Achtergrond: meerdere Grands Prix langs de zijlijn

Nee, Pascal Wehrlein zal de winter en het voorjaar van 2017 niet snel vergeten. De Duitser, die zijn pijlen eerst richtte op een stoeltje bij Force India, had na het plotselinge vertrek van Nico Rosberg gehoopt het vacante zitje bij Mercedes op te mogen vullen. Uiteindelijk werd het een Sauber-Ferrari C36 voor de 22-jarige, waarin hij tot dusver precies vier halve testdagen en twee vrije trainingen kon afwerken. 

Wehrlein moest het restant van de Grand Prix van Australië missen doordat hij naar eigen zeggen nog niet fit genoeg was, na achterstand in het trainingsprogramma te hebben opgelopen door een crash in de Race of Champions. Antonio Giovinazzi zal ook in China zijn plaats innemen, waardoor de door Mercedes gesteunde jongeling meerdere races moet missen. Dat is niet nieuw - het gebeurde in de afgelopen twintig jaar precies twaalf keer dat een rijder races moest overslaan, waarop hij terug kon keren. GPUpdate.net kijkt terug. Let wel: het betreft hier rijders die meerdere Grands Prix misten, en niet slechts één zoals Fernando Alonso in zowel 2015 als 2016. 

Gebroken ledematen en supersubs

Van de twaalf genoemde gevallen zagen we er meteen al drie in het jaar 1997, daar waar onze terugblik begint. Gerhard Berger, Olivier Panis en Gianni Morbidelli moesten allen meer dan één wedstrijd overslaan door fysiek ongemak: in het geval van de Fransman en de Italiaan vanwege een breuk, Berger moest passen door een voorhoofdsholteontsteking. De Oostenrijker bleef langer langs de kant omdat zijn vader overleed na een vliegtuigongeval.

Eén van de supersubs van die periode was Alexander Wurz. De landgenoot van Berger mocht net als Giovinazzi zijn debuut maken als invaller, al was het voor de lange Wurz niet tijdens de ouverture van het jaar. Hij bekroonde zijn drie invalbeurten voor Benetton met een podiumplaats in de derde race, op het circuit van Silverstone. De geschiedenis herhaalde zich acht jaar later, toen Juan Pablo Montoya met droge ogen beweerde zijn pols te hebben geblesseerd tijdens een potje tennis. Wurz eindigde destijds op Imola aanvankelijk als vierde, maar werd na diskwalificatie van beide BAR's gepromoveerd naar P3.

Eind jaren '90 was Mika Salo zonder zitje gekomen, nadat Arrows voor het geld van Pedro de la Rosa en Toranosuke Takagi koos. De Fin zou in 1999 echter toch negen Grands Prix rijden: eerst als vervanger van Ricardo Zonta bij BAR (die na een trainingsongeval zijn thuisrace en de daaropvolgende drie races moest missen), daarna als vliegende keeper bij Ferrari. Michael Schumacher had zijn been gebroken in Silverstone, wat voor Salo dé kans was om zich te laten zien. Hij scoorde twee podia en hield naast lof van de Italiaanse Tifosi een contract bij Sauber over aan zijn invalbeurt.

Luciano Burti vloog keihard in de muur tijdens de Belgische Grand Prix van 2001 en moest worden vervangen door Tomas Enge, maar kwam nooit meer terug. Feitelijk gezien hoort hij dus niet in het rijtje, waarin de vergeten Ier Ralph Firman wél staat. De man die gedurende één seizoen uitkwam voor Eddie Jordan had een zware crash op de Hungaroring, waarop thuisheld Zsolt Baumgartner zijn debuut kon maken. De Hongaar bleef nog een race aan toen bleek dat Firman nog niet voldoende hersteld was voor de volgende GP.

De laatste in het rijtje 'afgehaakt door blessure' is Ralf Schumacher. De jongere broer van de meest succesvolle F1-coureur allertijden liep een scheurtje in zijn rugwervel op na een harde smak in de betonnen muur van de Indianapolis Motor Speedway. Williams riep testrijder Marc Gené aanvankelijk op als vervanger, maar de Spanjaard stelde in twee optredens hevig teleur en werd weer terugverwezen naar de reservebank. Antonio Jungle Boy Pizzonia mocht de honneurs waarnemen tot Schumi II weer terugkeerde.

Opzij geschoven maar teruggekeerd

Waar in het geval van Wehrlein geen sprake van is - ondanks dat boze tongen nu al beweren dat de Duitser geslachtofferd wordt door Sauber, wat een foute aanname is - werden rijders in het verleden wel eens door hun teams langs de kant gezet. Alex Yoong is daar een voorbeeld van. De Maleisiër was in het begin van het nieuwe millennium tergend langzaam in de Minardi, Yoong was geen partij voor latere racewinnaar Mark Webber. De goedbetalende rijder uit Kuala Lumpur moest zijn stoeltje voor twee GP's afstaan aan Anthony Davidson, omdat teambaas Paul Stoddart dat zo wilde.

Ook Christian Klien en Roberto Merhi werden aan de kant gehouden, respectievelijk vier en vijf races - de één ten faveure van Vitantonio Liuzzi, de ander doordat Manor graag Alexander Rossi in de wagen zag. Beiden keerden uiteindelijk terug: Klien kon het seizoen afmaken, Merhi reed alleen de laatste race van het jaar. HRT haalde Narain Karthikeyan met dank aan de centen van Red Bull uit de wagen en zorgde voor het debuut van Daniel Ricciardo, maar gunde de Indiër later in 2011 nog wel een deelname aan zijn thuisrace. 

Anno 2017 zijn de spotlights gericht op Wehrlein, waarvan gezegd moet worden dat hij een moedig besluit neemt door de eerste races over te slaan - het moeilijkste wat er voor een coureur bestaat. Echter, de Duitser zal ook weten dat hij geen reclame voor zichzelf maakt als hij niet op het maximale van zijn fysieke mogelijkheden kan presteren. Voor hem is het wachten, trainen en hopen: wellicht dat we hem terugzien in Bahrein, en anders waarschijnlijk in Rusland. Beterschap, Pascal!

Door: René Oudman

[photo,301702,left,]