Graham Hill: de unieke prestaties van een laatbloeier

Opmerkelijk genoeg was de in 1975 overleden Graham Hill helemaal niet voorbestemd om racecoureur te worden. Hij was tijdens zijn studie een fervent roeier, z'n bekende helmontwerp is een eerbetoon aan zijn roeiclub in Londen. Pas op zijn 24ste behaalde Hill zijn rijbewijs en een jaar later stapte hij voor het eerst achter het stuur van een sportwagen, een Cooper F3. Hill raakte eindelijk geïnteresseerd in de racerij en zijn opleiding als technisch ingenieur bood hem de kans om bij Lotus te gaan werken. Teameigenaar Colin Chapman zag het in hem zitten als coureur en in 1958 – hij was toen al 29 jaar oud – debuteerde Hill in de Formule 1.

 

Na twee onsuccesvolle seizoenen stapte Hill in 1960 over naar BRM dat onder de naam Owen Racing Organisation ingeschreven stond. Eindelijk begon het tij te keren: met de BRM P48 pakte Hill op Zandvoort zijn eerste F1-podium. In 1962 boekte hij op hetzelfde circuit zijn eerste Formule 1-zege, gevolgd door overwinningen op de Nürburgring, Monza en East London, voldoende voor zijn eerste wereldtitel. In de drie daaropvolgende jaren werd hij drie keer op rij tweede in het kampioenschap, maar in 1963 boekte hij wel zijn eerste overwinning in Monaco. In totaal won hij vijf keer in het prinsdom en dat leverde hem – jaren voor Ayrton Senna – de bijnaam Mr. Monaco op.

 

Lotus-baas Chapman besloot bij de ontwikkeling van de fameuze Lotus 49 een beroep te doen op Hill. Die stapte in 1967 bij zijn oude werkgever in, maar Lotus moest dat seizoen nog z’n meerdere erkennen in de Brabham-Repco’s van Denny Hulme en Jack Brabham. In 1968 kwam Lotus beter voor de dag: Hill en teamgenoot Jim Clark boekten begin januari in Zuid-Afrika een 1-2. Alles wees er op dat Lotus dat seizoen zou domineren, maar in april – nog voor de tweede race van het seizoen – kwam Clark om het leven. Hill droeg nu de verantwoordelijkheid voor het team: hij won Spanje en Monaco, maar een mindere serie zag Jackie Stewart (Matra) terugkomen in de titelstrijd. Uiteindelijk behield Hill echter zijn voorsprong en hij werd voor de tweede keer wereldkampioen.

 

Een jaar later boekte Hill – opnieuw in Monaco – zijn laatste F1-overwinning. Hij stapte in 1970 over naar het team van Rob Walker en in 1973 richtte hij zijn eigen Embassy Hill F1-team op. Nieuwe successen bleven uit, maar ondanks zijn gevorderde leeftijd bleef Hill af en toe zelf achter het stuur van zijn F1-wagens kruipen. Hij kwam op 29 november 1975 om het leven bij een ongeluk in dichte mist met zijn privévliegtuig.

Triple Crown

De erfenis van Hill blijft niet beperkt tot 14 overwinningen, 36 podiums en twee wereldtitels in de Formule 1. De Engelsman reed in zijn carrière in alles wat los en vast zat, en boekte grote successen in de 24 uur van Le Mans en de IndyCar Series. Hij won de Indianapolis 500 in 1966 en zes jaar later was hij met Henri Pescarolo de sterkste in de 24 uur van Le Mans. Tot op de dag van vandaag is Hill met die overwinningen en zijn wereldkampioenschappen in de Formule 1 de enige coureur die de Triple Crown op zijn naam heeft weten te schrijven. Zijn zoon Damon Hill werd in 1996 de eerste Formule 1-kampioen van de tweede generatie.