Legendarische races: De Grand Prix van Brazilië in 2001

Race: Grand Prix van Brazilië
Jaar: 2001
Hoofdrolspeler: Juan Pablo Montoya

Juan Pablo Montoya

Toen Juan Pablo Montoya in 2001 zijn debuut maakte op de Formule 1-grid, was zijn reputatie al heel behoorlijk te noemen. Winst bij zijn debuut in de Indy 500 van 2000, CART-kampioen in - jawel - zijn eerste jaar in 1999, de Formule 3000-titel in 1998, testrijder voor Williams en de man voor wie Jenson Button na een uitstekend debuutseizoen in 2000 zonder pardon uit het team werd gezet. Juan Pablo Montoya zou the next big thing worden, meer nog dan naar twee andere debutanten in Melbourne 2001; Kimi Räikkönen en Fernando Alonso.

Anno 2017 hebben Räikkönen en Alonso onderling drie titels te verdedigen en woont Montoya in Miami, rijdt hij in de Amerikaanse sportscars en won hij in 2016 een tweede Indy 500. De Formule 1 is de Colombiaanse vechtersbaas al min of meer vergeten. Natuurlijk, als er een Grand Prix in Texas of Mexico is, mag Montoya met een mooi pasje om de nek champagne nippen in de hospitality, maar de gevierde kampioen die de Montoya van 2001 had moeten worden, werd hij nooit.

Montoya was een bijzondere. Als de sterren goed stonden, was niemand zo snel als hij. Als de sterren niet goed stonden, reed hij tegen mensen aan of was hij onzichtbaar. In 2003 stonden de sterren het vaakst goed; hij stond negen keer op het podium, waarvan twee keer op de hoogste trede, en deed een echte gooi naar de wereldtitel. Al die tijd reed hij voor Williams-BMW, tot hij in 2005 de overstap naar McLaren maakte en daar na anderhalf seizoen opeens wegliep.

De Grand Prix van Brazilië in 2001

Het debuutseizoen van Montoya liep nog niet echt super toen de heren in Brazilië aankwamen. Uitgevallen in Melbourne, uitgevallen in Maleisië. In Brazilië zag het beter uit. Een vierde startplaats, achter Michael Schumacher, teamgenoot Ralf Schumacher en Mika Häkkinen, was een prima uitgangspunt. Bij het doven van de lichten bleef Häkkinen staan op de grid - een euvel wat McLaren dat jaar wel vaker zou plagen - en schoof Montoya op naar de tweede plaats, achter de Ferrari van Michael Schumacher. De safety car was nodig om de koppige McLaren van de tweevoudig wereldkampioen in veiligheid te brengen. Na een rondje was dat klusje geklaard en werd het veld losgelaten.

Montoya had, voor zijn Formule 1-debuut, twee jaar in de CART series gereden, waar de safety car zo’n beetje de enige zekerheid was in de races. Montoya had, met andere woorden, veel ervaring in een rollende start. En dat was te zien in Brazilië. Direct nadat de safety car de pits had opgezocht, drukte Montoya zijn Williams naast de Ferrari in de Senna S. De man die zijn derde Formule 1-race reed, drukte vervolgens de op dat moment drievoudig wereldkampioen zonder enig pardon aan de kant en nam de leiding over.

Driftend bleef de Williams-BMW voor de achtervolgende Ferrari, die duidelijk een betere wegligging had, maar niet kon opboksen tegen het superieure vermogen van de BMW-motor. Stiekem werd gehoopt op een absolute sensatie; kon Juan Pablo Montoya serieus voor de overwinning gaan?

Nee. In ronde 39 wilde Montoya Jos Verstappen op een ronde zetten. Verstappen ging aan de kant, sloot achter de Williams weer aan, remde te laat en klom vervolgens vol op diens achtervleugel. Beide coureurs waren direct klaar. Verstappen had wat uit te leggen en Montoya kon alleen maar zijn schouders ophalen. Hij had deze race willen winnen, maar had zich in ieder geval bewezen. De komende jaren zouden met name de Schumacher-broers regelmatig een uiterst vervelende luis in hun pels tegenkomen.

De race werd uiteindelijk gewonnen door David Coulthard, die het beste overweg kon met de regen die later zou vallen. Schumacher spinde nog bijna van de baan, maar werd tweede. Hij zou dat jaar overigens zonder al te veel moeite een vierde wereldtitel binnenhalen.

De eerste overwinning van Montoya

Montoya zou in Italië zijn eerste Grand Prix-zege boeken in een bizar weekend. Het was de eerste Formule 1-race na de gebeurtenissen van 11 september 2001 en het Formule 1-gilde wist niet goed wat ze ermee aan moesten. Ferrari reed in sponsorloze auto’s met een zwarte neus en Schumacher liep voorafgaand aan de race langs alle coureurs, om ze voor te stellen om in de openingsfase toch vooral elkaar niet aan te vallen. Hij had een slecht gevoel, ook omdat een jaar eerder een baanmarshal was overleden na een massale crash in de tweede chicane.

Schumacher kreeg de coureurs niet op één lijn en dus werd er gewoon gereden zoals altijd. Er kwam geen groot ongeluk en Montoya won vanaf pole, op de verjaardag van z’n vader. Het was eigenlijk een heel mooi verhaal, maar door de situatie er omheen bleven de echte festiviteiten uit. De volgende Grand Prix die Montoya zou winnen, vond plaats in Monaco, in 2003. Toen mocht de kurk echt van de champagne.