Nostalgie

OTD: Piers Courage, meer dan een gentleman racer

Op 27 mei 1942, vandaag precies 78 jaar geleden, kwam in het Engelse Colchester 'gentleman racer' Piers Raymond Courage ter wereld, telg uit een rijk Schots geslacht van bierbrouwers.

Piers Courage, De Tomaso 505 Ford

Piers Courage, De Tomaso 505 Ford

Rainer W. Schlegelmilch

De jonge Piers doorliep in zijn jeugd het keurige Eton College en werd al van jongs af aan geprepareerd om op latere leeftijd de leiding van zijn vader over te nemen in het familiebedrijf. Tot Piers in zijn tienerjaren werd gegrepen door het racevirus. Al snel was het gedaan met z’n opleiding en familieplicht. Hij begon in zijn eigen Lotus 7-sportwagen mee te doen aan lokale races, waarna hij in 1964 op 21-jarige leeftijd de overstap maakte naar de Formule 3.

In zijn eerste jaar reed Courage een paar races in een tot Lotus 31 omgebouwde Lotus 22, maar in 1965 begon het serieuze werk in het nieuw gevormde team van Charles Lucas, een van zijn racematen. Courage kreeg de beschikking over een omgebouwde Brabham F2-bolide en kreeg ene Frank Williams als teamgenoot, in die dagen nog gewoon coureur en tevens de mecanicien van het team.

Colin Chapman

De twee coureurs hadden een totaal verschillende achtergrond, maar raakten goed bevriend met elkaar en het team presteerde boven verwachting. Courage won vier races en deze goede resultaten werden onder meer opgemerkt door Colin Chapman, oprichter en teambaas van het Lotus Formule 1-team. Courage kreeg voor 1966 een stoeltje aangeboden bij het F3-team van Lotus en mocht zelfs in een Lotus 44 F2-wagen meedoen aan de Grand Prix van Duitsland, dat jaar een race voor zowel F1- en F2-bolides. Courage viel uit, maar zijn naam was gevestigd.

BRM

Een jaar later, in 1967, kreeg de Engelsman een Formule 1-stoeltje bij BRM, dat werd gerund door het team Reg Parnell Racing. Zijn wilde rijstijl luidde bijna het einde van zijn F1-carrière in: al na twee races werd Courage door het team op straat gezet, waarna hij doodleuk zijn carrière vervolgde in de Formule 2. Na een succesvolle winter in de Tasman Series besloot Parnell hem een tweede kans te geven in de Formule 1. Ditmaal was Courage succesvoller: in 1968 reed hij een volledig seizoen met als hoogtepunten twee puntenfinishes in Frankrijk (P6) en Italië (P4).

Frank Williams Racing Cars

Piers Courage, Brabham

Piers Courage, Brabham

Photo by: Rainer W. Schlegelmilch

Zijn oude vriend Frank Williams had ondertussen niet stilgezeten. Williams was gestopt met racen en was een eigen F2-team gestart, waarvoor Courage dus in 1968 de nodige wedstrijden had gereden. Voor 1969 had Williams echter zijn zinnen gezet op de Formule 1. Samen met Courage kocht hij van Jack Brabham een spiksplinternieuwe Brabham BT26. Courage viel in de eerste race in Spanje nog uit, maar werd daarna spectaculair tweede in Monaco. Een paar uitvalbeurten werden afgewisseld met puntenfinishes en bij de USGP op Watkins Glen volgde zelfs een tweede podium. Courage sloot het jaar af als nummer acht in het WK.

De Tomasso

Piers Courage met Frank Williams

Piers Courage met Frank Williams

Photo by: Motorsport Images

Hij kreeg aanbiedingen, maar besloot bij Williams trouw te blijven. Voor 1970 kreeg het team de beschikking over een De Tomasso, ontworpen door Gian Paolo Dallara en uitgerust met een Ford Cosworth DFV-motor. De auto bleek veel te zwaar en was notoir onbetrouwbaar. De eerste keer dat Courage een beetje mee kon komen was tijdens de Grand Prix van Nederland. De Engelsman kwalificeerde zich op de negende plaats, maar tijdens de race op zondag 21 juni ging het gruwelijk mis. De voorwielophanging van de De Tomasso brak af op het snelle stuk voor Tunnel Oost waardoor de wagen op volle snelheid rechtdoor van de baan schoot. Courage had geen kans: de auto brak in twee stukken uiteen en vatte direct vlam. Vermoedelijk kreeg Courage hier niets meer van mee want hij werd bij de crash vol tegen het hoofd geraakt door één van de losgeslagen voorwielen waardoor hij zijn nek brak.

Hoewel het ongeluk voor een enorme brand zorgde werd de race werd nog wel uitgereden. Winnaar Jochen Rindt verscheen diep bedroefd op het podium, de Oostenrijker overleed zelf twee maanden later op Monza. Op Zandvoort herinnert tot op de dag van vandaag een monument aan Courage en Roger Williamson die drie jaar later op dezelfde plaats als Courage verongelukte.

Sluit je aan bij de Motorsport community

Praat mee
Vorig artikel Vertrekt Renault uit F1? Abiteboul geeft tekst en uitleg
Volgend artikel World Motor Sport Council stemt over stevige hervormingen voor F1

Beste reacties

Er zijn nog geen reacties. Wil je er één schrijven?

Meld je gratis aan

  • Snel toegang tot je favoriete artikelen

  • Stel alerts in voor breaking news en je favoriete coureurs

  • Laat je horen met de reactiemodule

Motorsport prime

Ontdek premium content
Abonneer

Editie

Nederland