Oude herinneringen: ‘Zestig kwalificatieronden’ in Hongarije

Een goed resultaat in Hongarije was cruciaal voor Schumacher om zijn titelkansen in leven te houden. Het treffen op de Hungaroring was de twaalfde van in totaal zestien races in 1998. Op het moment dat de Formule 1-wereld arriveerde op het bochtige baantje bij Boedapest stond Schumacher tweede in het klassement, met maar liefst zestien punten achterstand (76-60) op leider Mika Hakkinen. Destijds werd alleen de top-zes van de race-uitslag nog beloond met WK-punten: 10-6-4-3-2-1. Met na Hongarije nog slechts vier wedstrijden te gaan, kon Schumacher zich geen averij meer permitteren.

Twee weken eerder had Schumacher nog een dramatische thuisrace beleefd op Hockenheim. Met zijn Ferrari F300 kwam hij voor eigen publiek, vanaf een negende startplaats, niet verder dan de vijfde plek. Hakkinen won de race in Duitsland en verdubbelde daarmee zijn voorsprong in het klassement. Van een ommekeer leek aanvankelijk geen sprake in Hongarije. De McLarens van Hakkinen en David Coulthard domineerden de vrije trainingen en waren ook in de kwalificatie de snelsten, waarbij Schumacher bijna 0,4 seconde moest toegeven op polesitter Hakkinen.

“We zullen het McLaren zeker lastig maken”

Ondanks de dominantie van McLaren over één ronde maakte Schumacher zich voor de race geen zorgen. “Vanuit deze positie kunnen we nog steeds een goed resultaat behalen”, zei hij na de kwalificatie voor de camera van RTL4. “Het zal afhangen van de strategie, hoe het met de banden gaat en wie er goed voorbereid is. Ik zie het vol vertrouwen tegemoet. We zullen het McLaren zeker lastig maken. Of dat genoeg is, zal ik je na afloop laten zien.”

Bij de start lukte het Schumacher niet om terrein goed te maken. Na het doven van de rode lichten schoten Hakkinen en Coulthard pijlsnel van hun plek, waardoor de Duitser weinig anders kon dan aansluiten op P3. “Na de start zag het er niet naar uit dat we een kans zouden hebben om er voorbij te komen”, vertelde Schumacher na de finish op de persconferentie. Ferrari moest dus iets doen met de strategie. Het was de verwachting dat de coureurs twee keer zouden binnenkomen voor nieuwe brandstof en vers rubber - Bridgestones voor de McLarens en Goodyears voor de Ferrari’s - maar na de start wijzigde Ferrari met kopstukken Jean Todt en Ross Brawn aan de pitmuur van tactiek.

“Driestopper leek aanvankelijk verkeerde keuze”

“We kozen voor een driestopper, maar dat leek in eerste instantie de verkeerde keuze. Na mijn eerste pitstop kwam ik namelijk pal achter Jacques Villeneuve weer de baan op. Beide McLarens reden na hun pitstop weer voor me, terwijl dat omgekeerd had moeten zijn. Ik had voor hen moeten liggen”, vertelde Schumacher. De Ferrari-coureur keek maar liefst zes ronden tegen de achterkant van de Williams van de op dat moment regerend wereldkampioen Villeneuve aan. Pas in de 31ste ronde meldde de Canadees zich in de pitstraat voor zijn eerste pitstop. Op dat moment had Schumacher al 7,1 seconde achterstand op Hakkinen en 3,5 seconde op Coulthard. “Ik dacht dat ik in de problemen zat en was bang dat het een derde plaats zou worden. Maar de race ontwikkelde zich en er was nog een lange weg te gaan. Daarom ben ik blijven pushen”, verklaarde Schumacher.

Binnen zeven ronden dichtte Schumacher het gat naar Coulthard en begon hij bij de Schot aan te dringen voor P2, terwijl Hakkinen vooraan niet kon uitlopen op het tweetal. In de 43ste van in totaal 77 ronden besloten Ferrari en Schumacher in de aanval te gaan. De op dat moment nog tweevoudig wereldkampioen kwam binnen voor een korte pitstop en reed vervolgens een snelle outlap. McLaren antwoordde vrijwel direct door Coulthard en Hakkinen in respectievelijk ronde 44 en 46 binnen te halen, maar de schade was toen al geleden: na de tweede serie pitstops leidde Schumacher, voor Hakkinen en Coulthard.

25 seconden in 19 ronden

Daarmee was de buit echter nog niet binnen voor Schumacher. Waar voor Hakkinen en Coulthard pitstop nummer twee ook de laatste was, moest de nieuwe koploper nóg een pitstop maken. Vandaar dat Schumacher bij zijn tweede onderhoudsbeurt ruim één seconde korter kon stilstaan dan de McLarens - hij hoefde immers minder brandstof mee te nemen. Om een veilige marge te hebben voor zijn derde pitstop kreeg Schumacher een zware opdracht mee van Brawn: of hij in 19 ronden even 25 seconden wilde winnen op de McLarens? Vrijwel onmogelijk, maar niet voor Schumacher.

Ronde na ronde perste Schumacher alles uit zijn F300 en het gat naar de McLarens bleef in rap tempo groeien, al had hij niet meteen door dat hij al aan kop ging. “Ik kwam op de radio om te vragen wat er aan de hand was: ‘waarom loopt Hakkinen uit op mij, in plaats van dat ik inloop op hem? Want ik heb een lichtere auto’. Daarom schoot ik ook even van de baan. Ik was zo hard aan het pushen”, refereerde Schumacher aan zijn uitstapje in de laatste bocht in ronde 52. Heel veel tijd kostte hem zijn tripje door het Hongaarse gras niet, omdat ze bij McLaren hun eigen problemen hadden.

Pech voor Hakkinen

Vanwege een falende schokdemper begonnen de rondetijden van Hakkinen na zijn tweede pitstop op te lopen, wat zijn jacht op Schumacher alleen maar moeilijker maakte. Coulthard was zijn Finse collega het liefst zo snel mogelijk voorbijgegaan, maar dat mocht in eerste instantie niet van de teamleiding. Pas in de 52ste ronde kreeg de Schot vanaf de pitmuur groen licht, maar naar eigen zeggen had hij toen al tien seconden verloren achter Hakkinen. Ook toen Coulthard zijn teamgenoot was gepasseerd, liep het gat met Schumacher snel op: van 14 seconden in ronde 53 tot meer dan 27 seconden in ronde 62. “Ik zat al op de limiet met mijn banden en remmen, maar er was geen mogelijkheid dat ik zijn tempo van dat moment kon bijhouden”, sprak hij na afloop. Waar Schumacher constant in de 1.19 minuut reed, kwam Coulthard niet verder dan 1.21’ers.

In de 62ste ronde had Schumacher de opdracht van Brawn volbracht en kon hij zijn derde pitstop maken, om met een kleine vijf seconden voorsprong op Coulthard weer naar buiten te komen. “Daarna ging het best gemakkelijk, maar daarvoor was het alsof ik zestig kwalificatieronden heb gereden en dat is op dit circuit vrij zwaar”, zei Schumacher, die uiteindelijk met 9,4 seconde voorsprong op Coulthard over de streep kwam. Hakkinen viel door zijn probleem terug tot P6, op een ronde achterstand van de winnaar. “Dit is één van mijn meest emotionele zeges. Natuurlijk hebben de problemen van anderen me geholpen, al kon ik in de race gemakkelijk het tempo van de McLarens rijden”, reageerde Schumacher, die vlak daarvoor op het podium met een brede grijns naar het Duitse volkslied luisterde en gretig van de champagne dronk.

Met zijn legendarische triomf verkleinde Schumacher het verschil met Hakkinen in de WK-stand tot zeven punten (77 om 70) en na zijn zege in Ferrari’s thuisrace op Monza was het, met nog twee wedstrijden te gaan, zelfs 80-80. Toch zou Hakkinen in 1998 zijn eerste wereldtitel pakken en deze een jaar later prolongeren. Dat laatste mede doordat zijn Duitse rivaal op Silverstone een beenbreuk opliep. Maar daarna kwam de macht dan eindelijk bij Schumacher en Ferrari te liggen: van 2000 tot en met 2004 waren zij elk jaar de beste.