het wonder compleet.

Iedereen sprak naderhand over de lijnen van Senna. De Braziliaan reed zichtbaar over andere stukken van het asfalt dan dat zijn concurrenten dat deden, en door zo te rijden, bouwde hij aan een gigantische voorsprong. Naast zijn ongekende rijtalenten was het tactische denkvermogen van Senna eveneens een grote factor in de race: de McLaren-coureur kwam 'slechts' viermaal de pitstraat ingereden, waar Prost liefst zevenmaal stopte.

Het verhaal van de snelste raceronde is tevens een bijzondere. Senna, die in de 57ste van 76 ronden naar binnen werd geroepen, besloot te elfder ure toch door te rijden. Echter: hij reed al in de pitstraat. Doordat de pitstraatingang voor de laatste chicane lag, en er destijds nog geen snelheidslimiet was, kon Senna zo de snelste ronde van de wedstrijd rijden.

Schumacher maakt het verschil

De masterclass van Senna eindigde in een voorsprong van ruim tachtig seconden op nummer twee Damon Hill, de rest van het veld (inclusief Prost) keek tegen een achterstand van een ronde of meer aan. Opvallend detail: de man die jaren later als opvolger van Senna als regenmeester werd aangewezen, vloog van de baan. Schumacher kreeg het in Barcelona, drie jaar na de onvergetelijke prestatie van Senna, wel voor elkaar om elke ronde seconden sneller te rijden dan de concurrentie en zijn bolide bovendien op het grijs te houden.

Op het moment dat Schumachers grote rivaal in die dagen, Hill, eraf spinde, greep de Duitser de macht door diens teamgenoot Jacques Villeneuve in te halen. Ondanks over een inferieure Ferrari te beschikken rende Schumacher op zevenmijlslaarzen naar de eindstreep. In de daaropvolgende jaren zou de legendarische Duitser nog vaker uitblinken als het hemelwater naar beneden stortte: ettelijke malen wist Der Regenmeister nog een overwinning te boeken in natte omstandigheden. Jos Verstappen, ook zo'n erkend regenrijder, overspeelde zijn sterke hand op die drijfnatte lentedag in Barcelona: liggend op een vijfde plaats spinde hij eraf. 

Anno 2017 is er in de persoon van Lewis Hamilton ook een onbetwiste regenmeester. De Brit won de laatste zes wedstrijden waarin sprake was van wisselende weersomstandigheden allemaal. Dankzij zijn razendsnelle Mercedes hoefde hij hiervoor niet het hele veld op te rollen, maar alsnog: als het regent, slaat Hamilton vaak een gat dat niet meer te overbruggen is door de concurrenten. Naast Verstappen, die zijn potentie in de regen inmiddels meer dan duidelijk heeft gemaakt, vallen nog twee jonge rijders op die in de toekomst - met het juiste materiaal - een gooi naar de eretitel 'regenmeester' kunnen doen. Carlos Sainz en Esteban Ocon rijden ook altijd de andere lijnen in de regen, waarover menig liefhebber maar niet uitgepraat raakt.

Door: René Oudman

[photo,302252,left,]