De Red Bull Racing-coureur begon goed aan het seizoen met twee overwinningen in de eerste zes Grands Prix. Hij stond na de winst in Monaco even op de derde plaats in de WK-stand, maar daarna kwam de klad erin. Ricciardo viel diverse malen uit met technische problemen, stond niet meer op het podium en sloot het seizoen af als zesde in de eindrangschikking. Aan het einde van het jaar had de goedlachse rijder meer uitvalbeurten achter zijn naam dan ieder ander op de grid, terwijl hij ook diverse gridstraffen vanwege motorwissels aan de broek kreeg.

Ricciardo erkent dat de negatieve reeks impact gehad heeft op zijn presteren: “Er is dit jaar veel gebeurd en het zou naïef zijn om te denken dat het me op bepaalde momenten niet beïnvloed heeft”, aldus de Australiër. “Het is niet zo dat ik een race kan aanwijzen en kan zeggen: ‘daar ging het slecht want er speelde te veel in mijn hoofd’. Het is een opeenstapeling en op een gegeven moment loopt de emmer over. Soms slaap je dan zes uur in plaats van acht uur. Het gevolg daarvan is dat je reactietijd afneemt. Ik wil dat zeker niet aandragen als excuus maar ik weet zeker dat op een bepaalde manier invloed heeft gehad. Het is echter ook onderdeel van het groeiproces. Ik weet zeker dat het niet de laatste keer was dat ik in deze positie verkeer waarin ik veel mechanische problemen meemaak of dat ik een ander contract moet tekenen. Ik probeer hiervan te leren en terug te blikken om te zien wat ik beter had kunnen doen.”

Volwassen mannen in tranen

Na de uitvalbeurten in de back-to-back races in Amerika en Mexico - waar Ricciardo bij laatstgenoemde race op podiumkoers lag en in de slotfase uitviel terwijl teamgenoot Max Verstappen de race won - was de maat vol. De man uit Perth liet weten zijn stoeltje voor de laatste races af te willen staan aan toekomstig Red Bull-coureur Pierre Gasly. Zo ver kwam het uiteindelijk niet. In een Red Bull-podcast blikte hij terug op die periode: “Ik sta in de spotlights en ik zit in de auto maar iedereen die meewerkte, en met name de jongens in de pitbox, was er net zo kapot van als ik. Zij werkten vele uren, nog meer dan ik. Soms wilde ik gewoon weg en me verstoppen. Maar gelukkig wist ik meestal nog waar mijn hart zat en dacht ik aan hen. Mexico was zwaar, heel erg heftig. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en we hadden allemaal de behoefte om elkaar een knuffel te geven. Het deed ons allemaal pijn, het was niemands fout. Volwassen mannen waren in tranen, gewoon kapot.”