On This Day: Rindt, de enige postume wereldkampioen

Een Duits weeskind wiens ene been na een skiongeluk vier centimeter korter is dan het andere, rijdt op de dan ongebruikelijk jonge leeftijd van 22 jaar zijn eerste Formule 1-race. Jochen Rindt is de naam, een Oostenrijkse vlag staat op de zijkant van zijn Brabham BT11 geschilderd. Na het overlijden van beide ouders is hij opgevoed door zijn Oostenrijkse grootouders. Op Zeltweg, waar de allereerste Oostenrijkse Grand Prix plaatsvindt, mag Rindt zijn kunsten vertonen. Kort na de helft van de race moet hij opgeven met een gebroken stuurkolom.

Dat de Oostenrijkse Duitser bizar hard kan rijden, is dan al bekend. Dat het soms een gevaar oplevert weten zijn collega's ook: Rindt jaagt bijna een stel toeschouwers de dood in tijdens een Formule Junior-wedstrijd door de straten van Budapest.

"Hopen dat-ie stukgaat"

Het supertalent vestigt zijn naam definitief tijdens de 24 uren van Le Mans in 1965; ondanks net 23 jaar oud te zijn geworden, wint hij de autosportklassieker samen met Masten Gregory. Het is een groot wonder dat het tweetal zegeviert op het Circuit de la Sarthe: Rindt zou een paar jaar later verklaren 'te hebben gehoopt dat het ding kapot ging', aangezien hij geen enkele fiducie had in een goed resultaat. Nadat de Ferrari 250LM vroeg in de race tegen meerdere problemen aanloopt besluiten Gregory en Rindt de rest van de race voluit te rijden.

De privé-Ferrari van het duo Dumay/Gosselin gaat met nog twee uur op de klok aan de leiding, maar een ontketende Rindt jaagt een verbluffende twaalf (!) seconden per ronde sneller over het circuit dan de leiders. Een lekke band voor de koploper werpt de overwinning in de schoot van de Oostenrijker en de Amerikaan. Bizarre voetnoot: reserverijder Ed Hugus claimt, decennia later, ook te hebben gereden aangezien Rindt in slaap was gesukkeld tijdens een nachtdienst van Gregory..

In de F1 valt Rindt op met drie podiumplaatsen in zijn tweede volledige seizoen (1966), het is bij Cooper (1965-'67) en Brabham ('68) echter aanpoten geblazen. Overwinningen zitten er, nog, niet in. In de tussentijd trouwt hij een Fins model. Over Nina Lincoln gaat de geniale anekdote dat ze, na de verloving met Rindt, van gedachten verandert en de ring per post terugstuurt. Rindt twijfelt naar verluidt geen moment en stuurt dezelfde brief retour afzender: 'voor als je je bedenkt'. Nina en Jochen trouwen hetzelfde jaar.

 

Met Lotus naar de top

Rindt, die een derde van de Triple Crown of Motorsport dus al op jonge leeftijd op zijn naam heeft geschreven, wil meer. Ook meer geld, overigens. De Oostenrijker trekt naar de Indianapolis Motor Speedway, waar Clark en Graham Hill dan net geschiedenis hebben geschreven. "Ik rij hier elke ronde op mijn begrafenis af, laat hij aan een bevriende journalist weten, "ik ben hier alleen vanwege het prijzengeld."

Winnen doet Rindt niet op de Indy: in 1967 loopt vrijwel alles in de soep, als hij een jaar later tegen wil en dank terugkomt valt hij al na een paar rondjes uit met een kapotte zuiger. De focus gaat na het tekenen van een contract voor Lotus volledig op de Formule 1: eind 1969 wint hij eindelijk zijn eerste Grand Prix. Op Watkins Glen is de Oostenrijker niet te stoppen – dat hij die wedstrijd überhaupt haalt is een klein wondertje. Een half jaartje eerder maken zowel hij als teammaat Hill gigantische crashes mee op Montjuïc in Barcelona, nadat vleugels – die net haar intrede in de sport doen – afbreken.

Rindts tweede seizoen bij Lotus, 1970, moet zijn jaar worden. Met de oude Lotus 49C wordt gewonnen in Monaco, nadat de nieuwe 72 kapot is gegaan in Spanje. Vier achtereenvolgende overwinningen brengen Rindt aan de leiding van het wereldkampioenschap. Voor het eigen publiek op de Österreichring kan er geen vijfde aan toegevoegd worden: Rindt valt uit met een kapotte motor.

Postuum kampioen

Zonder vleugels, omdat dat sneller gaat op het circuit van Monza, stapt Rindt in de 72C, een wagen waar al veel over is gesproken binnen het team. Het ding gaat loeihard, maar is fragiel. Na een zoveelste incident, op Clermont-Ferrand, rent Rindt de pits in: "Als dit mij nog een keer overkomt en ik overleef het, dan sla ik jullie allemaal in elkaar!" Die volgende keer komt er, en het ongeluk overleven doet Rindt niet. Tijdens de kwalificatie smakt hij hard in de muur bij de Parabolica-bocht. Een remas heeft het begeven. De waardeloze vangrails zorgen er in combinatie met een foutief bevestigde gordel – Rindt wilde kunnen ontsnappen, mocht de wagen ooit vlamvatten – voor dat de leider in het WK overlijdt op de weg naar het ziekenhuis.

Rindt wordt slechts 28 jaar oud. Hij wint het wereldkampioenschap van 1970; niemand kan tippen aan het puntentotaal dat de Oostenrijker in negen wedstrijden bijeen heeft gereden. Gezien zijn jonge leeftijd en zijn uitzonderlijke talent had het zoveel meer kunnen zijn dan die ene titel en de zes Grand Prix-zeges.

Dit artikel verscheen eerder, op 5 september 2017, in oorspronkelijke vorm op GPUpdate.net.
Door: René Oudman