Legendarische races: De Grand Prix van Japan in 2005

Race: Grand Prix van Japan

Jaar: 2005
Hoofdrolspelers: Kimi Räikkönen, Fernando Alonso

Het seizoen 2005

Het Formule 1-seizoen 2005 was bijzonder. Fernando Alonso zou zijn eerste van twee wereldtitels vieren en elke keer dat Kimi Räikkönen iets aan diens succesreeks leek te doen, ging het mis voor de Fin. Räikkönen reed dat jaar voor McLaren en gold toen nog als een jong talent, dat vele wereldtitels voor zich had. De McLaren van dat jaar was - zo lang hij heel bleef - een absoluut monster. Getooid met ‘bullhorns’ had de auto een agressief voorkomen en met Räikkönen (en ook diens teamgenoot Juan Pablo Montoya) achter het stuur was het in staat tot mooie dingen. Het probleem was echter, dat het veel te vaak fout ging voor zowel Räikkönen als McLaren. Was het een ploffende motor, een kapotgetrilde voorband, of gewoon een menselijke fout, McLaren maakte het zichzelf buitengewoon moeilijk en betaalde daar de prijs voor.

Ondertussen reed Fernando Alonso rond alsof hem niks kon overkomen. En dat was eigenlijk ook een beetje zo; waar McLaren net zo hard kon uithalen als door het ijs zakken, was Renault onverstoorbaar. De auto bleef heel en Alonso was Alonso. Won dat jaar zeven races en vierde (TOMA!) zijn kampioenschap in Brazilië, in een periode waarin McLaren maar liefst zes races op rij wist te winnen.

Het seizoen 2005 was ook het seizoen waarin de hegemonie van Ferrari met een doffe klap ten einde kwam. De nieuwe bandenregel (mochten niet meer gewisseld worden en dus de hele race meegaan) bracht Bridgestone in de problemen. De enige keer dat Michael Schumacher een wedstrijd wist te winnen, was tijdens de desastreuze Amerikaanse Grand Prix, toen Michelin buiten de kombocht had gerekend en de veiligheid van de coureurs niet kon garanderen. Zes auto’s gingen van start, zes kwamen aan de finish, Schumacher won, Christijan Albers werd vijfde. Waardeloze, historische wedstrijd.

De Japanse Grand Prix van 2005

Tegen de tijd dat het spul in Japan aankwam, was de rijderstitel al vergeven. Alonso was kampioen en had de voorzichtige aard van zijn rijden helemaal achter zich gelaten. Dat kwam goed uit, want in de kwalificatie zorgde slecht weer ervoor dat de toppers achteraan zouden starten. Dat had te maken met de ‘one lap qualifying’, die dat jaar nog van kracht was. Alonso startte als zestiende, Kimi Räikkönen als zeventiende. Beide heren waren vrij om eens even helemaal los te gaan en stonden schrapend met de hoef aan de start.

Vooraan was de pole voor Ralf Schumacher in de Toyota en het was de Duitser die in de openingsfase de leiding van de race nam, met Giancarlo Fisichella in het kielzog. Daar gebeurde in eerste instantie weinig, voor het spektakel moest men wat verder terugkijken. Vanaf de posities zestien en zeventien waren Räikkönen en Alonso namelijk bezig om een pittig showtje weg te geven. Montoya was toen overigens al weg; zijn McLaren verdween al na één ronde in het decor.

De mooiste momenten kwamen toen Räikkönen en Alonso vast kwamen te zitten achter Michael Schumacher. Schumacher was niet van plan om de vertegenwoordigers van een nieuwe generatie zomaar voorbij te laten en maakte de Ferrari zo breed mogelijk. Alonso was de eerste die er voorbij kwam en zijn manoeuvre deed commentatoren over de hele wereld inademen door de tanden. De Spanjaard ging buitenom in 130R, de bloedsnelle linkerbocht voor de chicane. Niemand had ooit gedaan wat hij deed en ook Schumacher had er niet op gerekend dat Alonso hem juist daar en op die manier zou passeren. Niet veel later zwiepte ook Räikkönen voorbij aan de Duitser, dit keer in de eerste bocht van het circuit. Schumacher had zijn huid duur verkocht, maar tegen de bravoure en het materiaal van de twee jongelingen was die dag niets te beginnen. 

Na de pitstops lag Räikkönen voor Alonso en ging de Fin op jacht naar voren. Dat ging dermate voorspoedig, dat hij in de slotronden van de race opeens kans maakte op de overwinning. Giancarlo Fisichella lag inmiddels aan de leiding en werkte braaf zijn rondjes af, maar het tempo waarin dit gebeurde was niet echt denderend. Het team van Renault riep door de radio naar de Italiaan dat hij door moest pakken en Fisi kreeg het benauwd. De McLaren kwam steeds dichterbij en in de voorlaatste ronde deed Fisichella iets onhandigs.

Hoewel Räikkönen nog te ver weg was om een poging te wagen, reed Fisichella een verdedigende lijn in de chicane. Hiermee bezegelde hij gelijk zijn lot; de Renault kwam traag uit de chicane en Räikkönen was nu wél dichtbij genoeg. Fisichella verdedigde op het rechte stuk, de McLaren ging er links langs en zwiepte buitenom. Op de pitmuur balde Ron Dennis zijn vuisten, om een ronde later in tranen uit te barsten toen Räikkönen als winnaar over de streep kwam. Fisichella werd nog wel tweede, Alonso kwam binnen als derde. Fisi zal die nacht slecht geslapen hebben.

McLaren in 2006

Zo goed als de McLaren was in 2005, zo waardeloos was hij het jaar erna. Räikkönen hoopte na het veelbelovende 2005 nogmaals voor de titel te kunnen gaan, maar daar kwam niks van in. De McLaren was te langzaam, zo simpel was het. Ferrari kende een opleving en ging het gevecht aan met Renault, waarbij Alonso een tweede titel uit het vuur kon slepen na een fraai gevecht met Schumacher. McLaren eindigde dat jaar als derde in het constructeurskampioenschap en won geen enkele race.