Analyse: Winnaars en verliezers Grand Prix van Duitsland

Winnaars:

Na zo'n spektakelstuk vol actie is de vraag altijd: waar moeten we beginnen? Dat is ditmaal echter niet zo lastig. Max Verstappen onderstreepte zijn reputatie als regenrijder met wellicht de mooiste zege uit zijn carrière. Was het helemaal foutloos? Nee, dat kunnen we door de slechte start en zijn 360-graden spin - wel hulde voor de uitvoering trouwens - niet zeggen. Maar in de slangenkuil van Hockenheim bleef zondag niemand foutloos. Het ging erom de foutenlast te minimaliseren en dat is precies wat Verstappen deed. Daarnaast is de Limburger simpelweg bloedsnel in wisselende omstandigheden. Noem het talent of een goede opleiding, maar Verstappen gaat in dergelijke races bijna altijd goed. Zo'n optreden mag vooral van een ervaren kampioen worden verwacht, maar in plaats daarvan wist de 21-jarige Nederlander glansrijk de show te stelen.

Die aandacht moest hij overigens wel delen met Sebastian Vettel. De Duitser reed voor eigen publiek - al was er minstens evenveel oranje te bekennen - een snaarstrakke inhaalrace. Een jaar na het debacle in de Sachskurve nam hij sportieve revanche. Wereldkampioen zal hij er niet mee worden, maar hij toonde wel zijn mentale weerbaarheid. Vettel zette op zondagmiddag zijn tanden in het stuur en imponeerde met een goede racepace, gedecideerde inhaalmanoeuvres en vooral een race zonder noemenswaardige missers. Dat laatste is nog het meest belangrijke aspect, gezien zijn hoge foutenlast van het voorbije jaar. In 2018 begon de rampspoed in Hockenheim. Laat de editie van dit jaar weer een ommekeer zijn, maar dan ten positieve.

De 'best of the rest' moet in de Formule 1 meestal genoegen nemen met een zevende of soms zesde stek. Dat is echter onder normale omstandigheden. In Hockenheim was niks normaal en dus kon Daniil Kvyat doodleuk naar het podium rijden. Toen ondergetekende hem vrijdag vroeg of hij uitkeek naar regen, luidde het zwartgallige antwoord: "Het is vooral een kans om de plank mis te slaan." Het bleek een vooruitziende blik, maar dan niet op zijn eigen optreden. Waar grote teams worstelden, klopte het plaatje bij Toro Rosso. Mede door een povere kwalificatie, kon de formatie uit Faenza het permitteren om gedurende de race risico's te nemen. Maar er is meer dan dat. De coureur moet namelijk nog wel 'even' het hoofd koel houden als de bandentactiek hem vooraan brengt. Kvyat deed dat grandioos. Waar hij vroeger nog bekend stond als torpedo of wildebras, leverde de Rus nu een prachtprestatie door het eerste Toro Rosso-podium sinds Monza 2008 binnen te halen. Juist dergelijke verrassingen maken de sport zo mooi.

 

Verliezers:

Waar Kvyat op vrijdag een vooruitziende blik had, gold dat ook voor Toto Wolff. De teambaas van Mercedes ging in op alle festiviteiten rond het Zuid-Duitse merk. Men pakte uit met een speciale livery en had zich bovendien als titelsponsor aan deze 'Heimrennen' verbonden. Wolff grapte: "Als je het over karma hebt, dan spreekt alles dit weekend tegen ons." De Oostenrijker kon er op vrijdag nog om lachen, maar op zondag niet meer. Zijn woorden werden namelijk werkelijkheid. Nagenoeg alles ging mis bij de Zilverpijlen. Tactisch klopte er weinig meer van, Lewis Hamilton liet het individueel afweten en Valtteri Bottas hielp vervolgens een gouden kans om punten in te lopen in de titelstrijd om zeep. Wat een groot en memorabel feest had moeten worden, draaide uit op een deceptie. Een weekend om snel te vergeten in Stuttgart en Brackley.

Mercedes stond overigens niet alleen in haar teleurstelling. Iets verder in de paddock hing een vergelijkbare stemming. We hebben het vanzelfsprekend over Renault. De formatie van Cyril Abiteboul kende weer een rampzalig weekend. Dat begon - hoe kan het ook anders - met motorische malheur. Daniel Ricciardo zag in zijn spiegels een enorme rookwolk, toen de krachtbron in zijn RS19 de geest gaf. Later die middag gaf een tweede Renault-motor de pijp aan Maarten. Het ging ditmaal niet om het fabrieksteam, maar de uitvalbeurt van Lando Norris was toch geen goede reclame voor het Franse merk. Alle hoop was dus gevestigd op Nico Hülkenberg. De Duitser begon voortvarend en leek op weg naar zijn eerste F1-podium, hetgeen hem ook zeker gegund was. Eén foutje bleek echter fataal. Toen hij op de spekgladde uitloopstrook belandde, was er geen weg meer terug. Het betekende meteen einde verhaal voor Renault, dat vroeg kon inpakken en Duitsland zonder punten verliet.

Voor het laatste stekje bij de verliezers zouden we prima voor Pierre Gasly kunnen gaan, ware het niet hij - à la Williams - altijd naar deze positie solliciteert en zijn verhaal wel zo'n beetje verteld is. Derhalve gaat de twijfelachtige eer ditmaal naar Charles Leclerc. De Ferrari-coureur had de snelheid om te winnen, maar beleefde een weekend vol tegenslag. Hij deelde op vrijdag de lakens nog uit en leek een dag later ook de beste papieren te hebben voor pole. Technisch malheur gooide roet in het eten, waardoor hij slechts als tiende moest vertrekken. Op zondag leek hij het tempo wel weer te hebben, maar ditmaal ging hij eigenhandig de fout in. Leclerc schoof van de baan, waarna de beelden veel deden denken aan die van zijn huidige teamgenoot in 2018: een Ferrari-coureur die zich vol ontsteltenis voor het hoofd en op het stuur slaat op de Hockenheimring. Een goede serie van vier achtereenvolgende podia komt zo ten einde. Het is een kostbaar foutje van de Monegask, maar het zij hem vanwege het sterke debuutjaar bij Ferrari snel vergeven.