Tech analyse: Het verschil tussen de McLarens van Alonso en Vandoorne

De Britse formatie beschikt al jaren over een prima chassis - een van de betere van het veld - maar kan dat niet op het circuit bewijzen door de gebrekkige Honda-motor. Ondanks de teleurstelling van de haperende nieuwe Japanse krachtbron, blijft het ontwerpteam nieuwe updates ontwikkelen. In Australië reed Fernando Alonso met flink wat updates op zijn MCL32. Stoffel Vandoorne moest het daarentegen nog doen met het ‘oude’ materiaal uit Barcelona. De upgrades zouden naar verluidt goed zijn voor een tijdwinst van zo’n twee tot drie tienden.

De nieuwe vleugel waarmee Alonso reed beschikt over een voetplaat die over de gehele lengte is voorzien van een opening [1], waardoor er met een andere hellingshoek gereden kan worden. Hierdoor is het aantal vinnen onder de vleugel gereduceerd van drie naar twee [2]. De vinnetjes hebben als doel de luchtstroom langs het loopvlak van de voorband te leiden.

Het uiteinde van de voetplaat [3] is eveneens aangepakt en bestaat nu uit een veel smaller a-symmetrisch tunneltje. De geometrie en de hoogte van de puntjes van de flappen is eveneens veranderd [4]. Dit verandert de luchtstroom afkomstig van het neutrale gedeelte van de vleugel rond de neus. Het buitenste deel van de bovenste flap is ook aangepast [5] en zorgt voor een groter oppervlak van de vleugel.

McLaren MCL32 detail oude voorvleugel

Foto: Giorgio Piola

Alonso reed in tegenstelling tot Vandoorne met een geheel nieuw upgradepakket (zie hieronder). De Belg beschikte niet over de laatste specificatie van de bargeboards, sidepod luchtstroomgeleiders en vloer.