Achtergrond: Clark, Hill en andere voorgangers van Alonso

Tussen de Grands Prix van China en Bahrein kwam daar plots het bericht: Fernando Alonso gaat de Indianapolis 500 rijden, de belangrijkste en meest historische openwielrace in de Verenigde Staten. De Spanjaard kan binnen de autosportwereld op veel lof rekenen: hij mist immers vrijwillig de Grand Prix van Monaco om één van zijn dromen – het winnen van de Indy 500 - na te jagen.

Een actieve Formule 1-coureur die aan de start verschijnt tijdens de Greatest Spectacle of Racing is iets wat we al decennia niet meer hebben gezien. De laatste rijder die in hetzelfde jaar zowel de Indy 500 als een Grand Prix reed was Nigel Mansell, al was dat niet zoals Alonso met voorbedachten rade. De Brit werd door Williams opgeroepen als vervanger van de verongelukte Ayrton Senna, enkele weken nadat hij op de Brickyard uit de race was gekegeld.

Hoogtijdagen in de jaren '60

De Triple Crown of Motorsport is datgene wat Alonso wil najagen. Voor het binnenslepen van deze ereprijs is het winnen van de Grand Prix van Monaco, de Indy 500 én de 24 uren van Le Mans hebben vereist. Graham Hill is de enige coureur die dat tot dusver flikte: de legendarische Brit won vijfmaal in het prinsdom, zegevierde in 1966 op de Speedway en beklom in 1972 het ereschavot in Noord-Frankrijk.

In de tijd dat Hill elk jaar naar Indiana vloog, was het niet ongebruikelijk dat Formule 1-rijders hun geluk beproefden tijdens de '500'. Jochen Rindt, Jackie Stewart en Jack Brabham reden allen in de jaren '60 op de IMS, geen van de drie wereldkampioenen wist echter te zegevieren – ondanks dat Stewart bijzonder dichtbij kwam.

Heroïscher dan het verhaal van Jim Clark zal het echter niet worden: de Schot, door vele (oudere) F1-liefhebbers gezien als de allerbeste allertijden sloeg – evenals Alonso dit jaar zal doen – de Grand Prix van Monaco over om deel te nemen aan de Indy 500. Een dappere keuze, aangezien Clark in tegenstelling tot Alonso topfavoriet voor de wereldtitel was. De Lotus-rijder had immers de seizoensouverture in de F1 op zijn naam geschreven. In het Zuid-Afrikaanse Kyalami werd met harde hand gedomineerd: nummer twee John Surtees komt bijna een halve minuut later over de finish.

Vliegende Schot geeft Amerikaanse helden klop

Clark en Lotus-teambaas Colin Chapman willen maar al te graag terug naar Indianapolis, daar waar een jaar eerder de pole werd veroverd. Een mooi resultaat ging, vanwege een kapotte ophanging, echter door het putje. Vanaf de tweede startplaats vliegt Clark vroeg in de editie van 1965 naar de leiding, om slechts na de eerste serie pitstops de kop kort uit handen te geven.

Het deelnemersveld liegt er niet om. A.J. Foyt, Parnelli Jones, Andretti, Gordon Johncock, Al Unser, Bobby Unser en Johnny Rutherford staan samen met Clark aan de start, de Schot weet alle (toekomstige) winnaars te verslaan. Clarks achtervolger Jones valt bovendien in de laatste ronde stil, waardoor de latere tweevoudig wereldkampioen het zoet van de zege niet meer kan ontgaan. Foyt heeft op dat moment zijn helm allang afgezet: de Super Tex valt kort na de helft van de race uit met een kapotte versnellingsbak.

Twee weken na het winnen van de Indy 500 keert Clark terug op de F1-grid, Hill heeft in de tussentijd de Grand Prix van Monaco op zijn naam geschreven. Op een drijfnat Spa-Francorchamps geeft hoogleraar Clark een college rijden in de regen. De dan 29 jaar oude Schot rijdt op Stewart na iedereen op een ronde, zijn landgenoot eindigt op driekwart minuut. Ook op Clermont-Ferrand, Silverstone, Zandvoort en de Nordschleife is Clark de sterkste, waardoor hij al op 1 augustus van dat jaar gekroond wordt tot de nieuwe kampioen.

De prestatie van Clark, die overigens als eerste coureur met een mid-engine de 500 won, zal nooit meer worden geëvenaard. Naast Hill, zoals bovengenoemd een jaar na Clark zegevierde, zijn er drie coureurs die in hun loopbaan de F1-titel en de overwinning op de Speedway veroveren - geen van hen doet het echter in hetzelfde jaar. Andretti en Jacques Villeneuve behalen eeuwige roem in Amerika voor zij naar Europa trekken, Emerson Fittipaldi geeft zijn loopbaan een extra dimensie na hij de Formule 1-wereld vaarwel heeft gezegd.

Age doesn't matter, unless you're a cheese

In een veld met levende legendes als Scott Dixon, Helio Castroneves, Juan Pablo Montoya, Tony Kanaan en Ryan Hunter-Reay en hongerige wolven als James Hinchcliffe, Simon Pagenaud en Josef Newgarden krijgt Alonso het anno 2017 zeker niet gemakkelijk. De Spanjaard neemt plaats in een bolide die geprepareerd is door Andretti Autosport, het team dat vorig jaar in samenwerking met de formatie van Bryan Herta de historische race wist te winnen. Een garantie voor succes is dat echter niet: in de IndyCars heeft iedereen een kans op de zege.

Met zijn 35 jaar is Alonso een van de oudsten in de F1, maar nog relatief jong op de Speedway: Kanaan is bijvoorbeeld al 42 jaar, Castroneves en Montoya zullen die leeftijd dit jaar bereiken. Takuma Sato werd begin dit jaar veertig, Dixon, Hunter-Reay en Will Power zijn allen een jaar ouder dan de Spaanse Formule 1-held. Alonso liet al blijken dat het niet bij een eenmalig optreden hoeft te blijven en daar waar hij in Europa al redelijk op leeftijd genoemd kan worden, zou hij in de VS nog jaren mee kunnen strijden.

De prestatie van Clark zal ook dit jaar ongeëvenaard blijven – Alonso gaat geen wereldkampioen worden – maar als de McLaren-rijder tegen de verwachtingen in toch weet te winnen op de Speedway plaatst de tweevoudig wereldkampioen zich in een heel bijzonder rijtje. Dat niets onmogelijk is bewees Alexander Rossi, één van de voormalige F1-rijders in het huidige veld, in de afgelopen editie. De Amerikaan won de race dankzij een briljante brandstofstrategie.

Door: René Oudman

Wat verwachten jullie van Fernando Alonso op de Indianapolis Motor Speedway? Reageer hieronder via je Facebook-account!