Analyse: De enorme uitdaging op motorisch vlak in het F1-seizoen 2018

De Formule 1-motor is een complex geheel, bestaande uit meerdere componenten. Komend jaar mag een rijder voor het gehele seizoen slechts drie versies van de interne verbrandingsmotor (ICE), MGU-H en turbo gebruiken. Deze componenten moeten zeven Grands Prix meegaan, wil een team het seizoen zonder gridstraffen beëindigen. Een krachtbron moet dus een afstand kunnen afleggen die een stuk groter is dan het record in de 24 uur van Le Mans. In 2010 reed de Audi R15 TDI met Mike Rockenfeller, Timo Bernhard en Romain Dumas achter het stuur ruim 5.400 kilometer, een Formule 1-motor moet anno 2018 meer dan 6.000 kilometer heel blijven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat FIA-president Jean Todt opriep tot het ontwerp van een ‘wereldmotor’, die gebruikt kan worden in zowel de Formule 1 als het FIA World Endurance Championship.  

Maar dat is niet de enige uitdaging van de motorenexperts. Van de MGU-K, de energy store en de controle-elektronica mogen namelijk maar twee componenten voor het gehele seizoen gebruikt worden. In de tabel hieronder is te zien dat de fabrikanten in 2017 al heel veel moeite hadden om te voldoen aan de regels toen van alle onderdelen nog vier items gebruikt mochten worden. 

Slechtst presterende rijder per merk:

 Best presterende rijder per merk:

In het geval van Hamilton moet erbij worden vermeld dat Mercedes de vierde krachtbron uit voorzorg wisselde na zijn crash in de kwalificatie in Brazilië, waardoor de Brit toch al als laatste moest starten. Bovendien waren op dat moment de beide wereldtitels al op zak. De overige Mercedes-rijders kenden geen problemen met de betrouwbaarheid en voldeden keurig aan alle eisen van de FIA, waardoor dus geen enkele maal een straf geïncasseerd hoefde te worden. 

Sterker nog: Mercedes kan met vertrouwen aan 2018 beginnen want Sergio Perez en Lance Stroll van klantenteams Force India en Williams volbrachten het seizoen met slechts twee versies van de energy store en de controle-elektronica. Aan die eisen moet men dit jaar ook voldoen, maar dat lijkt de fabrikant uit Stuttgart dus al aardig op orde te hebben. Geen enkele MB-rijder gebruikte meer dan drie componenten uit deze serie. Ferrari, Renault en Honda zullen op dit gebied in de wintermaanden grote stappen moeten zetten om niet in de problemen te komen.

Renault kende weinig problemen met de MGU-K, die geleverd werd door Magneti Marelli. Alleen Nico Hülkenberg gebruikte er vier, alle overige rijders hielden het bij drie elementen. Het Franse probleem zat hem vooral in de MGU-H, die bij bosjes kapot ging bij alle teams. Ook de ICE en turbo zal een stuk betrouwbaarder moeten worden, willen de Renault-teams echt meedoen om de prijzen.

Voor Honda geldt dat alle onderdelen aanzienlijk verbeterd moeten worden. De samenwerking met McLaren liep door de vele problemen op de klippen, nu mag Toro Rosso proberen de opwaartse lijn door te trekken. De betrouwbaarheid en snelheid werd gedurende het seizoen beter, maar er zal een flinke stap gezet moeten worden om echt de aansluiting te vinden. 

Tijdens de wintertests zullen we een eerste beeld kunnen vormen of de fabrikanten de betrouwbaarheid op orde hebben. Eén ding is zeker: de technische uitdaging voor 2018 heeft niet enkel betrekking op de verbrandingsmotor, maar misschien nog wel meer op de overige vitale componenten.