De meest dominante F1-auto’s ooit: Red Bull RB19, McLaren MP4/4 en meer

Red Bull heeft in 2023 een van de meest dominante seizoenen uit de historie van de Formule 1 neergezet. Max Verstappen verbrak het ene na het andere record op weg naar zijn derde opeenvolgende wereldtitel. Hij en teamgenoot Sergio Perez wonnen 20 van de eerste 21 Grands Prix. Enkel in Singapore werd een nederlaag geleden. 

De race pace van de Red Bull in handen van Verstappen was zo superieur dat het niet uitmaakte waar hij begon. Zo scoorde het team in Saudi-Arabië een 1-2 terwijl de Nederlander vanaf P15 naar de tweede stek reed. 

De RB19 is echter niet de enige legendarische bolide in de F1-historie. Er zijn vaker dominante auto’s geweest en er zullen er zonder twijfel nog meer komen. Dus hoe verhoudt de Red Bull van 2023 zich tot de andere topbolides? 

Er zijn veel criteria die gebruikt kunnen worden om een vergelijking te maken, maar F1 is gedurende de jaren enorm veranderd. Dominantie beoordelen op basis van overwinningen in een seizoen is in het voordeel van de hedendaagse bolides, aangezien de F1-kalender nu een stuk langer is. Dat betekent ook direct dat het niet eerlijk is om het aantal gescoorde punten naast elkaar te zetten. Dus dit zijn de tien meest dominante auto’s op basis van het winstpercentage in een seizoen. * seizoen nog niet afgelopen

1. Red Bull RB19*

Foto door: Red Bull Content Pool

Racewinnaar Max Verstappen, Red Bull Racing

- Jaar: 2023
- Overwinningen: 20 van 21 (nog één race te gaan)
- Winstpercentage: 95 procent
- Pole-positions: 13 van 21 (nog één race te gaan)
- Podiums: 29 van 42 (nog twee podiumplekken beschikbaar)
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 16 van 22

Lewis Hamilton zei dat de RB19 de snelste F1-auto is die hij ooit heeft gezien. Dat klopt feitelijk gezien niet helemaal, gezien de regelwijzigingen sinds de Mercedes W11 die nagenoeg alle ronderecords verbrak, maar het is zeker de dominerende factor van het nieuwe grondeffecttijdperk.

Al tijdens de wintertest voorafgaand aan het seizoen was duidelijk dat Red Bull de favoriet was voor 2023. Verstappen benadrukte dat de RB19 'overal' was verbeterd ten opzichte van zijn voorganger, wat opmerkelijk is gezien het succes van de RB18, waarmee Red Bull 17 van de 22 Grands Prix won in 2022. Aan het begin van 2023 was de vraag hoe het team die prestatie kon verbeteren, en één manier was om elke race te winnen.

Naarmate de weekenden vorderden, werd steeds duidelijker dat dit een heel realistisch doel was. Red Bull won de eerste veertien Grands Prix, waaronder tien op rij voor Verstappen, waarmee zowel rijder als coureur nieuwe records vestigden voor de meeste opeenvolgende raceoverwinningen.

De historische reeks stokte echter bij de vijftiende race in Singapore. De lage rijhoogte van Red Bull zorgde het hele weekend voor problemen op het hobbelige circuit, en beide coureurs eindigden buiten het podium. Verstappen eindigde als vijfde en Perez als achtste.

Verstappen won de daaropvolgende zes races, waaronder het coureurskampioenschap toen er nog liefst zes races te gaan waren. De titel stelde hij veilig nadat hij tweede was geworden in de sprintrace van de GP van Qatar, de enige sprintrace van 2023 die Red Bull niet won omdat Oscar Piastri van McLaren die dag als eerste eindigde.

De RB19 zegevierde in de overige vijf sprintraces, waarvan Verstappen er vier won. Door het kampioenschap te winnen met nog zes races te gaan, evenaarde Verstappen het all-time record van Michael Schumacher, wat de heerschappij van de RB19 verder benadrukt.

2. McLaren MP4/4

Foto door: Sutton Images

Alain Prost, McLaren MP4/4

- Jaar: 1988
- Overwinningen: 15 van 16
- Winstpercentage: 94 procent
- Pole-positions: 15 van 16
- Podiums: 25 van 32
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 11 van 16

De RB19 is niet de enige auto die bijna alle races heeft gewonnen in een F1-seizoen. Het grotere aantal overwinningen geeft Red Bull wel het hogere winstpercentage. Dit doet echter niets af aan de pure superioriteit van de legendarische MP4/4.

De MP4/4 wordt beschouwd als een van de meest beroemde F1-auto's ooit, met zijn iconische rood-witte livery. Na de teleurstellende tweede plaats in het kampioenschap van 1987 en de ruime nederlaag ten opzichte van Williams, wist McLaren dat er ingrijpende veranderingen nodig waren voor het volgende jaar.

De eerste verandering kwam in de vorm van een sterrencontract. Een relatief jonge Ayrton Senna voegde zich bij McLaren en vormde een all-star line-up met toenmalig tweevoudig wereldkampioen Alain Prost. Toch hebben zelfs topcoureurs goed materiaal nodig, en McLaren deelde Williams een gevoelige klap uit door motorfabrikant Honda bij hen weg te kapen.

Dit gaf McLaren de middelen die nodig waren om een aanval op het kampioenschap in te zetten, en dat deden ze door de eerste 11 Grands Prix te winnen. De dominantie was vooral zichtbaar op Imola, waar Senna en Prost kwalificatietijden noteerden rond de 1m27, terwijl geen enkele andere auto onder de 1m30 kwam. De Honda-motor was ook zeer efficiënt in een tijdperk waarin brandstofverbruik beperkt was.

De enige nederlaag van McLaren kwam tijdens de Italiaanse GP, waar Prost al vroeg een motorprobleem had en Senna in leidende positie met nog twee ronden te gaan uitviel na een botsing met Jean-Louis Schlesser bij Rettifilo terwijl hij de Williams probeerde in te halen. McLaren herstelde zich echter en won de laatste vier races, waardoor Senna voor het eerst F1-wereldkampioen werd. De MP4/4 was dat seizoen onverslaanbaar en blijft een van de meest bekende raceauto's in de geschiedenis.

3. Mercedes F1 W07 Hybrid

Foto door: Zak Mauger / Motorsport Images

Nico Rosberg, Mercedes F1 W07 Hybrid

- Jaar: 2016
- Overwinningen: 19 van 21
- Winstpercentage: 90 procent
- Pole-positions: 20 van 21
- Podia: 33 van 42
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 17 van 21

Net als Senna en Prost vormden Lewis Hamilton en Nico Rosberg een duo dat elkaar af en toe in de haren vloog. Hamilton had in de drie seizoenen ervoor Rosberg verslagen, maar 2016 werd hun meest bekende seizoen samen.

Mercedes was opnieuw de favoriet aan het begin van het seizoen, waarbij de Zilverpijlen, volgens technisch chef Paddy Lowe, slechts "mini-revoluties" doorvoerden op hun vorige twee titelwinnende machines.

Het team begon sterk, met Rosberg die de eerste vier races won, totdat zijn botsing met Hamilton tijdens de GP van Spanje een dubbele DNF veroorzaakte. Dit leidde tot woede binnen het team en bleek kostbaar voor Hamilton, die na vijf races een achterstand van 43 punten had op Rosberg.

Hamilton won zes van de volgende zeven races - Rosberg won de andere - en ging als leider in het kampioenschap de zomerstop in. Rosberg reageerde sterk door de drie GP’s na de break te winnen, voordat Mercedes in Maleisië voor de tweede keer dat seizoen niet als winnaar over de meet kwam.

De GP van Maleisië van 2016 werd gewonnen door Daniel Ricciardo nadat de motor van Hamilton ontplofte terwijl hij aan de leiding reed, en Rosberg werd derde nadat hij vanaf de laatste plaats moest komen nadat hij in de eerste ronde spinde. Dat zou de laatste nederlaag van de W07 van het seizoen zijn. Rosberg won op Suzuka voordat Hamilton de laatste vier races won.

Dat was echter niet genoeg voor de Brit, want Rosberg eindigde in elk van die laatste races als tweede en verzekerde zich zo van het kampioenschap.

4. Ferrari F2002

Foto door: Rainer W. Schlegelmilch / Motorsport Images

Michael Schumacher, Ferrari F2002

- Jaar: 2002
- Overwinningen: 14 van 17 (14 uit 15 starts voor auto)
- Winstpercentage: 88 procent (93 procent)
- Pole-positions: 8 van 17
- Podiums: 25 van 30/34
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 13 van 17

Hoewel Verstappen in 2023 misschien wel het meest dominante seizoen ooit in F1 heeft gehad, komt het seizoen 2002 van Michael Schumacher aardig in de buurt. In tegenstelling tot Verstappen stond Schumacher dat jaar in elke race op het podium.

Dit deed hij vooral in de F2002, die na de eerste twee races van het seizoen de F2001 verving. De F2002 verschilde sterk van zijn voorganger. Ferrari voerde een nieuw versnellingsbaksysteem in dat het gewicht met 15 procent verminderde. Daardoor kwam het zwaartepunt lager te liggen. Dat bleek een van de sterke punten te zijn, hoewel Ferrari op het gebied van vermogen werd geëvenaard door Williams-BMW.

Ondanks dat het Britse team met zijn Michelin-banden Ferrari soms voorbijstreefde in kwalificaties, was het totaalpakket niet zo indrukwekkend als de met Bridgestone-rubber uitgeruste F2002. Ferrari won vijf van de eerste zes races en vervolgens de daaropvolgende tien GP’s. De enige race die de F2002 niet wist te winnen was de GP van Monaco, dankzij een van David Coulthards beste prestaties voor McLaren.

Schumacher behaalde een record door al in juli zijn vijfde wereldtitel voor coureurs te winnen, terwijl Rubens Barrichello op een comfortabele tweede plaats eindigde.

De F2002 was zo oppermachtig dat de B-versie de eerste vier races van 2003 reed en een overwinning, een pole en twee podiumplaatsen behaalde, resultaten die niet in de bovenstaande statistieken zijn opgenomen.

5. Alfa Romeo 158

Foto door: Motorsport Images

Juan Manuel Fangio, Alfa Romeo 158

- Jaar: 1950
- Overwinningen: 6 van 7
- Winstpercentage: 86 procent
- Pole-positions: 6 van 7
- Podiums: 12 van 18/21

Met een indrukwekkende line-up bestaande uit Giuseppe Farina en Juan Manuel Fangio, domineerde Alfa Romeo het eerste seizoen van het moderne wereldkampioenschap Formule 1. De 158, oorspronkelijk gebouwd in 1938, speelde een cruciale rol met zijn opmerkelijke vormgeving en krachtige 350 pk sterke motor, wat bijdroeg aan zijn langdurige succes.

In die tijd was de concurrentie minimaal, en Alfa Romeo beschikte over aanzienlijk meer financiële middelen dan andere constructeurs. De investering in de ontwikkeling van de 158 betaalde zich overduidelijk uit, aangezien Alfa Romeo elke race waaraan het deelnam, won. Opmerkelijk was niet alleen het winnen van alle races, maar ook het feit dat de 158 alle niet-Alfa Romeo auto's op een ronde zette, met uitzondering van twee Grands Prix.

Farina en Fangio streden in een fel duel om de kampioenstitel, die uiteindelijk met slechts drie punten verschil werd gewonnen door de Italiaanse coureur. Het feit dat Alfa Romeo niet deelnam aan de Indianapolis 500 van 1950, die punten voor het F1 WK opleverde, voorkomt dat de 158 op de eerste plaats op deze lijst staat.

De 159, de ultieme evolutie van de 'Alfetta', bleef aan het begin van 1951 de toon zetten. Hoewel hij uiteindelijk werd ingehaald door de Ferrari 375, die het fabrieksteam van Alfa Romeo zijn eerste nederlaag in vijf jaar bezorgde tijdens de Britse GP, wist Fangio nog steeds de rijderstitel te veroveren door Alberto Ascari te verslaan.

=6. Mercedes F1 W05 Hybrid

Foto door: Steve Etherington / Motorsport Images

Nico Rosberg, Mercedes F1 W05 Hybrid, leidt Lewis Hamilton, Mercedes F1 W05

- Jaar: 2014
- Overwinningen: 16 van 19
- Winstpercentage: 84 procent
- Pole-positions: 18 van 19
- Podiums: 31 van 38
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 16 van 19

De introductie van de W05 markeerde het begin van een nieuw tijdperk in de Formule 1. Met het vertrek van de V8-motoren en de intrede van hybride technologie, groeide Mercedes uit tot het nieuwe dominante team. Daarmee maakte het Duitse fabrieksteam een einde aan de vierjarige heerschappij van Red Bull.

De sleutel tot het succes in de titelstrijd zat hem in de revolutionaire PU106-krachtbron van de W05. Mercedes creëerde een indrukwekkend staaltje techniek door de turbolader te splitsen. Dit resulteerde in een opstelling waarbij de compressor aan de ene kant van de motor zat en de turbine aan de andere kant. Hierdoor werden de hete en koude kanten van de turbo gescheiden, waardoor de MGU-H de ruimte tussen de turbo en de V-vorm van de motor kon benutten.

Het effect van deze innovatie was verbluffend. De W05 won de eerste zes races van het jaar vanaf pole-position, slechts eenmaal werd het geen 1-2. De eerste van de drie nederlagen dat seizoen - allemaal op naam Daniel Ricciardo's Red Bull - kwam in Canada, waar Hamilton uitviel vanwege een remprobleem en Rosberg tweede werd na een defecte MGU-K.

Desondanks herstelde het team met drie opeenvolgende overwinningen, terwijl Hamilton en Rosberg hevig streden om de leiding in het kampioenschap. Ricciardo behaalde vervolgens back-to-back overwinningen aan beide zijden van de zomerstop, met een incident tussen Hamilton en Rosberg in Spa, voordat Mercedes zegevierde in de laatste zeven races.

Met Hamilton als kampioen werd hij de tweede coureur na Fangio die een kampioenschap voor Mercedes binnenhaalde. In 2014 claimde de W05 ook de pole-position in bijna alle kwalificatiesessies. De W05 was niet alleen een technisch hoogstandje, maar ook een wagen die de concurrentie in de jaren daarna uitdaagde om het gat te dichten.

=6. Mercedes F1 W06 Hybrid

Foto door: Sutton Images

Lewis Hamilton, Mercedes AMG F1 W06

- Jaar: 2015
- Overwinningen: 16 van 19
- Winstpercentage: 84 procent
- Pole-positions: 18 van 19
- Podiums: 32 van 38
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 15 van 19

Vanwege het dominante jaar in 2014 was de W06 in wezen een evolutie van zijn voorganger, waarbij zelfs Lewis Hamilton destijds opmerkte: "Het is moeilijk om verschillen te zien.”

In dit geval had Mercedes gelijk om niet al te veel te wijzigen. De Zilverpijlen veroverden de pole-position voor de eerste twaalf races en wonnen er tien, terwijl Sebastian Vettel van Ferrari de overige twee overwinningen behaalde. De derde en laatste nederlaag van 2015 kwam ook op naam van Vettel, in Singapore, voordat zowel Hamilton als Rosberg elk drie overwinningen behaalden om het seizoen af te sluiten.

De strijd om het kampioenschap tussen de twee Mercedes-coureurs was aanzienlijk minder intens in 2015. Hamilton veroverde zijn derde titel in Austin met nog drie races te gaan, en op dat moment was de relatie tussen de coureurs danig bekoeld.

Desondanks was de W06 een schier onverslaanbare machine die tal van records vestigde tijdens dat seizoen: hoogste percentage punten in een seizoen (86 procent), hoogste percentage podiumfinishes in een seizoen (84 procent), meeste 1-2 finishes in een seizoen (12), meeste front row lockouts in een seizoen (15) en de meeste opeenvolgende races waarin beide auto's op het podium eindigden (9).

8. Ferrari F2004

Foto door: Steve Etherington / Motorsport Images

Ferrari viert feest als Michael Schumacher, Ferrari F2004, als 2e finisht en zijn 7e wereldkampioenschap voor coureurs binnenhaalt.

- Jaar: 2004
- Overwinningen: 15 van de 18
- Winstpercentage: 83 procent
- Pole-positions: 12 van 18
- Podiums: 29 van 36
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 13 van 18

Michael Schumacher vestigde met de F2004 het record voor de meeste punten in een seizoen (148), waarmee hij zijn zevende en laatste Formule 1-kampioenschap behaalde. Hoewel de F2004 sterke gelijkenissen vertoonde met de F2002, waren er enkele verschillen: de achtervleugel werd vergroot, de achterwielophanging werd herontworpen om bandenslijtage te verminderen, en de uitlaat werd kleiner.

Nieuwe regelgeving voor 2004 betekende ook dat de versnellingsbak opnieuw moest worden ontworpen voor een langere levensduur. De bakken moesten nu het hele raceweekend meegaan, terwijl elektronische rijhulpmiddelen zoals launch control werden verboden.

De F2004 was bijna net zo dominant als zijn voorganger, de F2002. Schumacher won twaalf van de dertien openingsraces - hij crashte in de andere - terwijl teamgenoot Barrichello in alle races op drie na op het podium stond. Ferrari verzekerde zich van het constructeurskampioenschap na de dertiende GP en won drie van de laatste vijf races.

De F2004 onderscheidde zich door zijn uitmuntende betrouwbaarheid; Ferrari viel slechts twee keer uit, beide keren door botsingen. Deze auto behoudt nog steeds de ronderecords voor Monza en Shanghai, wat aangeeft dat zijn erfenis vandaag de dag nog steeds krachtig is.

9. Ferrari 500

Foto door: Motorsport Images

Alberto Ascari, Ferrari 500.

- Jaar: 1952 & 1953
- Overwinningen: 13 van 16
- Winstpercentage: 81 procent
- Pole-positions: 13 van 18
- Podiums: 20 van 36

Toen Alfa Romeo zich in 1952 terugtrok uit de Formule 1, werd Ferrari de enige serieuze deelnemer aan het kampioenschap. Om de startvelden te versterken, werden de reglementen omgezet naar de F2-standaard, maar Ferrari bleef het team dat verslagen moest worden, dankzij de tweeliter 500.

In 1952 won de 500 elke kampioenschapsrace waaraan het deelnam, maar net als de 158 miste het een perfect 100 procent seizoensrecord door niet deel te nemen aan de Indy 500.

Ferrari zette haar dominantie voort in 1953, toen de 500 bijna alle races won waaraan ze deelnam. De zegereeks eindigde in de finale van 1953 op Monza, waar Fangio won voor Maserati. Opnieuw nam de auto niet deel aan de race in Indianapolis, waar andere regels van toepassing waren, ondanks dat de auto deel uitmaakte van het kampioenschap.

Ascari behaalde back-to-back coureurstitels met de 500 en vestigde het record voor de meeste opeenvolgende raceoverwinningen (zeven, of negen als je de Indy 500 niet meetelt), een record dat standhield tot Vettel het in 2013 brak.

10. Red Bull RB18

Foto door: Carl Bingham / Motorsport Images

Max Verstappen, Red Bull Racing RB18, viert overwinning met donuts

- Jaar: 2022
- Overwinningen: 17 van 22
- Winstpercentage: 77 procent
- Pole-positions: 8 van 22
- Podiums: 28 van 44
- Winst constructeurskampioenschap: in ronde 19 van 22

Het is opmerkelijk wat Red Bull heeft bereikt met de RB18, gezien het feit dat ze veel later zijn begonnen met de ontwikkeling van de auto voor 2022 dan bijna alle andere teams. Hoewel het seizoen het begin markeerde van het grondeffecttijdperk in de Formule 1, stelde Red Bull het werk aan de RB18 uit vanwege de intense titelstrijd met Mercedes in 2021.

Dit was misschien merkbaar in de eerste races, waar Ferrari het team was dat verslagen moest worden. Het Italiaanse team begon het seizoen met een 1-2 finish, terwijl beide Red Bulls de finish niet haalden. Hoewel Verstappen de volgende race won, waren er meer betrouwbaarheidsproblemen en viel hij opnieuw uit in de GP van Australië.

Dit resulteerde in een grote achterstand in het kampioenschap - de Nederlander stond 46 punten achter leider Charles Leclerc - en Ferrari leidde ruim in het constructeurskampioenschap. Hierdoor begon Red Bull vanaf het begin van het seizoen aan een inhaalrace. Naarmate het seizoen vorderde, voerde Red Bull voortdurend upgrades door, totdat de RB18 uiteindelijk dominant werd.

Een opvallend kenmerk was de zeer agressieve sidepod, die cruciaal bleek voor de aerodynamische belasting. De sidepods leidden de luchtstroom direct naar de achterwielen, in plaats van naar de ophanging, waardoor er directe en consistente downforce was tijdens het remmen. Dit ontwerpkenmerk werd gedurende het seizoen door veel andere teams overgenomen.

In juli had Red Bull Ferrari ingehaald na een reeks van zes opeenvolgende overwinningen. Het team won tien van de laatste dertien Grands Prix, waaronder een indrukwekkende race van Verstappen op Spa, waar hij won vanaf de 14e plaats op de startgrid.

Deze dominante prestaties bewezen dat andere teams nog veel werk voor de boeg hadden om Red Bull bij te benen, en het team won het constructeurskampioenschap met nog drie races te gaan, waarbij het veel records vestigde.

Foto door: Erik Junius

Max Verstappen, Red Bull Racing RB18