Formule 1 en Amerikaanse stratencircuits: Een goede combinatie?

In zijn wekelijkse column op de officiële website van de Formule 1 is oud-teambaas Ross Brawn lovend over het stratencircuit dat rondom het Hard Rock Stadium van de Miami Dolphins wordt aangelegd. “Het wordt een geweldig circuit, we merken dat het enthousiasme voor de Formule 1 in Noord-Amerika alleen maar groter wordt. Onze nieuwe partners zijn duidelijk fans. Het wordt een spetterend evenement en we kunnen niet wachten.”

Hoe hoopgevend de woorden van Brawn ook mogen zijn, de geschiedenis van de Formule 1-(straten)circuits in de Verenigde Staten is weerbarstig. In totaal was de Formule 1 op liefst tien verschillende locaties te gast in de VS, meer dan in welk land ook. Naast erkende en prachtige banen als Watkins Glen, Indianapolis en Circuit of the Americas kozen de Amerikanen ook vijf keer voor een stratencircuit. Met wisselend succes.

United States Grand Prix West (Long Beach, 1976-1983)

De F1-fans aan de oostkust van de Verenigde Staten werden vanaf de jaren zestig verwend met de USGP op Watkins Glen, op enkele uren rijden van New York. Om de West-Amerikaanse markt te bedienen werd vanaf 1976 een F1-race georganiseerd in de straten van Long Beach. Die badplaats even buiten Los Angeles had in die jaren een mondaine allure en spiegelde zich maar wat graag aan Monaco. Ook het circuit vertoonde overeenkomsten met een relatief korte lengte, hoogteverschillen en een stuk langs het water. De race werd acht keer succesvol verreden, maar begin jaren tachtig besloot organisator en financier Chris Pook IndyCar uit te nodigen en dat betekende het einde van de Formule 1 in Californië.

Clay Regazzoni, Ferrari 312T en Patrick Depailler, Tyrrell 007

Caesars Palace Grand Prix (Las Vegas, 1981-1982)

Eind jaren zeventig lag Las Vegas redelijk op z’n gat. De gokhoofdstad van de wereld had een bedenkelijke reputatie en dus kon een beetje promotie geen kwaad. Toen in 1980 bleek dat de organisatie van de USGP op Watkins Glen in financiële problemen verkeerde, meldde het Caesars Palace Hotel zich met een flinke zak geld bij Bernie Ecclestone. Een deal was zo gesloten, maar het hotel eiste wel dat de race op de lege parkeerplaats van het hotel zou worden verreden. Na afloop regende het klachten van coureurs, die veel last hadden van de hitte. Maar ook de organisatie was niet enthousiast: de bezoekersaantallen vielen tegen en de fans die er wel waren hadden geen zin om een gokje te wagen in het hotel. Het contract was echter afgesloten voor twee jaar en dus stond de race ook in 1982 op het programma. Maar daarna was het gedaan met Formule 1 in Las Vegas.

Michele Alboreto, Tyrrell 011-Ford en Mauro Baldi, Arrows A4-Ford

Detroit Grand Prix (Detroit, 1982-1988)

Detroit was tientallen jarenlang de Amerikaanse autostad, ook doordat er in 1903 de Ford Motor Company werd opgericht. Het merk meldde zich begin jaren tachtig bij Bernie Ecclestone met het verzoek om in Motown een F1-race te houden. Die was de beroerdste niet en dus stonden er in 1982 opeens drie Amerikaanse GP’s op de kalender. De race door de straten van Detroit was een langer leven beschoren dan die in Las Vegas. Deels omdat de zakken van Ford wat dieper reikten, maar deels ook omdat de races in Detroit het aanzien meer dan waard waren. Het stratencircuit met zijn haakse bochten, slechte asfalt, putdeksels en zelfs een treinrails was veeleisend voor mens en machine, maar leverde ook een vermakelijk schouwspel op. Na zes keer waren de rijders het echter wel zat en de Formule 1-organisatie nam zich die kritiek ter harte: vanaf 1989 werd Detroit ingeruild voor Phoenix.

Alain Prost, McLaren MP4/2C

Dallas Grand Prix (Dallas, 1984)

Voor de Formule 1 naar Phoenix toog, was in 1984 echter eerst Dallas aan de beurt. De stad was in die jaren vooral bekend van de gelijknamige tv-serie en wilde die bekendheid te gelde maken. Met het wegvallen van Laguna Beach kreeg het een eigen F1-race. Maar die eindigde in een nachtmerrie. De temperatuur steeg op de racedag tot ver boven de 40 graden. De baantemperatuur lag zelfs boven de 60 graden en deed het asfalt letterlijk smelten. De race telde 26 deelnemers, van wie er 18 uitvielen. Beroemd zijn de beelden van Nigel Mansell die vlak voor de finish stilviel en wankelend zijn Lotus over de lijn probeerde te duwen, maar daarbij buiten westen raakte. Winnaar werd Keke Rosberg. De Fin had heel slim een speciaal ijsgekoeld kapje onder zijn helm gepropt, waardoor hij letterlijk het hoofd koel hield. Na protesten werd besloten dat het bij een eenmalig optreden in Dallas bleef.

Keke Rosberg, Williams FW09 Honda

United States GP (Phoenix, 1989-1991)

In 1989 was het de beurt aan Phoenix, waar de organisatie gewoon koos voor de naam USGP. De eerste Grand Prix in de smoorhete stad werd verreden op 4 juni 1989. Het was die dag 36 graden en van de 26 gestarte coureurs wisten er slechts zes te finishen. De race bleek ook al niet echt populair: slechts 31.000 mensen namen de moeite om de race te komen bekijken. Een jaar later werd de race in maart gepland, als opening van het seizoen. Dat bleek een hele vooruitgang: het was minder warm en het publiek werd getrakteerd op een geweldig gevecht tussen winnaar Ayrton Senna en een jonge Jean Alesi, die er zijn eerste podium pakte. Jammer genoeg bestond dat publiek uit slechts 15.000 betalende fans, minder dan op de plaatselijke struisvogelshow af waren gekomen, zo schreef Sports Illustrated destijds. Geen succes dus.

Ayrton Senna, Mclaren MP4/5B Honda en Jean Alesi, Tyrrell 018 Ford

Terug naar permanente circuits

De koningsklasse zou nog één keer terugkeren naar Phoenix alvorens het in de Verenigde Staten tien jaar lang erg stil werd rond de Formule 1. Pas in 2000 keerde de F1 er terug, dit keer gewoon weer op permanente circuits: eerst Indianapolis en vanaf 2012 het Circuit of the Americas in Austin. Wat Miami daaraan gaat toevoegen?