Column: Luca heeft weer eens wat

Was -ie weer. Luca di Montezemolo moest weer even schoppen tegen de regels in de Formule 1. Altijd lachen als Di Montezemolo zo uit de hoek komt, want het is zo heerlijk Italiaans. Ferrari mag dan inmiddels een fantastisch geoliede machine zijn, sommige dingen krijg je er echt niet uit. Zoals Luca.

Niki Lauda werd er stapelgek van. De sfeer binnen Ferrari in de jaren '70 was om te janken. Enzo Ferrari was een teambaas van de oude stempel. Van de echt oude stempel. Zijn auto's waren in alle opzichten perfect en als zijn coureurs niet wonnen, was dat hun schuld, niet die van de auto. En er tegenin gaan was dom. Niemand ging tegen Il Commendatore in. Niki wel. Noemde Ferrari in diens gezicht een klootzak. Stelt u zich eens voor: stap naar uw baas en noem hem een hufter. En stelt u zich dan eens voor dat uw baas aanbeden wordt door de halve wereld. Niki Lauda had lef, ja. Maar het was dan ook een zootje. Af en toe poepte Ferrari een superwagen uit, maar net zo vaak sloegen ze de plank finaal mis. En dan was er paniek, een jaar lang.

Niet voor te stellen anno 2011. Ferrari is internationaler geworden. Behaalde verbluffende successen met een Duitser achter het stuur en een Fransman en een Brit op de pitmuur. En de auto werd getekend door een Zuid-Afrikaan. Het bleek het perfecte recept. De Italiaanse liefde (passie is zo'n uitgekauwd woord) voor het team, gecombineerd met rationaliteit van buiten. Stefano Domenicali, de huidige teambaas, is er een uitmuntend product van. Maar helemaal aan de top zit Il Presidente. Luca di Montezemolo. En Luca is er nog eentje van toen.

Luca zat al op de pitmuur vóór Lauda, zoals hij het zelf zei, naar de grillroom ging. Luca was erbij toen Gilles Villeneuve verongelukte, Luca maakte de dramatische tijden mee aan het begin van de jaren '90 en Luca huilde toen Michael Schumacher voor het laatst uit een Ferrari stapte. En nu ziet Luca hoe Ferrari niet echt een dijk van een auto heeft gebouwd en dus wat achter de feiten aanrent. Maar hoewel Luca zei dat de vorm van zijn Scuderia 'onacceptabel' is, weet hij de aandacht weer haarfijn af te leiden.

Want opeens ging Luca zeuren over de nieuwe regels. De vleugel, het KERS, sloeg allemaal nergens op. Het journaille reageerde met een schamper lachje. Iedereen wist dat Luca zijn mond had gehouden als Fernando en Felipe hadden gewonnen met die vleugels. En nu weer, toch weer dat honderdduizend keer lekgestoken ballonnetje van de derde auto oplaten. Want zoals het nu is, is het ridicuul. Zegt Luca.

Luca zou er goed aan doen om zijn theatrale mond eens te houden en zich te richten op het verbeteren van de Ferrari. Maar dat kan je Luca niet meer leren. Veertig jaar in het vak, bepaalde karaktertrekken zijn gewoon vastgeroest. En ach, eigenlijk is het ook wel komisch. Het bloedserieuze, legendarische Ferrari, waar de successen en de historie vanaf druipen, wordt geleid door een echte Italiaan. Gevoel voor dramatiek en altijd wetend of de camera's op hem gericht zijn.

Luca de playboy. Met zijn lange haren, onfeilbare pak en schreeuwend dure zonnebril. In een Ferrari. Het past perfect. En het team heeft het niet eens zo slecht voor elkaar. Het heeft met Fernando Alonso één van de beste coureurs van zijn generatie in huis, alleen de auto wil even niet. Komt echt wel goed. Twee jaar geleden was de Ferrari een hok en toch wonnen ze in Spa. De Ferrari is dit jaar echt geen slechte auto, hij is alleen niet zo goed als de Red Bull of de McLaren.

Ferrari zou Ferrari niet zijn als het de kop liet hangen. En let maar eens op: als Ferrari wint, is Luca opeens weer dolenthousiast. Zoals gezegd. Karaktertrekje.

Ivo Pakvis

Redacteur GPUpdate.net

Twitter: @ipakvis