Boekreview Wow Gilles! Villeneuve – The Undying Legend

De Grand Prix van Canada wordt al jarenlang verreden op het Circuit Gilles Villeneuve in Montreal. De semi-stratenbaan is vernoemd naar een van Canada's beste rijders ooit – een man die nooit, maar dan ook echt nooit, zal worden vergeten. Het verrukkelijke naslagwerk 'Wow Gilles – Villeneuve, The Undying Legend' is daarom ook een must voor de Formule 1-liefhebber.

Slechts vijf jaar lang was Villeneuve senior, de vader van latere wereldkampioen Jacques Villeneuve, te bewonderen op de mondiale circuits. Dat wat de Canadees in die vijf jaren heeft laten zien was echter uit de kunst – zij die er bij waren, zweren nog altijd dat niet Michael Schumacher of Ayrton Senna, maar de onbevreesde Québécois het predikaat 'beste aller tijden' verdient.

Onvergetelijke Formule 1-coureurs hebben meestal één ding gemeen: zowel óp als naast de baan waren ze veelbesproken. Villeneuve stond bekend om zijn temperament, zijn bevlogenheid en lef. Een rijder naar het hart voor de legendarische Enzo Ferrari – Il Commendatore wist hem ooit zeer treffend te beschrijven: “Er waren sommigen die hem 'die piloot' noemden, anderen vonden hem een idioot. Zijn edelmoedigheid en lef, gecombineerd met het vermogen om wagens, transmissies, aandrijfassen, koppelingen en remmen te slopen was voor ons het bewijs dat hij alles in zich had om onverwachte situaties de baas te zijn. Gilles was een ware kampioen en ik hield van hem als het ware mijn zoon.” 

Ercole Colombo, een Italiaanse fotograaf die sinds 1970 de wereld rondreist om de mooiste platen te schieten van racewagens, heeft samen met Giorgio Terruzzi een ruim tweehonderd pagina's op A4-formaat tellend boek afgeleverd waarin veelal nog niet gepubliceerde foto's van de betreurde Canadese coureur te zien zijn. Aan de hand van quotes van zowel Villeneuve zelf, als van Ferrari, voormalig teamgenoot Jody Scheckter en zoon Jacques wordt de lezer door het leven van Gilles geleid. “Misschien, dacht ik soms, is hij een beetje gek”, zei vrouw Joann. 

Villeneuve werd wereldberoemd in de racewereld dankzij briljante inhaalacties, een bizarre wagencontrole – dit met dank aan zijn verleden in de snowmobileracerij – en de aparte taferelen die hij zo nu en dan tentoonstelde. Een compleet intacte Ferrari was vaker uitzondering dan regel – ook al kwam de Canadees een band of een vleugel tekort, doorrijden was een must.

De Grand Prix van Spanje in het jaar 1981 is het ultieme toonbeeld van Villeneuve's kunnen. De Ferrari 126CK is eigenlijk bij lange na niet sterk genoeg om mee te vechten voor de overwinning op het circuit van Jarama, toch krijgt Villeneuve het voor elkaar om na afloop van de race 'Oh Canada' over het circuit te laten gallen. De manier waarop hij – toch niet de minste namen – Jacques Laffite, John Watson, Carlos Reutemann en Elio de Angelis achter zich weet te houden om de Grand Prix uiteindelijk met een paar tienden te winnen, is even kenmerkend als bijzonder.

The flame that shines twice as bright will only last half as long – Villeneuve overleed op 8 mei 1982 op slechts 32-jarige leeftijd, als gevolg van tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix van België opgelopen verwondingen. In een uiterste poging om een rappe rondetijd neer te zetten kwam Villeneuve een langzamere concurrent tegen – een misvatting van beiden kende een fatale afloop.

Wow Gilles! Villeneuve – The Undying Legend mag wat kosten, maar het boek is het grijpen van de portemonnee meer dan waard.