Analyse: Vijf verliezers van het Formule 1-seizoen 2019

Ferrari

De droogte houdt aan. Ferrari moet terug naar 2008 voor de laatste wereldtitel bij de constructeurs en nog een seizoen verder terug voor de laatste triomf bij de coureurs. Het is een trieste constatering voor zo'n grootmacht. En zeker doordat het in 2019 niet bepaald beter is geworden dan de jaren daarvoor. Sterker nog: in 2018 luidde een veelgehoorde conclusie dat Ferrari wellicht de beste auto van het veld had, maar dat Vettel het met eigen fouten had vergooid. Dit jaar was het anders: de wereldtitels hebben er eigenlijk geen moment in gezeten.

Daarvoor was het chassis van de SF90 simpelweg te slecht. Als we alleen maar even naar de laatste race kijken, dan verloren Sebastian Vettel en Charles Leclerc zes tienden in de laatste (bochtige) sector. Daar valt simpelweg niet tegen te rijden, ook niet met een superieure topsnelheid. Over die krachtbron en alle vermoedens van vals spel valt overigens ook nog genoeg te zeggen. Maar om niet mee te gaan met alle speculaties en het bij de fouten te houden, valt hooguit te zeggen dat Ferrari de schijn tegen heeft. Daarnaast valt er ook qua uitvoering nog veel te verbeteren. Denk maar eens aan de tactische missers of de oplopende spanningen tussen Vettel en Leclerc. Naar de buitenwacht speelt Mattia Binotto mooi weer - en zo hoort het ook - maar in Maranello doet het nieuwe verlies pijn. Zo onder de kerstboom is de constatering 'het moet anders' simpel. Maar nog niemand lijkt te weten hoe.

Pierre Gasly

Bij de drie traditionele topteams mag Pierre Gasly worden opgeschreven als de volgende verliezer.  Hij begon immers bij Red Bull Racing. De Fransman heeft weliswaar de eerste podiumplek uit zijn carrière gehaald, maar dat maakt de balans van het hele jaar nog niet positief. Voorafgaand aan het jaar had de Fransman hele andere plannen. Hij ging voor veel meer podia en wilde eigenlijk Max Verstappen het vuur aan de schenen leggen. Daar is zoals bekend bijzonder weinig van terechtgekomen. De sympathieke coureur uit Rouen worstelde met de RB15 en reed meer schadekosten dan dat hij prijzengeld verzamelde.

Met een auto waarmee een F1-coureur in essentie altijd bij de eerste zes moet eindigen, lukte Gasly dat slechts in vijf van zijn twaalf Red Bull-races. De vierde plek op Silverstone was een welkome opsteker, maar het bleek niet genoeg om Helmut Marko gerust te stellen. De Oostenrijker zag met lede ogen aan hoe Gasly zijn team de tweede plek in het constructeurskampioenschap kostte en ergerde zich bovendien aan het feit dat Gasly vaak bleef hangen in duels. Tel daar de crashes - 'we hebben bijna geen reserveonderdelen meer over' - bij op en het kwaad is wel zo'n beetje geschied. Marko degradeerde Gasly, waarna de laatstgenoemde zich bij Toro Rosso herpakte. Hij werkte een puike tweede seizoenshelft af, maar dat laat onverlet dat Gasly zich 2019 heel anders had voorgesteld. Blijven vechten en hopen op een nieuwe kans, luidt het devies.

 

Renault

Renault is wellicht de grootste verliezer van dit Formule 1-seizoen te noemen. Het Franse team eindigde vorig jaar als vierde bij de constructeurs en wilde dit jaar doorstoten. Het gat met de drie topteams moest worden verkleind om rond 2021 (was eerst 2020) een gooi naar de wereldtitel te kunnen doen. Die doelstelling lijkt na het afgelopen seizoen mijlenver weg. Voor het eerst sinds de terugkeer met een eigen fabrieksteam trad er namelijk stagnatie of zelfs achteruitgang op. Want hoewel Cyril Abiteboul ons wil laten geloven dat hij alles perfect onder controle heeft, is de realiteit anders. Die is namelijk dat Renault inmiddels is voorbijgestreefd door het eigen klantenteam van McLaren. Een pijnlijke zaak.

Het verlies ten opzichte van McLaren - dat met dezelfde motor rijdt - laat vooral zien dat het chassis van Renault abominabel slecht is. Dat is al helemaal het geval als we de woorden van Abiteboul moeten geloven. De Franse teambaas liet in de zomerstop weten dat zijn motor inmiddels meer dan duizend pk zou leveren en voegde recent toe dat Renault samen met Ferrari over de sterkste krachtbron van het veld beschikt. Het zijn woorden die weinig geloofwaardig zijn, maar als ze wel kloppen, zegt het vooral veel over het chassis. Want hoe slecht moet dat dan zijn om vijfde in het WK te worden? Missers zoals met de geautomatiseerde rembalans helpen bovendien niet mee om het moederbedrijf enthousiast te houden. Het moet anders en snel ook, om Renault ook op de lange termijn binnenboord te houden. De technische afdelingen zijn inmiddels op de schop gegaan voor 2020, maar het blijft de vraag of dat het ei van Columbus is. Aan Abiteboul en zijn mannen de schone taak om het om te draaien.

Haas

Renault is niet de enige middenmotor c.q. subtopper die is weggezakt. Ook Haas heeft een moeizaam seizoen achter de rug. Zowel op als naast de baan. Op dat laatste vlak spreekt vooral het ellenlange gedonder met sponsor Rich Energy tot de verbeelding. Of meer specifiek William Storey die te pas en te onpas verbazingwekkende zaken op Twitter publiceerde. Het leidde tot een openbare soapserie en uiteindelijk een scheiding tussen de beide partijen. Toch was dit allemaal klein bier. Het leidde af van de echte problemen die er waren. En juist die waren levensgroot.

Zo heeft Haas het hele jaar geworsteld met het aerodynamische pakket. De eigen simulator (bij Dallara) was nog niet op niveau en dus bleef het een soort nattevingerwerk. De updates kwamen en gingen, maar allemaal zonder succes. Men probeerde zelfs verschillende aero-pakketten op de beide auto's, maar ook tevergeefs. De zaak was zo hopeloos dat Haas tijdens de laatste race van 2019 teruggreep op de vloer van de wintertesten. Zoiets komt in de geavanceerde F1-wereld zelden tot nooit voor en is dus veelzeggend. Daarnaast beschikt men met Kevin Magnussen en Romain Grosjean ook nog niet over de beste line-up van de koningsklasse. Sterker nog: Grosjean presteerde weer ondermaats. Het is eigenlijk een wonder dat men niet met Nico Hülkenberg tot overeenstemming is gekomen en dat de Fransman volgend jaar nog een keer in mag stappen. Garantie op succes heeft zowel hij als Haas allerminst. Het blijft een sprong in het diepe.

Tekst gaat verder onder de video:

Williams

Toch kan het nog altijd slechter. En juist: dan komen we uit bij Williams. In deze rubriek hebben we het team uit Grove gedurende het seizoen vaak overgeslagen. Juist omdat je ze iedere week bij de verliezers kunt plaatsen en het dus een te makkelijk slachtoffer is. Maar dit is een vorm van medelijden en dat is in de topsport zo ongeveer het ergste wat een sportman dan wel team ten deel kan vallen. Voor deze jaarterugblik kunnen we er dan ook onmogelijk omheen: Williams is ontegenzeggelijk een verliezer. De malaise begon al met de wintertests, aangezien de auto te laat klaar was. Het bleek voor Williams - dat toch al achter de feiten aanliep - funest. De formatie van Claire Williams is die klap het hele jaar niet meer te boven gekomen.

Eigenlijk werkte Williams een eigen kampioenschap af. Mensen die op de circuits aanwezig zijn geweest, zullen het beamen: op de tribunes zie je beide Williams-coureurs per ronde de aansluiting met de rest van het veld verliezen, waarna enkel nog een onderlinge strijd rest. In die strijd heeft George Russell zich superieur getoond (21-0 in de kwalificatie), al is het juist daardoor bijzonder dat Robert Kubica het enige WK-puntje van het Britse team heeft gepakt. Dit maskeert echter niet dat de rentree van de Pool op papier een sprookje was, maar in de praktijk een gevalletje van 'misschien beter niet' was. Hoe dan ook: het is een voetnoot in het hele verhaal. Want wie je dit jaar ook in de FW42 had gezet, het had helemaal niets uitgemaakt. Hier viel simpelweg geen eer mee te behalen. Het voormalige kampioenenteam is in een onmetelijk diep dal beland. En de vraag luidt: is de gifbeker nu eindelijk leeg? Het is voor het team en de sport te hopen, maar veel aanknopingspunten zijn er niet.