Wie gingen Fernando Alonso voor met een comeback in de Formule 1?

Eind 2018 vertrok Alonso uit de Formule 1 nadat het avontuur met McLaren uitliep op een deceptie. De drie seizoenen met Honda-motor (2015-2017) leverden vooral veel spektakel op via de boordradio, maar grootse resultaten werden niet behaald. Ook in 2018, toen McLaren de Honda’s had ingeruild voor krachtbronnen van Renault, vielen de resultaten tegen. Alonso besloot om zijn droom na te jagen en een poging te doen om de Triple Crown te winnen. Aan de twee zeges in Monaco voegde hij twee Le Mans-zeges toe, maar de Indy 500 ontbreekt nog op zijn palmares. In augustus doet hij een nieuwe poging, na een sterk debuut in 2017 en een geflopte kwalificatie in 2019.

Daarna gaat de focus echter naar de Formule 1, waar Alonso terugkeert op het oude nest bij Renault. Het wordt zelfs de tweede keer dat hij terugkeert bij het fabrieksteam: eerder reed hij tussen 2003 en 2006, en in 2008 en 2009 voor ‘Team Enstone’, dat tijdens beide dienstverbanden van Alonso ook de naam Renault droeg. In die eerste periode boekte Alonso zijn grootste successen met wereldtitels in 2005 en 2006. De volgende hereniging volgt dus in 2021, wat ook meteen zijn comeback in de F1 is. Een aantal grote namen ging hem met wisselend succes voor.

Racewinnaar Niki Lauda, Brabham, tweede Keke Rosberg, Williams, derde Gilles Villeneuve, Ferrari

Photo by: Rainer W. Schlegelmilch

Niki Lauda

De meest succesvolle comeback in de F1 komt op naam van Niki Lauda. Twee races voor het einde van het seizoen 1979 nam de Oostenrijker met twee wereldtitels op zak afscheid van Brabham - destijds het team van Bernie Ecclestone - en de Formule 1. Tijdens de trainingen voor de Canadese Grand Prix vertelde Lauda aan Ecclestone dat hij niet meer het verlangen had om ‘door te gaan met rondjes rijden’. Lauda keerde terug naar Oostenrijk om daar fulltime de leiding te nemen over zijn eigen luchtvaartmaatschappij, Lauda Air.

Na twee seizoenen aan de zijlijn keerde Lauda in 1982 echter terug in de Formule 1. McLaren wist hem met een destijds ongekend hoog salaris aan te trekken en uiteindelijk leidde dat tot successen: in vier seizoenen kwam Lauda tot acht Grand Prix-zeges, met als kers op de taart een derde wereldtitel in 1984. De marge met teamgenoot Alain Prost, de nummer 2 van het kampioenschap, bedroeg slechts een half puntje. Eind 1985 beëindigde Lauda zijn F1-carrière definitief.

Nigel Mansell, McLaren MP4/10B Mercedes

Photo by: Motorsport Images

Nigel Mansell

Als regerend wereldkampioen afscheid nemen van de Formule 1: er zijn weinig coureurs die dat kunnen zeggen. Alain Prost en Nico Rosberg staan in dat rijtje en dat geldt ook voor Nigel Mansell, hoewel de Brit uiteindelijk dus nog terugkeerde in de F1. Eind 1992 vertrok hij bij Williams en uit de sport, nadat hij dat seizoen op dominante wijze zijn eerste (en uiteindelijk enige) wereldtitel pakte. Mansell en Williams leefden gedurende een deel van 1992 in onmin met elkaar, nadat de renstal voormalig teamgenoot en rivaal Alain Prost had aangetrokken voor 1993. Mansell vertrok bij het team en uit de F1, om in de CART aan de slag te gaan.

In de Verenigde Staten werd Mansell in 1993 kampioen, en ook in 1994 was hij actief in de CART. Dat jaar maakte hij ook zijn comeback in de Formule 1: hij stapte in Frankrijk en later in Europa, Japan en Australië in bij Williams, dat in San Marino de dood van Ayrton Senna betreurde. Mansell viel twee keer uit, maar won de seizoensafsluiting in Australië. Williams lichtte de optie op de Brit niet en koos voor David Coulthard, waarna Mansell alsnog onderdak vond bij McLaren. Daar miste hij de eerste twee races van het seizoen omdat hij niet in de auto paste, en na twee weinig succesvolle optredens in San Marino en Spanje verliet hij de F1 via de achterdeur.

Michael Schumacher, Mercedes GP MGP W01

Photo by: Sutton Images

Michael Schumacher

Afscheid nemen met een wereldtitel zat er in 2006 niet in voor Michael Schumacher. Dat jaar werd hij namens Ferrari tweede in het kampioenschap, achter Fernando Alonso, maar met de Scuderia had hij al grootse successen gevierd. Tussen 2000 en 2004 werd de Duitser vijf keer wereldkampioen, nadat hij bij Benetton al twee titels had behaald. Tijdens de Italiaanse Grand Prix van 2006, die door Schumacher werd gewonnen, kondigde hij tijdens de persconferentie zijn afscheid aan.

De verwachting was dat dit definitief was, maar niets was minder waar. Na een mislukte poging om de geblesseerde Felipe Massa in 2009 te vervangen bij Ferrari zorgde Mercedes voor een grote verrassing. De Duitse autofabrikant keerde in 2010 terug in de F1 en wist met Schumacher een grote naam aan zich te verbinden. Drie seizoenen hield de grote kampioen van weleer het vol in dienst van Mercedes, maar de resultaten waren niet wat ervan gehoopt en verwacht werd. Met slechts één podiumplaats op zak vertrok Schumacher eind 2012 definitief uit de Formule 1.

Racewinnaar Kimi Raikkonen, Lotus

Photo by: Steven Tee / Motorsport Images

Kimi Raikkonen

Schumachers opvolger bij Ferrari was Kimi Raikkonen, die in zijn eerste seizoen in Italiaanse dienst in 2007 meteen de wereldtitel greep. Ook in de twee daaropvolgende seizoenen kwam de Fin uit voor de Scuderia, maar een nieuwe wereldtitel zat er in beide jaren niet in. Raikkonen had ook een contract voor 2010, maar nog voor het einde van het seizoen 2009 kondigde Ferrari aan dat Fernando Alonso met ingang van 2010 zijn plaats zou innemen. Daarna werd hij nog gelinkt een terugkeer bij McLaren en een plekje bij Mercedes, maar dat liep op niets uit.

Raikkonen besloot om zich in 2010 en 2011 te storten op rallyrijden en maakte ook een uitstapje naar NASCAR. In beide jaren werd er gespeculeerd over een mogelijke terugkeer van Raikkonen in de F1 en eind 2011 hakte hij de knoop door: de Fin tekende een tweejarig contract bij Lotus. Daar pakte hij twee zeges en vijftien podiumplaatsen, om in 2014 terug te keren bij Ferrari. Vijf jaar lang bleef Raikkonen in Italiaanse dienst, en in die periode pakte hij nog een overwinning. Eind 2018 moest hij bij Ferrari plaatsmaken voor Charles Leclerc, om zelf de stap te maken naar Alfa Romeo. Daar rijdt hij ook in 2020.

Jan Lammers, ATS D4 Ford

Photo by: Rainer W. Schlegelmilch

Jan Lammers

De vreemde eet in de bijt in dit rijtje is Jan Lammers, de enige van deze coureurs die nooit een wereldtitel behaalde in de Formule 1. De Nederlander heeft echter de langste periode tussen twee opeenvolgende deelnames aan Grands Prix op zijn naam staan. Lammers’ F1-carrière begon in 1979 bij Shadow, waar hij het volledige seizoen reed. In 1980 reed hij voor ATS en Ensign, in 1981 wederom bij ATS en in 1982 bij Theodore. Alleen in Nederland kwalificeerde Lammers zich voor de race en na de mislukte kwalificatiepoging in Frankrijk leek zijn F1-carrière erop te zitten.

Leek, want maar liefst tien jaar later volgde er alsnog een terugkeer in de Formule 1. Lammers had in de tussenliggende jaren gereden in sportscars en won in 1988 de 24 uur van Le Mans, en March bood hem tegen het einde van 1992 de kans om terug te keren in de F1. Twee races reed de Nederlander mee, in Japan en Australië. In die races deed Lammers genoeg om March ervan te overtuigen dat hij ook voor 1993 de juiste man was voor het team, wat leidde tot een contract. Tot een verder vervolg van zijn F1-carrière kwam het uiteindelijk niet, want March ging failliet