Eindrapport Nicholas Latifi: Meer dan dit zit er niet in

Zet een middelmatige coureur in een slechte auto en je kunt wel raden wat er gebeurt: bar weinig. Nog voordat hij zijn Formule 1-debuut had gemaakt, waren er al twijfels over de kwaliteiten van Nicholas Latifi. De Canadees had vier seizoenen in de Formule 2/GP2 (met nog eens in totaal tien races in de twee seizoenen daarvoor) nodig om door te kunnen stoten tot de koningsklasse. Dat deed hij niet eens met een titel, die ging in 2019 immers naar Nyck de Vries. De financiële slagkracht van pa Latifi (CEO van Sofina Foods en investeerder in de McLaren Group) kwam het armlastige Williams zeer goed uit. Dat resulteerde in een Formule 1-deal voor meerdere jaren. Een ouderwetse paydriver dus.

Heeft Latifi het in zijn debuutjaar zo verkeerd gedaan, buiten wat gebruikelijke rookiefouten? Ach, het is de vraag wat je getuige zijn verleden van hem mag verwachten. Hij werd op zaterdag met 17-0 verslagen door zijn teamgenoot George Russell. Het talent van de Brit staat buiten kijf, maar de gemiddelde achterstand van ruim een halve seconde spreekt boekdelen. Op de zondagen presteerde Latifi naar behoren: zijn rondjes rijden, zo nu en dan een gevecht in de achterhoede en de auto thuis brengen. Slechts driemaal viel hij uit, dus aan de consistentie lag het niet. Met drie elfde plaatsen (Oostenrijk, Italië en Emilia-Romagna) kwam hij enkele malen op de rand van punten.

Tot zover de pure scorebordjournalistiek. Kijken we naar de races waarin beide Williams-coureurs de finish haalden, was het 7-2 in het voordeel van Russell. Pakken we er de gemiddelde achterstand in de kwalificatie bij, zien we een gat van meer dan een halve seconde. De enige keer dat Latifi voor zijn teamgenoot kwalificeerde, was toen Jack Aitken inviel in Bahrein. De debutant kwam binnen een tiende van de Canadees. Kortom: Latifi heeft zijn best gedaan, meer dan dit zit er gewoonweg niet in.

Cijfers van de redactie: