Dominante tijden vergeleken: Hamilton vs Schumacher in statistieken

Wie is de grootste Formule 1-coureur aller tijden? Het is en blijft een onoplosbaar vraagstuk. Verschillende tijdperken zijn immers per definitie niet met elkaar te vergelijken. Zo evolueert de sport voortdurend en is de mate van tegenstand evenmin gelijk. Maar goed: als je puur naar het aantal wereldtitels kijkt, dan staan er nu twee rijders op de top van de Olympus.

Rekordmeister Michael Schumacher is geëvenaard door Lewis Hamilton. De Brit heeft daarmee iets gepresteerd dat lange tijd onhaalbaar leek. Toen Schumi tijdens de Belgische Grand Prix van 2004 zijn zevende en laatste wereldtitel pakte, dachten velen een record voor de eeuwigheid te hebben gezien. Maar geholpen door het uiterst dominante Mercedes in het hybride tijdperk is een jongen uit Stevenage geslaagd in zijn missie: de beste worden.

In ieder geval de beste van de voorbije jaren, maar hoe verhouden zijn titeljaren zich tot die van Schumacher? Daarvoor worden per titeljaar de voornaamste statistieken met elkaar vergeleken. Omdat verschillende tijdperken in absolute zin onmogelijk te vergelijken zijn, kunnen die statistieken alleen relatief (in percentages ten opzichte van het geheel dus) inzicht bieden. Kortom: wie was in zijn eigen gloriejaren het meest dominant?

Michael Schumacher - Benetton - seizoen 1994

We beginnen met de eerste wereldtitel van Michael Schumacher, in 1994. Drie jaar nadat hij zijn F1-debuut had gemaakt bij Jordan en middels een handigheidje aan dat team was ontsnapt. Schumi wist dat hij bij een betere brigade moest zitten om zijn talent te kunnen etaleren en kwam uit bij de formatie van Flavio Briatore en Tom Walkinshaw. In 1994 maakte de F1-wereld zich op voor een prachtige strijd tussen Schumacher en Ayrton Senna. Het mocht echter niet zo zijn, het noodlot sloeg toe tijdens het gitzwarte F1-weekend te Imola. Schumacher 'won' (voor zover er een winnaar was) uiteindelijk wel op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari en wist met zeges in Monaco, Montreal en Magny-Cours zelfs vijf van de eerste zes Grands Prix te winnen.

Met een straatlengte voorsprong leek hij linea recta op weg naar zijn eerste wereldtitel, al kwam de klad er nadien in. Zo werd hij op Silverstone gediskwalificeerd voor het negeren van een zwarte vlag en volgde op Spa-Francorchamps hetzelfde ritueel, maar dan door een te ver afgesleten bodemplaat. De Duitser werd uitgesloten van deelname in Portugal en Italië, waardoor de overgebleven Williams-rivaal Damon Hill een inhaalslag kon maken. De Brit wist hem voorafgaand aan de seizoensfinale in Adelaide zelfs tot op één punt te naderen, al weten we allemaal hoe dat is afgelopen. Schumacher gooide de deur hardhandig dicht, met een DNF van beide heren en dus de eerste wereldtitel van Schumi tot gevolg. Schumacher pakte die titel trouwens met evenveel marge als dat Hamilton in 2008 zou doen: met welgeteld één punt.

Michael Schumacher - Benetton - seizoen 1995

In 1995, hetgeen zijn laatste jaar bij Benetton zou blijken, verdedigde Schumacher de titel met succes. Dit deed hij met dezelfde motor als voornaamste rivaal Williams. De Ford-motor werd bij Benetton ingeruild voor een Renault. Wederom zou Hill zich tot voornaamste tegenstrever opwerpen, al had Schumacher dit seizoen minder te duchten van de Williams-piloot dan in 1994. De rivaliteit bleef overigens wel zichtbaar en kwam vooral  tot uiting met aanrijdingen op Silverstone en Monza. Het leverde Schumacher twee van zijn in totaal vijf nulscores op.

Schade voor het kampioenschap zou dat echter niet berokkenen, ook al omdat Hill het zwart-wit geblokt nog minder vaak zag. Schumacher won in 1995 maar liefst negen keer en evenaarde daarmee het recordaantal zeges in één jaar van Nigel Mansell in 1992. Met zijn nieuwe teamgenoot Johnny Herbert, de vervanger van Jos Verstappen, wist hij eveneens de eerste en ook meteen de allerlaatste constructeurstitel voor het team te pakken.

 

Michael Schumacher - Ferrari - seizoen 2000

Wat betreft de periode na 1995 liet Schumacher zich verleiden tot een dienstverband in Maranello bij de Scuderia Ferrari. Het zou een droomhuwelijk blijken, al had dat wel enige aanlooptijd nodig. Vreemd was dat allerminst. Het steigerende paard was immers kreupel. Ferrari wachtte al sinds 1979 op een wereldtitel bij de coureurs en zag begin jaren negentig met lede ogen aan hoe het met de V12-motor steeds meer vechten tegen de bierkaai werd. Waar Schumi zijn bijnaam als 'Regenmeister' in 1996 al fraai eer aandeed met zijn eerste Ferrari-zege, zou de eerste wereldtitel in het scharlakenrood tot 2000 op zich laten wachten.

Na twee achtereenvolgende wereldtitels van Mika Hakkinen en dus twee jaar net niet voor Ferrari, schoot Schumacher in 2000 als een speer uit de startblokken. De man uit Hürth triomfeerde in de eerste drie wedstrijden en leek net zoals in 1994 in een rechte lijn op de wereldtitel af te stevenen. Vier uitvalbeurten in een tijdsbestek van vijf races besloten echter anders. De rivaal die terugkeerde in de titelstrijd luisterde niet meer naar de naam van plaaggeest Hill (inmiddels gestopt), maar naar Hakkinen. Vanaf de Ferrari-thuisrace in Monza werden echter alle wedstrijden gewonnen, waardoor Schumacher nummer drie alsnog kon bijschrijven en Ferrari de felbegeerde eerste rijderstitel sinds 1979 schonk. De eindsprint van 2000 zou ook het startschot blijken van een tot dan toe ongekende dominantie in de Formule 1.

Michael Schumacher - Ferrari - seizoen 2001

Die dominantie tekende zich in 2001 verder af. Schumacher wist net als in het voorgaande jaar negen races te winnen, met verder een angstaanjagende constantheid. De Ferrari-leider wist het aantal uitvalbeurten te halveren en stond in alle andere races op het podium. Van die races verdienen vooral de Canadese en Belgische Grands Prix aandacht. In Montreal wist hij samen met broer Ralf namelijk voor de eerste één-twee van twee broers in de F1-geschiedenis te zorgen. Op Spa verbrak hij juist het oude zegerecord van Alain Prost (51 overwinningen). Tot slot verdient het aantal pole-positions nog een eervolle vermelding. Schumacher wist elf maal pole te pakken, in dat opzicht het beste jaar uit zijn carrière. 

 

Michael Schumacher - Ferrari - seizoen 2002

Dat laatste gold nog niet wat betreft de algehele overheersing. Zo werd de concurrentie in 2002 en 2004 nog veel meer verpletterd. Tijdens het eerstgenoemde jaar wist Schumacher in alle wedstrijden van het jaar naar het podium te rijden. Een unicum in de carrière van Schumacher en een prestatie waar Hamilton ook nog niet in is geslaagd. Schumacher greep de wereldtitel met maar liefst zes races voor de boeg, ook een nieuw record. De grootste controverse ontstond nog binnen de eigen gelederen: de even befaamde als verguisde slotronde in Oostenrijk, waarbij tweede viool Rubens Barrichello plaats moet maken voor de Rekordmeister.

Michael Schumacher - Ferrari - seizoen 2003

Mede ingegeven door de eenzijdigheid van het seizoen 2002 kwam de koningsklasse voor het volgende seizoen met een nieuw puntensysteem. De winnaar zou nog immer tien punten ontvangen, maar in plaats van zes kreeg de nummer twee vanaf 2003 acht punten. Daarmee samenhangend kregen de eerste acht punten in plaats van de eerste zes. Het moest kleinere teams meer geven om voor te strijden en Schumacher vooraan een beetje in toom houden.

Dat lukte aardig, al hing dat niet alleen met het puntensysteem samen. Schumacher wist slechts acht punten te verzamelen in de eerste drie wedstrijden, waardoor McLaren-coureur Kimi Raikonnen het voortouw kon nemen. Ook McLaren-teamgenoot Juan Pablo Montoya sprak een aardig woordje mee, al moesten beide heren na de Amerikaanse GP toch weer toezien hoe Schumi de touwtjes in handen nam. Montoya kreeg een drive through-straf, terwijl Schumacher zich met een zege op pole zette om in Japan de wereldtitel te pakken. Een puntje volstond daar uiteindelijk voor, nummer zes in the pocket.

 

Michael Schumacher - Ferrari - seizoen 2004

De zevende en - zo bleek later - ook laatste wereldtitel pakte Schumacher in stijl. Waar de concurrentie in 2003 even een voet tussen de deur leek te krijgen, werd diezelfde deur in het daaropvolgende seizoen keihard dichtgegooid. En hoe. Schumacher won maar liefst twaalf van de eerste dertien races in 2004. De titel werd vervolgens binnengesleept op het door hem geliefde circuit van Spa-Francorchamps. Met dertien zeges scherpte hij ook meteen zijn eigen record van meeste overwinningen in een seizoen aan. Het is ergens veelzeggend dat Hamilton dat record nog steeds niet heeft verbroken, ondanks dat er in de voorbije jaren meer races zijn verreden. In het coronajaar 2020 kan Hamilton dat recordaantal van dertien trouwens wel evenaren. Daarvoor moet hij de laatste drie races van 2020 wel allemaal zien te winnen.  

Lewis Hamilton - McLaren - 2008

Voordat het zover is in 2020, eerst terug naar de voorgaande gloriejaren van Hamilton. Eigenlijk mag 2007 daar ook al bij worden gerekend, aangezien hij als rookie Fernando Alonso het vuur aan de schenen legde en de titel enkel door het befaamde 'pitlane-incident' in China misliep. Symbolisch genoeg leverde dat moment juist de eerste Ferrari-rijderstitel sinds het vertrek van Michael Schumacher op. Daarna bleek het afgelopen met de pret voor de Scuderia en kon Hamilton juist juichen na een ontknoping om de vingers bij af te likken. De woorden 'is that Glock?' zeggen eigenlijk al voldoende. Terwijl Felipe Massa over de streep kwam en Ferrari een wereldtitel van de Braziliaan vierde, ging Hamilton voorbij aan de Toyota van Glock voor P5. Net genoeg voor de wereldtitel. De onderstaande statistieken illustreren overigens mooi hoe 'close' de strijd was, al zouden de dominante cijfers van Hamilton jaren later nog wel volgen. 

 

Lewis Hamilton - Mercedes - 2014

Om precies te zijn vanaf het Formule 1-seizoen 2014. Ruim een jaar ervoor stapte Hamilton over van McLaren naar Mercedes en werd hij door velen voor gek verklaard. Want wat had hij  in hemelsnaam bij een fabrieksteam in opbouw te zoeken, des te meer doordat hij bij een stabiele factor als McLaren zat? De coureur uit Stevenage maakte echter een andere afweging en bouwde bij Mercedes voort op de schouders van de vertrokken Schumacher. Het is een schot in de roos gebleken. De gloriejaren begonnen in 2014, niet geheel toevallig de intrede van het hybride tijdperk in de Formule 1. Mercedes liep voorop met de hybride turbo's, met zestien zeges in negentien races van het Mercedes-duo Rosberg-Hamilton tot gevolg. Enkel Daniel Ricciardo, 'the new kid on the block' bij Red Bull, wist het feest driemaal te verstieren. De extreme dominantie blijkt ook uit de eindstand van het WK in 2014. Waar Hamilton 67 punten voorsprong koesterde op zijn teamgenoot, keek de eerste externe belager tegen een achterstand van meer dan 150 punten aan. In retrospect het begin van een tijdperk en ook meteen het einde van een ander tijdperk: de gloriejaren van Vettel.

Lewis Hamilton - Mercedes - 2015

Het Mercedes-tijdperk kreeg logischerwijs een vervolg in 2015. Hamilton wist meer dan de helft van alle races te winnen en stond maar liefst zeventien keer op het ereschavot. Dat laatste bleek een evenaring van een record ooit gezet door.... jawel ene Michael Schumacher. Waar Hamilton zich andermaal de beste binnen het Mercedes-team toonde, werden de voorteken van wat een jaar later zou volgen al zichtbaar. De spanningen tussen gewezen vrienden Hamilton en Rosberg namen toe, met de Amerikaanse GP als meest treffende voorbeeld. Beide heren vochten op het scherpst van de snede in Austin, al vond de meest iconische scene achter het podium plaats: Hamilton gooide Rosberg het petje met daarop P2 toe, maar de Duitser was daar niet bepaald van gediend en gooide het hoofddekstel geïrriteerd terug. Kampfansage.

Lewis Hamilton - Mercedes - 2017

De spanningen stegen in 2016 tot een kookpunt, ook Max Verstappen profiteerde ervan. Rosberg haalde alles uit de kast en wist de 'winning streak' van zijn Britse teammaat te breken. Aan het eind van dat seizoen besloot de Duitser op zijn hoogtepunt te stoppen, waarna Hamilton Valtteri Bottas aan zijn zijde kreeg. De nieuwe teamgenoot zou in 2017 niet Hamiltons voornaamste rivaal blijken. Dat werd Sebastian Vettel, mede doordat Ferrari zich (motorisch) sterk verbeterde. Door de opleving van Ferrari en drie Red Bull-triomfen zou Hamilton in 2017 'slechts' negen keer winnen, het laagste aantal van al zijn titeljaren in dienst van Mercedes. Daar stond tegenover dat Hamilton wel voor het eerst sinds zijn overstap naar Mercedes een heel jaar zonder uitvalbeurt afwerkte. Genoeg voor wereldtitel nummer vier uit zijn carrière.

 

Lewis Hamilton - Mercedes - 2018

Ook in 2018 ontpopte Vettel zich wederom tot voornaamste uitdager. De Ferrari-coureur schoot vooral goed uit de startblokken en wist op Silverstone zelfs in het hol van de leeuw te winnen. Twee weken later volgde echter dé ommekeer van het seizoen, nota bene op de Hockenheimring. Het woord 'Sachskurve' zegt daarvoor genoeg. Vettel ging in leidende positie van de baan en vergooide een zeker lijkende overwinning. De winst ging naar - u raadt het al - Lewis Hamilton, die zijn eigen auto op zaterdag nog duwde maar zondag won vanaf P14. Met die Duitse GP meegeteld, wist de Brit maar liefst acht van de laatste elf races te winnen. Met zeventien podia wist hij nogmaals het record van meeste podiumplekken per jaar te evenaren.

Lewis Hamilton - Mercedes - 2019

Dat huzarenstukje deed hij in 2019 nog eens over. Ook al omdat Ferrari wegzakte, met name na de technische richtlijn van de FIA in Austin. Het maakte dat Bottas voor het eerst beslag kon leggen op P2 in het kampioenschap en dat Verstappen zich als voornaamste, externe opponent opwierp. Het gebeurde allemaal op gepaste afstand van Hamilton, die wederom meer dan de helft van alle Grands Prix wist te winnen. Met 413 punten wist hij ook een nieuw puntenrecord neer te zetten, al is dat door een ander puntensysteem in vergelijking met Schumacher geen graadmeter. Wel is 2019 een aardig bewijs voor de ontwikkelingsdrang van Mercedes. Waar Ferrari voor de FIA-richtlijn over de beste motor beschikte, wist Mercedes het chassis juist dermate door te ontwikkelen dat men ongenaakbaar bleef.

Lewis Hamilton - Mercedes - 2020, *stand van zaken na GP Turkije

In 2020 was er vooral bij Red Bull hoop dat dit zou veranderen. Helmut Marko sprak van 'de beste winter in jaren' en Nederlandse toeschouwers hoopten op een titelstrijd met Verstappen. Maar opnieuw bleek er geen enkele maat op Mercedes te staan. Bij de wintertest in Barcelona baarde men al opzien met DAS en een compleet vernieuwde achterwielophanging. Ingegeven door de al dan niet dubieuze kracht van Ferrari heeft Mercedes ook een significante sprong met de eigen krachtbron gemaakt. Het maakt dat beide wereldtitels met nog drie races voor de boeg al vergeven zijn. Dat betekent eveneens dat Hamilton het aantal zeges nog op dertien kan brengen, waarmee hij het record van Schumacher (2004) en Vettel (2013) zou evenaren. Alhoewel de neutrale toeschouwer het niet graag ziet, is Hamilton in 2020 eigenlijk dominanter dan ooit tevoren.

Conclusie

Michael Schumacher

Totaal aantal races in alle kampioensjaren: 116
Overwinningen in alle kampioensjaren: 65 (56,0%)
Podia in alle kampioensjaren: 88 (75,9%)
Poles in alle kampioensjaren: 50 (43,1%)
Snelste raceronden in alle kampioensjaren: 43 (37,1%)
DNF, DNS en DSQ in alle kampioensjaren: 19 (16,4%)

Lewis Hamilton

Totaal aantal races in alle kampioensjaren: 132
Overwinningen in alle kampioensjaren: 67 (50,8)
Podia in alle kampioensjaren: 102 (77,3%)
Poles in alle kampioensjaren: 61 (46,2%)
Snelste raceronden in alle kampioensjaren: 38 (28,8%)
DNF, DNS en DSQ in alle kampioensjaren: 6 (4,5%)

Uit het totaalplaatje blijkt allereerst dat beide heren in hun eigen gloriejaren met veel vertoon van macht de lakens hebben uitgedeeld. Zo wisten beide piloten in de kampioensjaren meer dan de helft van alle races te winnen. Wat daarbij opvalt is dat Schumacher relatief gezien - in percentages - meer overwinningen en snelste raceronden heeft genoteerd. Dat valt ten dele te verklaren doordat Hamilton binnen Mercedes in de eerste jaren meer weerstand heeft gehad. Waar er met Rosberg geen uitgesproken nummer één was en er intern een gevecht ontstond, heeft Schumi in alle kampioensjaren met Ferrari de ultieme tweede viool Barrichello naast zich gehad. Als we naar de podiumplaatsen en pole-positions kijken, vallen die zaken juist nipt in het voordeel van Hamilton uit. Dat eerste hangt samen met het kleinere aantal nulscores. De betrouwbaarheid is in de moderne Formule 1 sowieso vele malen groter, al blinkt Mercedes daar nog weer bij uitstek in uit. De absolute aantallen qua poles en overwinningen mogen dan in het voordeel van Hamilton pleiten, deze relatieve cijfers laten zien dat de verschillen miniem zijn. De enige valide conclusie luidt dan ook dat er amper een GOAT aan te wijzen valt en dat de Formule 1 na het seizoen 2020 twee coureurs op de top van de Olympus heeft. Waarvan akte.

GPUpdate Podcast: De verrichtingen van recordjager Hamilton nader besproken