Waarom de laatste GP op Paul Ricard een historisch moment was op tech-gebied
De Formule 1 keert aankomend weekend voor het eerst in tien jaar terug naar Frankrijk en voor het eerst in 28 jaar naar Paul Ricard. Sinds de laatste wedstrijd is de technologie volledig op zijn kop gezet.
Ivan Capelli, Leyton House CG901 Judd voor Alain Prost, Ferrari 641
Motorsport Images
Giorgio Piola's technische F1-analyses
Giorgio Piola is dé technisch journalist in de Formule 1. De Italiaan loopt al sinds 1969 rond in de paddock. Hij weet alles van vleugels, vinnetjes en flapjes. Duik in de wereld van de F1-techniek!
Hoewel de hedendaagse wagens mijlenver verwijderd zijn van de bolides uit 1990, zijn ideeën van toen inmiddels gemeengoed in de Formule 1. Ferrari en Leyton House hadden bijvoorbeeld innovaties in huis die nu breed overgenomen zijn. De auto’s waren compleet anders qua filosofie, maar gaven de F1-teams een blik in de toekomst.
De Ferrari van Alain Prost was gebaseerd op de 1989 John Barnard 639, die een mijlpaal vormde in de technische geschiedenis van Formule 1-wagens. Niet alleen had de auto een semi-automatische versnellingsbak, maar ook een compleet vernieuwende aerodynamica. Ook de torsiestangen in plaats van veren waren nieuw en werden al snel een trend. Tegenwoordig rijdt iedereen ermee.
De Leyton House van Ivan Capelli was gebaseerd op de March uit 1988, die afkomstig was van de tekentafel van Adrian Newey. Een extreme wagen vanuit aerodynamisch oogpunt. Hij was zelfs zo extreem dat het chassis om de voeten van de coureur werd gebouwd. Het vormde het startschot voor een beweging van de Formule 1 in de richting van complexe aerodynamica.
De Ferrari en de Leyton House verschilden enorm op het gebied van chassisbouw. Waar de Ferrari haar koolstofvezelchassis los liet van het bodywork, maakte Leyton House zijn chassis zelfdragend, zoals tegenwoordig ook gebruikt wordt. Onze tech-experts Giorgio Piola en Gary Anderson bespreken enkele specifieke vernieuwingen.
De Franse Grand Prix werd dat jaar gewonnen door Prost, nadat hij Capelli pas laat inhaalde toen de Italiaan met brandstofdrukproblemen zat. De complexiteit van de aerodynamico is goed zichtbaar en maakte het de wagens lastig om in te halen.
De sidepods zijn lang en elegant, waar het tegenwoordig gebruikelijk is om ze zo kort mogelijk te maken om de bargeboards zo veel mogelijk ruimte te geven. Destijds waren er nog geen sidepods die aan de onderkant inliepen en werd er dus vooral gekozen voor hoge en smalle inlaten.
De voorvleugel is minimaal, met slechts twee elementen en een diffusor die destijds veel krachtiger was. Gary Anderson, destijds werkzaam bij Jordan, zegt hierover: “De huidige wagens produceren zo’n 1.600 kilogram aan neerwaartse druk bij 240 kilometer per uur en de Jordan waarmee in 1991 werd geracet produceerde slechts de helft. Hoeveel de Ferrari destijds had weet ik niet, maar we konden ze af en toe zeker verrassen.”
De onderkant van de auto’s zien er redelijk gelijk uit. Vanaf de voorkant heb je het chassis, de brandstoftank, de motor en de versnellingsbak. Tegenwoordig is de onderkant veel verfijnder. Bovendien maakt de aerodynamica van de onderkant van de auto een groot verschil.
Het is ook interessant om de voorvleugel van destijds eens naast die van Red Bull te leggen. Ze verschillen uiteraard veel, maar het is niet moeilijk om te zien dat ze uit dezelfde familie afkomstig zijn.
Ferrari was het eerste team dat flippers aan het stuur bevestigde om mee te schakelen. In 1989 had de 640 al een dergelijk systeem en ook de 641 maakte er gebruik van. Barnard had dit bedacht en Ferrari begon in 1988 met testen. Destijds werkte het systeem iets anders dan tegenwoordig. Ferrari pakte een normale versnellingsbak en zette daar elektronische aansturing op. De pedalen zouden dan die aansturing voeden om de staven de ene of de andere kant op te bewegen. Je kon het flippertje dus naar voren en naar achteren bewegen.
Hier is in detail de tweede versie te zien, die werd geïntroduceerd tijdens de GP van San Marino in Imola. De neus had een scherpere punt, met een korter paneel bovenop. De bovenste lip van de koelinlaat was beter afgerond boven het onderste deel van de inlaat, terwijl de radiatoren hoger waren. Er was ook een nieuwe laterale uitlaat en een grotere luchtinlaat voor het brandstofsysteem. Ferrari gebruikt bovendien nieuwe pick-up punten op de achterophanging en introduceerde een nieuwe vloerplaat.
Newey’s beruchte agressieve aankleding waren de aanleiding om de cockpit van de Leyton House heel krap te maken. Hier is het ontwerp van de Mach 881 te zien, die het team tijdens 1988 gebruikte, voordat de naam veranderen. Er veranderde niet veel voor de 1990-wagen. “Hij was klein”, zei Capelli over de 1988-wagen. “Het stuur zat op slechts 25 centimeter en het dwarschot waar je benen doorheen moesten was ook maar 25 centimeter. Met drie pedalen was het zo krap, dat er geen voetensteun was. In sommige bochten vormde dat een probleem. De eerste keer dat ik reed kon ik niet bij de versnellingspook want die zat te ver weg. Adrian zei ‘wacht maar even’ pakte de pook eruit en kwam even later, na luid gehamer terug en die was wat naar voren gebogen.”
Sluit je aan bij de Motorsport community
Praat meeDeel of bewaar dit artikel
Abonneer en krijg toegang tot Motorsport.com met je adblocker
Van Formule 1 tot MotoGP: we brengen het laatste nieuws, diepgaande analyses en exclusieve interviews rechtstreeks uit de paddock. Om ons vak zo goed mogelijk uit te kunnen voeren, worden er op de website advertenties getoond. We merken op dat je een adblocker gebruikt en willen je vragen om deze uit te zetten. Daarnaast geven we je de mogelijkheid om abonnee te worden en voor een klein bedrag te genieten van een advertentievrije website.
Beste reacties