Analyse: Wat Ferrari moet doen om Mercedes te verslaan

Mercedes verbreekt aan de lopende band nieuwe records en vestigt naam als het meest succesvolle Formule 1-team ooit. Sinds de V6-motoren met turbo in 2014 hun intrede hebben gedaan in de koningsklasse heeft Mercedes 86 races gewonnen, terwijl Ferrari 'maar' 17 keer goud binnensleepte. Qua pole-positions is de verhouding vergelijkbaar: 92 voor de Duitse renstal, 20 voor de Italiaanse.

Lees ook:

Analyse: Hoe Mercedes in Japan afrekende met de Ferrari-aanpak

Het enige andere team dat nog in staat is om bij vlagen races te winnen is Red Bull Racing, met 14 zeges en 4 pole-positions in de afgelopen periode van bijna zes jaar. Ferrari blijft de grootste concurrent van Mercedes, al bevindt laatstgenoemde zich op eenzame hoogte in de huidige reglementscyclus. Af en toe laten de zilverpijlen steekjes vallen, maar dat zijn uitzonderingen op de regel en staat in schril contrast met de inconsistentie van de rest.

Ferrari heeft al meerdere keren de overwinning door de vingers laten glippen vanwege strategische missers, rijdersfouten of betrouwbaarheidsproblemen. In Bahrein begon het met een zeldzaam fenomeen bij Charles Leclerc: een kapotte cilinder zorgde ervoor dat hij van P1 terugviel naar de derde plek. In Rusland verloor het team alle kansen nadat de MGU-K van Sebastian Vettel de geest gaf. Er verscheen een virtual safety car op het enige moment dat Leclerc kwetsbaar was, namelijk na zijn eigen pitstop en voor die van de Mercedessen. Van de vijf meest recente races had Ferrari elke keer kunnen - en misschien wel moeten - winnen maar dat lukte in slechts drie gevallen.

Sebastian Vettel, Ferrari SF90

Foto: Glenn Dunbar / Motorsport Images

De raderen van de organisatie

Ter vergelijking: Mercedes was in de beginfase van dit jaar het team met de beste wagen, maar het maakte ook nagenoeg geen fouten. Door die combinatie won het de eerste acht Grands Prix, het team profiteerde optimaal van de omstandigheden. En daarachter schuilt een gestructureerde en gestroomlijnde samenwerking tussen alle mensen die bij het F1-project betrokken zijn. Met Toto Wolff aan het roer heerst er een ongekende arbeidsethos en kritische, maar constructieve blik op de verbeterpunten. Gaat er iets verkeerd en krijgt het team ervan langs in (sociale) media, dan is dat maar een fractie van hoe streng de teamleden voor zichzelf zijn.

Een cruciale kanttekening is dat het Mercedes in zo'n geval gaat om het leerproces, het elimineren van problemen om beter te worden. Iedereen weet wat zijn taak is, wat er van hem verwacht wordt en wat anderen doen. Wolff heeft een schuldcultuur kunnen voorkomen waarin men elkaar dingen gaat verwijten. In plaats daarvan heeft hij een omgeving gecreëerd waarin er open en transparant met elkaar gecommuniceerd wordt, iets waar Valtteri Bottas en Lewis Hamilton al vaak naar hebben gehint tijdens raceweekenden.

De twee coureurs zelf spelen uiteraard ook een cruciale rol binnen het team en floreren bij Mercedes. Lewis Hamilton krijgt de ruimte om zichzelf te zijn en krijgt precies zoveel steun als nodig is om hem keer op keer van vrijdag tot en met zondag het maximale uit zichzelf te laten halen. Met zo goed als zeker binnenkort zes wereldtitels op zak is hij een van de grootste atleten uit de sport geworden en komt hij in de buurt van Michael Schumacher.

Naast Hamilton is er ook nog een tweede coureur, de afgelopen jaren in de vorm van Valtteri Bottas. De Fin heeft zijn loyaliteit aan het team bewezen, onder meer door teamorders te accepteren. Afgelopen winter zat hij in een diep dal na een overwinningsloos 2018, maar hij keerde dit seizoen sterker terug. Mercedes weet ook hem gemotiveerd te houden, waardoor hij net als zijn voorganger Nico Rosberg zorgt voor een constante stroom aan punten. Met Hamilton als leider van het team is dat genoeg om de constructeurstitel veilig te stellen.

Valtteri Bottas, Mercedes AMG F1, 1e plaats, in Parc Ferme met teamgenoot Lewis Hamilton, Mercedes AMG F1, 3e plaats

Photo by: Steven Tee / Motorsport Images

Vasthouden aan de eigen filosofie

Op een eigen manier heeft Mercedes zich gestaag naar de top gevochten en weet daar al lang te blijven. Toen Red Bull nog domineerde, was de Mercedes al een snelle bolide en in staat om vier races te winnen. Toch had het een groot probleem: de banden. Het team moest beter met de achterkant om leren gaan en leren om consistent te presteren. Met al die opgedane ervaring weet het perfect wat er nodig is voor een wagen die goed is in de kwalificatie en een die goed is in de race, en kan het beter dan welk ander team ook de balans houden.

De W10 is het resultaat van jaren aan inspanning om de zwaktes van de voorgangers weg te poetsen en tegelijkertijd de filosofie achter de wagen te tweaken. Ferrari daarentegen dwaalde in de afgelopen jaren vaak te veel af en sloeg dit jaar wederom een andere weg in, met een nieuwe teambaas en een concept dat volledig draait om topsnelheid. De SF90 is de snelste F1-bolide op de grid in een rechte lijn, maar dat gaat ten koste van andere aspecten zoals een instabiele achterkant en log bochtenwerk.

In plaats van te blijven vasthouden aan een bepaalde filosofie en de nadelen om te buigen in voordelen, is de ontwikkeling van de bolide een extreme kant op gepusht en is dat te laat bijgesteld om het seizoen nog te redden. Ferrari heeft dit seizoen in meerdere opzichten niet snel genoeg laten zien dat het heeft geleerd van de problemen uit 2018. Mercedes deed dat wel en heeft een winnende formule in handen, dankzij het vernuft van onder andere technisch directeur James Allison en de onlangs vertrokken ontwerper Aldo Costa.

Met inmiddels zes constructeurstitels - waaraan een zesde coureurstitel snel wordt toegevoegd - heeft Mercedes het record van Ferrari uit 1999-2004 geëvenaard. Het heeft er alle schijn van dat de zilverpijlen nog niet over hun hoogtepunt heen zijn, of dat nu zonde is voor het spanningsgehalte van de sport of niet. 2021 vormt met de nieuwe reglementen een grote kans voor andere teams om optimaal te profiteren van de wijzigingen. Maar wil Ferrari volgend jaar al een einde maken aan de hegemonie, dan zal het de eigen grenzen moeten verleggen.