Exclusief interview met Alexander Albon: Over twee onvergetelijke telefoontjes van Marko

Wat heeft tot dusver de meeste indruk op je gemaakt in de Formule 1?
“Het personeel. Het hele team, de manier waarop iedereen vecht voor perfectie. Het gaat om details, dat is ongelooflijk. Net als elk ander team hebben we na elke sessie uiteraard een nabespreking. Iedereen doet dan zijn zegje; de engineers, de jongens van de aerodynamica, de jongens van Honda en als je hen dan hoort...de sfeer is heel tof en het horen van de details die erbij komen kijken heeft de meeste indruk op mij gemaakt.”

Bij de tests in Barcelona zag je aanpak er al heel natuurlijk uit.
“Ik denk dat het circuit van Barcelona daar ook een beetje bij heeft geholpen. Die baan is heel vloeiend en heeft veel uitloopstroken. Wat betreft de auto’s: ik wil niet zeggen dat ze eenvoudig zijn, maar ze zijn zo verfijnd dat het vrij gemakkelijk is om je er comfortabel in te voelen. Het is bijna meer een simulator dan echt racen. De wagens bewegen amper, ze zijn zo stabiel. Natuurlijk gaat het om het vinden van die extra tienden. Dat is de uitdaging. Maar het vinden van de initiële snelheid is niet heel moeilijk, George [Russell] en Lando [Norris] denken er hetzelfde over. Het gaat om die extra stappen als de auto rijdt, met name op hoge snelheid. Daar wordt de rondetijd gevonden.”

Gedurende de winter heb je veel in de fabriek gewerkt. Hoe belangrijk was dat werk in de simulator en met de engineers?
“In de winter had ik nog geen ervaring in de auto en wist dus nog niet wat ik kon verwachten. Daarom bezocht ik het team om in de simulator te rijden. Ik wilde mentaal gezien zo goed mogelijk voorbereid zijn, om de stap naar de echte auto zo gemakkelijk en vloeiend mogelijk te maken. Het gaat dan om bijvoorbeeld de procedures, rijstijl, sturen, configuraties, eigenlijk alles. Als ik deze dingen in de simulator en in de gesprekken met het team goed zou doorgronden, dan zou dat hopelijk het proces versnellen op het moment dat ik in de echte wagen zou stappen. Daarnaast zou het heel snel gemakkelijker worden om de auto af te stellen en om, zoals ik eerder al zei, de snelheid te vinden met het team. De communicatie en de feedback waren eenvoudiger, ik had meer vertrouwen in wat ik deed en zei.”

Wat gebeurde er in 2012? Je werd gelijk na de karting opgenomen in het Red Bull Junior Team, maar al na één seizoen in de autosport aan de kant geschoven.
“Ja, ik had het dat seizoen heel moeilijk. Dat was misschien wel, nee, dat was absoluut het zwaarste jaar dat ik tot dusver heb beleefd in mijn carrière. Het was mentaal gewoon heel uitdagend. Ik reed voor een team dat het financieel moeilijk had en was de enige coureur daar. Ik had dus geen teamgenoten, wat het lastiger maakte om de auto te leren kennen. Het liep gewoon niet dat jaar en ik had moeite om de vinger op de zere plek te liggen. Lag het aan mij of aan de auto? Ik denk inmiddels dat het een beetje van beide was. Na de laatste race van het jaar was mij al wel duidelijk dat ik niet voldoende had laten zien en er een goede kans zou zijn dat ik door Red Bull uit het programma werd gezet. Het kwam dan ook niet echt als een verrassing toen Dr. Marko me belde om me op de hoogte te brengen van zijn beslissing. Ja, dat was echt wel een pittig jaar voor me.”

Het precieze moment dat je dat telefoontje kreeg, herinner je je nog?
“Ik denk dat dat soort momenten iedere coureur wel bij blijven! Het telefoontje kwam redelijk snel na de laatste race. Je kunt dan op twee manieren reageren. Of je kunt je erbij neerleggen of je kunt op zoek naar een andere manier om terug te komen.”

En jij kwam terug.
“Ik heb erg veel geluk had. Ik kwam Gwen Lagrue tegen, die destijds als manager werkzaam was bij het Lotus F1 Junior Team. Ik vertelde hem over mijn situatie en hij gaf me de kans om terug te komen. Ik ben Gwen daar natuurlijk erg dankbaar voor. Het voelt bijna alsof het jaar dat daarna kwam mijn eerste echte jaar was in de formulewagens, doordat ik toen wel teamgenoten had en het team veel beter begreep wat voor coureur ik was en wat mijn manier van rijden was. En door de feedback die ik van dat team ontving, kreeg ik ook echt het gevoel dat ik dingen aan het leren was en de auto beter door begon te krijgen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik over het algemeen niet echt de snelste ben in het leren kennen van een auto. Daarom was ik ook wel een beetje verrast dat ik in een Formule 1-auto vrij snel een goede snelheid te pakken had. Dat duurt bij mij meestal even.”

Na de Formule Renault 2.0 en Europese Formule 3 stapte je in 2016 in de GP3, waarin je voor ART Grand Prix uitkwam en voor de titel kon gaan.
“Het is in de autosport een kwestie van op het juiste moment bij het juiste team zitten en naar mijn idee was dat in 2016 het geval. Bij ART reed dat jaar ook Charles Leclerc en we vochten met elkaar voor het kampioenschap. Dat kwam voor iedereen als een grote schok. Volgens mij dacht iedereen dat het tussen Charles en Nyck de Vries zou gaan voor het kampioenschap, dus ik denk dat ik behoorlijk wat mensen versteld heb doen staan. Ik denk dat dit wel het moment was dat mensen mij in de smiezen begonnen te krijgen.”

Hoe was Charles als teamgenoot?
“Heel sterk. Hij is een groot natuurtalent. Dat was mij gelijk wel duidelijk. En hij is ontzettend aardig. We hebben nooit problemen met elkaar gehad. Natuurlijk waren we erg competitief en maakten we het elkaar niet gemakkelijk in de kwalificaties en races, maar buiten de races om, en gewoon zelfs in de paddock, konden we het erg goed met elkaar vinden. En we zijn nog steeds heel close.”

Wat gebeurde er in de Formule 2? Je eerste seizoen in die klasse was niet denderend.
“Ik had het niet makkelijk. Het was een beetje een vreemd jaar. Het seizoen begon redelijk. Volgens mij kwalificeerde ik me gemiddeld als tweede. En in Monaco en Barcelona had ik een goede kans om te winnen als er in die races geen Safety Car-fase was geweest. Ik presteerde dus erg sterk, maar vervolgens brak ik mijn sleutelbeen tijdens een fietstraining. Ik miste daardoor het weekend in Baku en om wat voor reden dan ook had ik het daarna mentaal een stuk moeilijker. Fysiek was ik vrij snel weer in orde, maar om een of andere reden kwam het er daarna niet meer uit. Dat voelde vreemd en ik heb er dat jaar enorm mee geworsteld. De chemie met het team was ook niet zo goed als in de GP3 en ik begon heel erg aan mezelf te twijfelen. Na dat seizoen testte ik voor DAMS en zat ik meteen bij de eerste drie. Ik voelde toen dat het allemaal weer goed zat. Ik denk dat 2017 gewoon een gek seizoen was en ik begrijp nog steeds niet waarom het dat jaar zo stroef ging. Maar hoe meer je erover nadenkt, hoe meer stress je ervan krijgt, dus ik ben daar maar mee gestopt.”

In je tweede seizoen in de F2 kwam je wel sterk voor de dag. Opvallend genoeg koos je al vrij vroeg voor Formule E. Wanneer realiseerde je je dat de Formule 1 toch een optie was?
“Ik heb daar eigenlijk geen moment rekening mee gehouden. Ik herinner me dat er halverwege het seizoen geen enkele kans voor me leek te zijn in de Formule 1 en dat was de reden waarom ik besloot om naar de Formule E te gaan. Er leek gewoon niets mogelijk te zijn in de Formule 1 en in de Formule E begint het seizoen al in december, waardoor die teams al vroeg alles rond moeten hebben. Het was pas op de maandag na de race in Abu Dhabi dat er ineens een kans in de Formule 1 was.”

Weer een telefoontje van Helmut?
“Ja, weer Helmut.”

Waar was je toen je gebeld werd?
“In een winkelcentrum in Dubai.”

En toen hoorde je dat je een zitje in de Formule 1 had.
“Ja. Ik annuleerde meteen mijn vlucht zodat ik bij de post-season test kon zijn. Helaas kon ik er niet aan deelnemen omdat het allemaal zo last-minute was. Maar zo is het dus gegaan.”

Wat is je doel voor je eerste Formule 1-seizoen?
“Ik heb geen doelen. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik denk dat je jezelf onnodig druk oplegt als je zegt dat je op een bepaalde plek wilt eindigen. Ik ga elk weekend gewoon in met het idee om me zo goed mogelijk voor te bereiden op de eerste training, mijn uiterste best te doen tijdens die sessie en vervolgens te kijken waar ik mezelf kan verbeteren voor de volgende training. Zo benader ik ook de tweede en derde oefensessies, en de kwalificatie. En de race is de race. Daarin zie ik wel hoe het gaat. En zo benader ik elk weekend tot het einde van het seizoen. Vervolgens zie ik wel waar ik sta in het klassement. Ik ga dus niet alles overanalyseren en mezelf onnodig druk maken om dingen. Ik wil elke dag gewoon het maximale uit mezelf halen en zie vanzelf waar me dat brengt."