Column Massa: Mijn geweldige afscheid van de Braziliaanse fans

De Grand Prix van Brazilië was een mooie week. Intens, spannend en sloot af met een Formule 1-weekend dat ik nooit zal vergeten. Uiteraard wist ik van tevoren dat Interlagos speciaal zou worden. Het begon met enkele fantastische evenementen. Daarna begon mijn werk op het circuit en toen kreeg ik mijn eerste verrassing: onze teamsponsor Martini wilde mijn laatste thuisrace vieren en verving hun naam door de mijne! Daarnaast hadden zij een racepak met een zeer speciale livery geprepareerd. Voor deze gelegenheid had ikzelf een gloednieuwe helm laten maken. 

De Grand Prix was echter niet alleen een feestje want op de baan moest er natuurlijk gewoon gepresteerd worden. En het begon erg goed. In de vrijdagtrainingen was de feedback direct positief. Ook op zaterdagochtend werden de goede voortekenen bevestigd. Maar toen we in de kwalificatie de baan op reden, werkte er iets niet. We waren ervan overtuigd zonder problemen Q3 te halen. In plaats daarvan kwamen Valtteri Bottas en ik niet in de top-tien terecht. Dat was teleurstellend want het team leek in de trainingen de goede weg te zijn ingeslagen. En opeens vonden we onszelf midden op de grid terug. 

Naarmate de race dichterbij kwam, werd duidelijker onder welke omstandigheden we zouden gaan racen. Het regende nooit echt hard maar in de ronden naar de startopstelling wist ik meteen dat er een groot risico op aquaplaning zou zijn. Dat gevoel werd in de eerste ronden van de race bevestigd. 

Het grootste probleem was echter het zicht. Ik verzeker je dat het middenin het veld heel anders is dan wanneer je vooraan rijdt. Het water dat door de auto’s voor me de lucht in geworpen wordt, betekende dat er letterlijk een muur van water ontstond. Dat was met name op het lange rechte stuk erg hinderlijk. Op sommige momenten was het zicht echt nul, waardoor gevaarlijke situaties ontstonden, zoals toen Kimi spinde op het rechte stuk. 

Ik kreeg in de beginfase een tijdstraf van vijf seconden omdat ik Esteban Gutierrez voor de Safety Car-lijn had ingehaald. Ter verdediging: Esteban remde af en ik had geen flauw idee waar de lijn lag en tot waar ik achter hem moest blijven rijden. Nadat ik het bericht over de straf te horen kreeg, besprak ik met het team een verandering van strategie. Het had geen zin om buiten de top-tien te blijven rijden, dus ik stapte over op de intermediate en loste mijn straf in.  

Eenmaal terug op de baan werd mijn snelheid beter. De intermediate was, hoewel sneller, ook risicovoller. Dat werd me op hardhandige wijze duidelijk gemaakt toen ik vanwege aquaplaning de controle over de auto verloor. Ik raakte de muur maar de impact was niet al te hard. Even hoopte ik dat ik mijn race nog kon voortzetten. In die eerste touche raakte mijn band lek, want plotseling schoot de auto naar links en raakte ik hard de muur.

Eenmaal uit de auto hoorde ik het applaus van het publiek. Kort daarna overhandigde een van de baanposten me een Braziliaanse vlag. Ik bedankte hem en zag dat hij in tranen was. Dat was een emotioneel beeld dat me erg raakte. Toen ik naar de pits liep, hoorde ik hordes mensen mijn naam roepen. Ik was echt aangedaan. Enkele minuten eerder was ik nog teleurgesteld dat ik de finish niet had gehaald, maar ik kon mijn emoties onder controle houden. 

In de pitstraat ontstonden taferelen die ik me nooit voor mogelijk had gehouden. Met de Braziliaanse vlag in mijn handen keek ik op en zag ik de monteurs van Mercedes die in hun werkkleding uit de pitbox waren gekomen en voor mij applaudisseerden. De mannen van Ferrari en Williams deden hetzelfde. Als onze pitbox aan het einde van de pitstraat had gestaan, denk ik dat alle teams naar buiten waren gekomen. Het was een ongelofelijk mooi tafereel, iets dat ik tijdens een race nooit eerder heb gezien. Ik kan niet de juiste woorden vinden om iedereen te bedanken. 

Men denkt vaak dat de Formule 1 een zeer cynische wereld is, maar ook het menselijke aspect speelt een rol. Ik ben in de gelukkige situatie geweest om dat te ervaren. Maar er is nog een laatste verhaal over de zondag in Interlagos dat ik met jullie wil delen. Een uur na de race klom ik op het podium. Waarom? Omdat de mensen het circuit niet wilden verlaten zonder laatste vaarwel. En zo bracht ik een eerbetoon aan het geweldige publiek. 

Bedankt iedereen. Ik zal lang nagenieten van dit magische weekend - maar nu is het tijd om me voor te bereiden op mijn laatste race in Abu Dhabi.