De race van mijn leven: Lauda over de Portugese GP van 1984

Race: Portugese GP 1984, Estoril

Auto: McLaren MP4/2

De belangrijkste race van mijn leven is een vrij eenvoudige keuze. Het was de laatste Grand Prix van 1984, in Portugal. Ik won daar het wereldkampioenschap met een half punt voorsprong op mijn teamgenoot Alain Prost. Ik denk dat het mijn moeilijkste race was.

Prost verloor eind 1983 zijn stoeltje bij Renault, wat niemand verwachtte. John Watson had zijn contract bij McLaren nog niet verlengd en dus kreeg ik opeens die kleine Fransman als teamgenoot. Prost vormde een grotere uitdaging dan Watson, het was een spannend seizoen. Hij maakte wat fouten, maar ik maakte er ook een paar. Het kwam uiteindelijk aan op die race in Portugal en ik had een kleine puntenvoorsprong.

De kwalificatie was vreselijk. Prost was tweede en ik stond ergens als elfde op de grid. En ik wist dat ik in de race achter hem tweede moest worden om de titel te veroveren. Maar gek genoeg wist ik voorafgaand aan de race dat als ik geen fout zou maken, ik het zou redden.

Iedereen dacht dat Prost kampioen zou worden. Ik herinner me nog dat sponsor Marlboro duizenden posters had laten drukken met daarop Alain als kampioen. Ik zat de halve race vast in het verkeer. Ik kon niemand inhalen omdat vlak na de start mijn turbo kapot was gegaan. Ik had geen vermogen en kon dus niemand passeren. Ik was gehandicapt.

Toen begon ik toch wat mensen in te halen en ik kreeg er weer vertrouwen in. Ik kan me nog herinneren dat Nigel Mansell iets van een remprobleem had en ik haalde hem in voor de tweede plaats. Mijn auto was eigenlijk helemaal niet zo slecht en ik werd sneller en sneller. Het probleem was dat ik wel veel brandstof had verbruikt en dat ik dus geen turbo had.

De laatste vijf rondes was ik bang dat de auto zonder benzine zou komen te zitten, maar gelukkig gebeurde dat niet. Ik werd uiteindelijk tweede achter Prost, net genoeg.

Het was een moeilijke race en vooral speciaal omdat het zo spannend was. Het was geen makkelijk seizoen voor mij en ook voor Prost niet. Vanaf het begin van het seizoen hadden we gestreden om overwinningen en punten. Prost was vreselijk teleurgesteld. Hij dacht dat hij de titel zou winnen en de tranen stonden hem op het podium in de ogen. Maar ik zei tegen hem: 'Dit is autosport. Je hebt het geweldig gedaan, maar ik was net iets beter. Maak je geen zorgen, volgend jaar win jij.' En ik kreeg gelijk: een jaar later won Prost de wereldtitel.

Met medewerking van James Newbold en Adam Cooper