Als de lichten vanmiddag (zondag) om 14.00 uur doven, gaat de vijftigste Grand Prix op het circuit van Silverstone van start. Het historische asfaltlint was gastheer van de allereerste Formule 1-race ooit, en in slechts zeventien van de 67 seizoenen trok het circus niet naar Northamptonshire. Na de laatste verbouwing, in 2010, meet het circuit 5,891 kilometer en is daarmee de op twee na langste baan van de kalender. GPUpdate.net blikt terug op een bewogen geschiedenis.
Groot-Brittannië is de bakermat van de autosport, zo wordt wel vaker gezegd. Het circuit van Silverstone kreeg in 1950 de eer om onder de noemer 'Grand Prix van Europa' de eerste F1-race te houden. Op de ruim vierenhalf kilometer lange omloop, nog zonder chicanes, waren het de Alfa Romeo's die de klok sloegen. Een onvervalste 1-2-3-4 in de kwalificatie werd omgezet in 'sweep' op het podium. Giuseppe Farina, de latere inaugurele wereldkampioen, won de race voor Luigi Fagioli en thuisrijder Reg Parnell.
De race in 1951 was tevens een memorabele: Jose Froilan Gonzalez boekte de eerste zege voor Ferrari, het betrof de eerste keer dat de oppermachtige Alfa Romeo's werden verslagen. De Argentijn zou de wedstrijd drie jaar later overigens wederom winnen. In 1958 was Peter Collins de eerste Brit die zegevierde op Silverstone. Jim Clark en Jackie Stewart verdeelden de overwinningen tussen 1963 en 1971, al moet daarbij gezegd worden dat de Britse GP elk even jaartal in Brands Hatch werd gehouden.
Jody Scheckter zorgde voor de nodige beroering in 1973 door in de eerste ronde een megacrash te veroorzaken. De Zuid-Afrikaan spinde bij het uitkomen van Woodcote, destijds de laatste bocht, en nam liefst acht collega's mee in zijn ongeval. Andrea de Adamich was het grootste slachtoffer: de Italiaan nam afscheid van de F1 na zware verwondingen te hebben opgelopen in de crash.
Het team van Frank Williams behaalde haar felbegeerde eerste Grand Prix-zege op Silverstone. Na jaren aanpoten kon de privateer aan het eind van de jaren '70 rekenen op financiële steun uit Arabische hoek, zelfs de familie van Osama bin Laden sponsorde de witgroene wagens. Clay Regazzoni werd de gevierde man: teamgenoot Alan Jones, gestart van pole, moest opgeven met een kapotte waterpomp. Het bleek het startschot voor twee zeer succesvolle decennia voor de equipe uit Grove.
John Watson schreef geschiedenis door in 1981 voor de eerste keer met een uit koolstofvezel gefabriceerde bolide te zegevieren. De McLaren-coureur stuurde zijn MP4/1 met een ruime voorsprong op de Williams van Carlos Reutemann over de streep, en lapte de rest van het overgebleven veld. Records werden gebroken in 1985, toen Keke Rosberg de polepositie veroverde met een tijd van 1.05.891. De Fin raasde over het nog altijd chicaneloze circuit met een gemiddelde van bijna 260 kilometer per uur.
'Mansellmania' hield Silverstone gedurende de tweede helft van de jaren '80 in haar greep. Nadat de besnorde Brit in 1985 eindelijk de ban had gebroken door een Grand Prix te winnen, kenden de edities van 1987 tot en met 1992 een heuse exodus richting de befaamde baan. Mansell trakteerde de Britse fans in 1987 op een magnifieke overwinning: na op een gegeven ogenblik bijna een halve minuut achterstand te hebben opgelopen ten opzichte van teamgenoot Nelson Piquet, verbeterde hij acht keer (!) het ronderecord, om zijn Braziliaanse Williams-collega twee ronden voor het einde te verschalken. Na de dominantie van McLaren in '88 en '89 en de Ferrari-zege van Alain Prost in 1990, sloeg Mansell in 1991 en '92 weer terug, en hoe: tweemaal werd er een Grand Slam behaald (pole, snelste ronde, zege en elke raceronde aan de leiding).
Na het dodelijke ongeval van Ayrton Senna kende het team van Williams een zeer moeilijke periode. Damon Hill, in 1993 aangesteld als waterdrager van Prost en voor het daaropvolgende seizoen de beoogde nummer twee achter Senna, moest de kar ineens gaan trekken. Na de pole op Silverstone te hebben veroverd met drieduizendste van een seconde, liet Hill zich niet intimideren door Michael Schumacher, die hem tijdens de twee opwarmronden liefst driemaal inhaalde. De Duitser liep tegen een stop-and-go penalty op en toen hij deze niet inloste, werd hij zelfs uit de race gehaald. Dit maakte de weg vrij voor Hill, die een zeer emotionele thuiszege boekte.
Schumacher was vier jaar later wederom onderwerp van gesprek, toen hij besloot om de Benetton van Alexander Wurz achter de safety car in te halen. De Duitser, inmiddels uitkomend voor Ferrari en in een titelstrijd verwikkeld met Mika Häkkinen, kreeg twee ronden voor het vallen van de vlag te horen een stop-and-go penalty te hebben opgelopen. De toenmalig tweevoudig wereldkampioen wachtte slim tot het allerlaatste moment en stuurde zijn scharlakenrode bolide de pitstraat in op het moment dat de finishvlag werd gezwaaid. Doordat er een hoop onduidelijkheid ontstond over de handelingswijze van de wedstijdleiding besloot deze haar straf te herroepen, beklag van McLaren ten spijt. Eén jaar later kende Schumacher mogelijk het zwaarste ongeval van zijn racecarrière, toen hij bij Stowe keihard rechtdoor vloog en zijn been op meerdere plaatsen brak.
In 2003 aanschouwden we een bijzonder idioot tafereel, toen een Ierse priester besloot het asfalt op te rennen om zijn boodschap te verkondigen. Meerdere rijders konden de gestoorde man ternauwernood ontwijken. In tegenstelling tot de vorige 'track invader', een voormalig Mercedes-medewerker die op de Hockenheimring (2000) een loopje over de baan besloot te maken, had de geschifte wandelaar geen directe invloed op de uitslag van de race, die toevalligerwijs evenals het Duitse treffen van drie jaar eerder werd gewonnen door Rubens Barrichello.
In de afgelopen tien jaar heeft het Britse publiek driemaal mogen genieten van een thuiszege: Lewis Hamilton overwon naast de afgelopen twee edities ook de verregende krachtmeting van 2008. Nico Rosberg (2013), Fernando Alonso (2011 en 2006), Sebastian Vettel (2009), Kimi Raikkonen (2007) zijn de overige vier rijders van het huidige startveld die zegevierden op Silverstone.
Door: René Oudman
Beste reacties