Analyse: Vijf verliezers van het Formule 1-seizoen 2018

De eerste verliezer betreft de nummer twee uit het wereldkampioenschap. Dit lijkt misschien tegenstrijdig, al heeft het vooral met zijn foutenlast en het hoge verwachtingspatroon te maken. Sebastian Vettel begon het seizoen 2018 met slechts één doel: zijn rode droom – wereldkampioen worden namens Ferrari – in vervulling laten gaan. Het is precies wat je van een viervoudig wereldkampioen en Ferrari-kopman mag verwachten. Tel daarbij op dat de Scuderia in grote delen van 2018 over de beste auto beschikte en Seb komt als verliezer uit de bus. Dit laatste heeft vooral te maken met zijn foutenlast, die was in 2018 simpelweg te hoog voor een titelkandidaat. De crash in Hockenheim valt als WK-kantelpunt te bestempelen, terwijl incidenten op Paul Ricard, Monza, Suzuka en COTA het geheel afmaakten. Vettel had de snelheid nagenoeg ieder weekend te pakken en blijft vanzelfsprekend een buitengewoon getalenteerde coureur, maar in 2018 hielp hij zijn eigen WK-kansen simpelweg om zeep. Het zorgwekkende – richting de toekomst – is dat Vettel vooral begon te 'choken' als de druk vol op de ketel stond. Dit belooft niet meteen veel goeds voor de komende jaren, waarin de honger alleen maar toeneemt en een competitieve teamgenoot als Charles Leclerc de druk nog iets verder zal opvoeren. Voor Seb geldt deze winter slechts één devies: resetten en heel snel de Duitse Gründlichkeit van zijn Red Bull-tijd hervinden.

Valtteri Bottas is mogelijk de allergrootste verliezer van dit seizoen. De Fin zal in elk geval geen fijne winterstop beleven, nadat hij 2018 afsluit als eerste Mercedes-coureur sinds 2012 die geen enkele race weet te winnen. Er zijn natuurlijk allerlei verzachtende omstandigheden aan te dragen, maar deze statistiek is bovenal tekenend voor het kleurloze jaar dat 'de ideale wingman' heeft afgewerkt. Bottas was zelden tot nooit op spraakmakende acties te betrappen en maakte bij vlagen een uitgebluste indruk. Dat laatste is overigens niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat Mercedes hem te pas en te onpas voor het karretje spande. Hij moest zich om de haverklap opofferen voor vaandeldrager Lewis Hamilton, waardoor omschakelen in de laatste races eigenlijk onmogelijk was. Bovendien had Bottas in 2018 'gewoon' twee overwinningen achter zijn naam kunnen hebben. De zege glipte hem in Baku zeer ongelukkig door de vingers, terwijl zijn eigen team hem een zekere overwinning in Sochi door de neus boorde. Toch kan Bottas zich daar aan het eind van de rit niet achter verschuilen. De eindafrekening is simpelweg niet goed genoeg voor een Mercedes-coureur. Een vijfde plek in het WK, nog achter de eerste Red Bull-coureur, is daarvoor het levende bewijs. Bottas moet in 2019 een betere balans vinden tussen 'werken voor Hamilton' en 'eigen resultaten scoren' om zijn zitje ook op lange termijn veilig te stellen. Esteban Ocon loopt zich deze winter al warm, waardoor Bottas volgend jaar coute que coute beter voor de dag moet komen.

Let op: tekst gaat verder onder de video-terugblik van Jan Lammers op 2018

De derde verliezer kon op 27 mei – toen hij in het prinsdom Monaco de felbegeerde trofee mocht ophalen – nog niet bevroeden dat hij ruim een half jaar later aan deze zijde van de rubriek zou belanden. Daniel Ricciardo beleefde een prima openingsfase van het seizoen 2018, met zeges in China en Monaco tot gevolg. Het jaar kon volgens Ricciardo 'wat er ook nog gebeurt' niet meer stuk. Het werd een uitspraak die hem nog lang achtervolgde. De goedlachse Aussie reisde in het restant van 2018 ieder weekend vol goede moed richting een nieuwe Grand Prix, maar kreeg keer op keer de deksel op de neus. Het leidde tot acht DNF's en bovenal een hoop frustratie. Ricciardo kon er in de meeste gevallen niet gek veel aan doen, maar werd bovengemiddeld vaak in de steek gelaten door zijn Franse krachtbron. Het maakte de shock rond zijn transfer naar Renault alleen maar groter. Waar je al deze uitvalbeurten nog onder de noemer 'pech' kunt scharen, geldt dit niet helemaal voor zijn negatieve balans ten opzichte van Max Verstappen. Ricciardo moest gaandeweg dit jaar aanzien hoe de Nederlander zich ontpopte tot eerste rijder binnen Red Bull Racing en hobbelde zelf meer en meer achter de feiten aan. Hij verloor de onderlinge kwalificatiestrijd, kon qua racepace vaak niet volgen en eindigde ruim achter de Limburger in het WK. Zijn toekomstperspectief bij Renault – aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen zege in 2019 – maakt het geheel extra wrang. Het kan weleens pijnlijk lang gaan duren voordat de prijzenkast van Ricciardo weer wordt aangevuld met een nieuwe bokaal.

Naast deze protagonisten van de drie topteams, kende het seizoen 2018 nog twee grote verliezers in de vorm van voormalige topteams. De eerste slapende reus betreft het iconische McLaren. Het Britse merk reeg ooit overwinningen en wereldtitels aaneen, maar teert tegenwoordig vooral op het rijke verleden. Het team uit Woking worstelde de afgelopen jaren vooral met zichzelf en ging daar in 2018 vrolijk mee door. Het kostte Stoffel Vandoorne – toch ooit een begenadigd talent en glansrijk GP2-kampioen – zelfs de kop en waarschijnlijk zijn hele Formule 1-carrière. Zijn meer ervaren teamgenoot Fernando Alonso hield zich beter staande, maar kon zijn ware talent ook niet tonen met de waardeloze MCL33. De Spanjaard hoort met zijn staat van dienst voor overwinningen en titels te vechten, maar mocht met dit materiaal al blij zijn met een puntenfinish. Het is vanzelfsprekend één van de factoren waardoor Alonso even tabak heeft van de koningsklasse en zijn heil ergens anders zoekt. De stap is ergens wel te begrijpen, aangezien er bij McLaren ook niet meteen uitzicht op beterschap is. Het team slaat de plank qua management en aerodynamica aardig mis en neemt bovendien een aanzienlijke gok door rookie Lando Norris – die in de F2 nog tamelijk wisselvallig presteerde – in 2019 voor de leeuwen te gooien. Afgelopen jaar was met andere woorden zeer teleurstellend, maar het valt te betwijfelen of de gifbeker daarmee al volledig leeg is.

Let op: tekst loopt verder onder de video-analyse van McLaren en Williams

Dat laatste geldt ook voor Williams, dat het spoor eveneens al enige tijd bijster is. Onder leiding van Claire Williams is het team weggezakt tot een bedenkelijk niveau en lijken de oude glorietijden verder weg dan ooit. Het afgelopen seizoen was tekenend voor de malaise. Met een Mercedes-motor had het middenveld natuurlijk bereikbaar moeten zijn, maar het chassis was dermate slecht dat Williams uiteindelijk met de rode lantaarn in handen stond. Met Lance Stroll en Sergey Sirotkin beschikte men niet over een line-up die overloopt van het talent, maar beide heren hebben net als Vandoorne ook geen eerlijke kans gehad om zich te onderscheiden. Om tot die conclusie te komen, hoef je alleen maar een paar onboardbeelden van de FW41 te bekijken. De stuurbewegingen van beide coureurs verraden meteen dat het extreem hard werken is om een fatsoenlijke ronde uit deze auto te persen, laat staan een foutloze race. Met dat in het achterhoofd mag de fysiek gehavende Robert Kubica zijn borst alvast natmaken. De Pool krijgt met George Russell een groot talent naast zich, al is voor hem te hopen dat zijn carrière – in tegenstelling tot de eveneens veelbelovende GP2-kampioen – Vandoorne niet in de kiem wordt gesmoord door een dolend team en een slechte auto. Williams weet dus wat het te doen staat en heeft richting beide coureurs, de fans en het illustere verleden eigenlijk de verplichting om in 2019 met een betere bolide op de proppen te komen. Het goede nieuws is: veel slechter dan in 2018 kan het eigenlijk niet gaan.