Column: De doorbraak van één talent en het verlies van een ander

Voor een groot deel van de Formule 1-journalisten is de hoofdrace van de Formule 2 op zaterdag vaak niet meer dan een tafereel op de achtergrond. Die vindt namelijk steevast plaats na afloop van de kwalificatie en dan moeten er reacties verzameld worden.

Bij de start van de F2-race op Spa-Francorchamps was het daarom bijzonder druk op het fraaie dakterras van het Holzhaus, het reusachtige hospitalitygebouw van Red Bull. Alexander Albon stond er de pers te woord na zijn allereerste kwalificatie voor Red Bull Racing. Niet veel later zou ook Max Verstappen komen aanschuiven aan tafel.

Het journaille luisterde aandachtig naar Albon tot op het scherm achter de Thai, waarop de F2-race werd getoond, de hel losbarstte. In de tweede ronde van de wedstrijd werd de auto van het Franse Renault-talent Anthoine Hubert op de Raidillon vol in de flank aangereden door de aanstormende Juan Manuel Correa. De beelden waren een verschrikking. Het was onmiddellijk duidelijk dat het geen normale zaterdag zou worden.

De media met Alexander Albon. Op het scherm achter de Red Bull-rijder begint de Formule 2-race.

Foto: Filip Cleeren

Toen uiteindelijk het gevreesde nieuws van het overlijden van Hubert door de FIA werd bevestigd, werd het in een bedrukte perszaal helemaal muisstil. Terwijl de overlijdensberichten werden getikt, regende het steunbetuigingen uit de hele autosportwereld. Het was het eerste overlijden na een ongeval tijdens een Grand Prix-weekend sinds Jules Bianchi, maar wel in heel andere omstandigheden. Terwijl de tragedie van Bianchi zich uitspon over verschillende maanden, leek de dood van Hubert er door de onmiddellijke aard nog meer in te hakken. In de jaren zestig en zeventig loerde de dood om elke bocht. Anno 2019 zijn we het niet meer gewend dat een rijder in het harnas sterft. Het is alweer een pijnlijke herinnering dat autosport gevaarlijk blijft.

De FIA is al aan een diepgaand onderzoek begonnen en blijft zich inzetten voor een veiligere sport. Maar hoe veilig we de auto’s en circuits ook maken, tegen de wetten van de fysica kunnen we niet op. De crash van Hubert, waarbij zijn chassis eerst werd beschadigd door de initiële impact met de bandenmuur en vervolgens door een andere wagen op het meest kritieke punt werd getorpedeerd, is simpelweg het noodlot dat toeslaat. En net zoals de tragische dood van de Belgische wielrenner Bjorg Lambrecht het resultaat van de perfecte storm. Op verkeerde moment, op de verkeerde plaats.

"Ik herinner me wat er vroeger gebeurde en we denken altijd dat dat niet meer kan gebeuren. Maar dat kan wel”, vatte Alain Prost samen. “Autosport blijft gevaarlijk."

Minuut stilte voor Anthoine Hubert.

Photo by: Jerry Andre / Sutton Images

De tragedie bleef ook op zondag nazinderen. De sprintrace van de Formule 2 werd wijselijk afgeblazen, maar voor aanvang van de Formule 3-race en van de Grand Prix zelf was er een pakkende minuut stilte van de voltallige paddock. In de negentiende ronde van de GP, het startnummer van Hubert, veerden de toeschouwers op voor een staande ovatie.

Het leek wel in de sterren geschreven dat uitgerekend Huberts vriend Charles Leclerc op Spa-Francorchamps zijn eerste overwinning op zijn naam zou schrijven.

Helaas zullen we dit weekend niet onthouden door de definitieve doorbraak van een talent, maar door het verschrikkelijke verlies van een ander.