Legendarische races: De Grand Prix van Duitsland in 1957

Race: Grand Prix van Duitsland
Jaar: 1957
Hoofdrolspeler: Juan Manuel Fangio

De Nürburgring

Net zoals op zoveel plekken in Europa, werd er ook in de Duitse Eifel op openbare wegen geracet aan het begin van de twintigste eeuw. In de jaren ‘20 werden de zogenaamde ADAC Eifelrennen georganiseerd en het rijden op de openbare weg was bepaald geen feest der ontwikkelde veiligheid. Om de boel enigszins binnen de perken te houden, werd een plan opgesteld om een circuit te bouwen in het gebied rondom Nürburg. Onder leiding van het Eichler Architekturbüro werd de Nürburgring gebouwd. De bouw begon in 1925 en het circuit was voltooid in 1927. In juni van dat jaar werden de eerste races gehouden op het intimiderende lint asfalt door de Duitse bossen.

Het circuit was ongekend; de ‘Nordschleife’ (de ‘noordlus’), was 22,8 kilometer lang, met de ‘Südschleife’ erbij bedroeg de lengte van de ‘Gesamtstrecke’ een absurde 28,2 kilometer. Uiteindelijk was het echter de Nordschleife die een legendarische status zou ontwikkelen; de zuidlus raakte in verval en bestaat nu deels uit openbare weg.

De Formule 1 bezocht de Nordschleife met tussenpozen tot en met 1976, toen de crash van Niki Lauda de definitieve nagel in de doodskist was voor Formule 1-races in de Eifel. Pas in 1984 zou de hoogste klasse van de autosport terugkeren op een ontmand stuk asfalt, wat we nu nog altijd kennen als de ‘GP-Strecke’. De meest memorabele Formule 1-race op de Nordschleife was die van 1957, toen Juan Manuel Fangio de concurrentie én zichzelf de stuipen op het lijf joeg.

De Duitse Grand Prix van 1957

4 augustus 1957 was een mooie zomerdag in Nürburg. De race die voor die middag op het programma stond, had een lengte van 22 ronden, een afstand die neerkwam op net iets meer dan vijfhonderd kilometer. Fangio koos ervoor om de race te beginnen met een halve tank aan brandstof in zijn Maserati 250F. Halverwege de race zou hij dan een pitstop moeten maken. Fangio vertrouwde erop dat zijn lichtere Maserati het tijdverlies bij de pitstop goed zou moeten kunnen maken. Ook startte Fangio op zachtere banden dan zijn concurrenten in de Ferrari’s.

De Ferrari’s die deze middag zouden figureren in het grote optreden van Fangio, werden bestuurd door het Britse duo Mike Hawthorn en Peter Collins. Deze Ferrari’s namen de leiding over na de start, maar werden al snel ingehaald door Fangio, die een buffer moest opbouwen voor zijn pitstop. Toen deze stop in de dertiende ronde kwam, had de Argentijn een voorsprong van dertig seconden opgebouwd.

De stop was de inleiding naar de meest indrukwekkende rit die Fangio ooit heeft gedemonstreerd. En zoals dat wel vaker gaat met historische gebeurtenissen, ging er het nodige gestuntel aan vooraf. Bij het verwisselen van de wielen op de Maserati, rolde een wielmoer onder de auto. Fangio was al uit de auto geklommen en stond, nippend aan een fles limonade, te praten met zijn engineer Guerino Bertocchi en teambaas Nello Ugolini. Pitstops gingen er ietsje anders aan toe in 1957.

De weggerolde wielmoer zorgde ondertussen voor paniek bij de pitcrew. Na een halve minuut zoeken, werd het ding gevonden onder de Maserati. Tegen de tijd dat Fangio de pits verliet, was zijn halve minuut voorsprong omgezet naar een achterstand van 51 seconden. Hawthorn en Collins waren niet van plan te stoppen en reden in formatie aan de leiding.

Wat Fangio deed in de ronden die volgden op de trage pitstop, was iets wat hem letterlijk wakker zou houden in de twee nachten die zouden volgen op de race. Het ronderecord op de Nürburging werd niet alleen verbroken; het werd aan flarden gereden. In één ronde werd tien seconden afgehakt van de voorsprong van de beide Ferrari’s. Fangio gebruikte een hogere versnelling dan normaal in de bochten en was meer dan acht seconden sneller dan zijn pole-tijd. In de tijden dat radioverkeer en GPS niet bestonden, duurde het lang voordat het team van Ferrari zag dat Fangio hun mannen met een alarmerend tempo aan het binnenhalen was.

In de ronden die volgden, lag het tempo van Fangio op de Nürburgring ongekend en levensgevaarlijk hoog. In de twintigste ronde had Fangio het Ferrari-duo in het vizier. Hawthorn en Collins wisten inmiddels wat er stond te gebeuren, maar waren niet van plan om zich zomaar over te geven. Collins werd als eerste opgerold, na een korte schermutseling. Fangio zette vervolgens koers richting Hawthorn en zette de Brit, die het jaar erop wereldkampioen zou worden, met harde hand opzij. Fangio won de race met drie seconden voorsprong op Hawthorn; Collins was afgehaakt en zou een halve minuut toegeven. Titel nummer vijf was binnen op de meest heroïsche manier denkbaar.

Na de race

“Ik ging tot de limiet”, zei Fangio nadien over de race. “Nooit eerder vroeg ik zoveel van mezelf of van de auto. Na de race kon ik twee nachten niet slapen; elke keer als ik mijn ogen dicht deed, zag ik mezelf van de ene naar de andere bocht springen met een moed die ik nog nooit had gehad. Ik heb nooit zo snel gereden en ik verwacht niet dat ik het ooit weer zal doen.”

“De Nürburgring was altijd al mijn favoriete circuit en op die dag in 1957 was ik de baan echt de baas. Het was alsof ik de sleutel tot alle geheimen had gekregen en deze voor eens en altijd had ontrafeld.”