Dubbelinterview Tim en Tom Coronel: 'Het Klein Duimpje-idee'

Tim en Tom in Zuid-Amerika. Het klinkt als de nieuwste editie uit een serie stripverhalen of jongensboeken. En eigenlijk is hun leven ook wel een beetje als een jongensboek: een droom van velen, vol met kattenkwaad maar altijd met een goed einde. Hard werken maar bol van het avontuur, iedere dag weer vol met nieuwe uitdagingen en enerverende momenten. Dat zal de komende twee weken opnieuw het geval zijn, wanneer de snelste tweeling van Nederland deelneemt aan de Dakar Rally. De populaire broers rijden elk in een zelf ontworpen buggy, moederziel alleen door eindeloze vlakten, gigantische zandduinen, grote waterpartijen en hoge bergen. Na de moeizaam verlopen 2015-editie, hopen Tim en Tom ditmaal wat minder problemen tegen te komen.

Wie de documentaire ‘Dakar: I love it, I hate it’ van de gebroeders Coronel gezien heeft, vraagt zich al snel af waarom zij dit jaar in hemelsnaam teruggaan naar Zuid-Amerika. Nachten alleen in de eindeloze woestijn, hoog oplopende emoties en tranen die met enige regelmaat vloeien, zowel bij het zien van de finish als bij een volgende tegenslag. Toch gaat de tweeling goedgemutst beginnen aan het nieuwe avontuur. Tim legt uit: “Al die tegenslagen overwinnen, dat is juist het leuke. De momenten die we overwonnen hebben, staan opgeslagen op de harde schijf en zullen we nooit vergeten. Dingen waar we eenvoudig doorheen zijn gewandeld, ben je allang weer vergeten. Het is een avontuur, en dat avontuur is zo leuk! Nu blijkt er her en der nogal wat water te liggen, dan ga ik me meteen weer afvragen wat we nu weer voor avonturen gaan meemaken. Tja, de ballen zullen zo nu en dan wel nat worden...”

Tom: ‘Het maakt me best bang’

Tom kan ook voor de veilige optie kiezen: lekker racen op permanente circuits, het WTCC-seizoen volbrengen en de rest van het jaar kalmpjes aan doen. Maar dat is aan een Coronel niet besteed: “Dat doet iedereen al! Alle WTCC-coureurs blijven hangen in hun eigen ding. De enige reden om Dakar niet te doen, is om het WTCC goed voor te bereiden. Qua races is er nul overlap. Maar aan de andere kant maak ik tijdens de Dakar weer een hoop herrie, dus na het evenement is het perfecte moment om met mijn sponsors om de tafel te gaan zitten voor het WTCC-seizoen.” Tim voegde toe: “Dat is het leuke aan Dakar. Vorig jaar riep hij dat hij het niet leuk vond maar ergens heeft het hem toch getriggerd.”

“Het is de gekkigheid die je constant meemaakt”, erkende Tom. “Om eerlijk te zijn: het maakt me best bang. Ik heb best wel een beetje buikpijn: ‘Kut, ik ga weer’. Tim staat er iets anders in. Maar eerlijk is eerlijk: hoeveel mensen zouden er niet heel veel voor over hebben om dit te mogen doen? Ik kan dat gewoon! Afgelopen jaar zei ik dat ik in principe niet nog een keer zou deelnemen. Tegen Tim zei ik: ‘Als je de problemen van de bedrading, de dynamo en de ellende van de fesh fesh oplost, wil ik het misschien wel weer proberen’. In juni stond hij daar met een grote grijns, alles was geregeld. Toen moest ik wel even drie keer slikken…”

Het doel voor de Coronelletjes is helder, zo legt Tim uit: “Met twee auto’s finishen. De klasse gaan we wel winnen want we zijn tot op heden de enige twee solorijders, haha.” Tom legt uit waarom dat is: “Dat zegt ook al genoeg: je moet gewoon wel een storing in je kop hebben om dit te gaan doen!” “Of een heel erge voorliefde”, viel zijn broer hem in de rede. Daaruit blijkt direct de verschillende insteek die de twee hebben: “Maar Tim zegt dat het goedkomt. En als ik iemand vertrouw, dan is hij het wel.” Broerlief voegde daar de schitterende volzin aan toe: “A winner is a dreamer who never gives up.” Om daar met een grote lach aan toe te voegen, na de verbaasde blik van Tom: “Dat stond op m’n trekdingetje met kerst, haha!”

Het Klein Duimpje-idee

Toch lijkt het avontuur gekkenwerk, gezien de budgetten en mankracht van de grote fabrikanten. Tom ziet daar juist de uitdaging van in: “We doen alles zelf. We zijn geen Mini of Toyota of Nissan. Het is iets heel anders: Tim en Tom gaan op avontuur, tegen de grote jongens. Het Klein Duimpje-idee en dat werkt supergoed. We proberen er niet tegenop te boksen, dat heeft geen zin. We doen dit op onze eigen manier. Een fabrieksteam zou heel mooi zijn maar we zijn realist, geen dromers. Het zou het leven wel een stuk makkelijker maken, maar ook veel minder avontuurlijk.”

Afgelopen editie had het tweetal geregeld wat extra handen kunnen gebruiken, dus waarom gaan ze niet in de auto- of vrachtwagenklasse rijden, met een navigator naast zich? “Dit is wel next level hè, solo rijden is gewoon heel erg gaaf. De meeste kilometers zijn kilometers waarbij je heel veel plezier hebt”, legde Tim uit. “Dus nee, ik heb niet echt iemand nodig. De problemen van afgelopen jaar, waren problemen die ook niet door een ander opgelost hadden kunnen worden. En zeg nu eerlijk: Tim en Tom in een truck, dat plaatje klopt toch niet? Net als dat Tom in de Porsche Cup zou gaan rijden, ook dat past niet. Nee, we zijn gewoon nog niet klaar met dit verhaal.”

Racen is een way of life

De grote vraag is dan natuurlijk wanneer het verhaal wel klaar is. Daar had Tim een stellig antwoord op: “Nooit! Ja, als ik tussen zes planken lig… Dit is een way of life, ik kan me geen ander leven voorstellen.” Daar kan Tom zich prima in vinden: “We racen al weet ik hoeveel jaar. Geef ons vier wielen en een stuur en we vermaken ons, dan zijn we erbij. En de Dakar is op dit vlak de grootste uitdaging. De organisatie wil maar één ding: dat je uitvalt.”

Die mening deelde zijn meer ervaren broer: “Hun doel is dat maar 50% van de deelnemers de finish haalt. Dat zeggen ze ook gewoon hoor! Anders is het niet de zwaarste rally ter wereld. Minder zware rally’s zijn heel leuk maar in de Dakar krijg je gewoon de lepel op je neus. Of een grindtegel…”

Grootste angst

De bijzondere band tussen de broers werd afgelopen jaar weer goed duidelijk, toen Tim midden in de nacht op zoek ging naar zijn broer, die ergens gestand was in de woestijn: “De band tussen tweelingen is de meest bijzondere die er bestaat, dan zet je net een stapje extra. Toen Tim de tweede dag uitviel, heb ik hem al mijn onderdelen gegeven. Twintig kilometer verderop viel hij helemaal stil. Toen zeiden we tegen elkaar: ‘Het gaat niet gebeuren dat twee Coronellen uitvallen. Vanaf dat moment heb ik geprobeerd het recht te zetten. Misschien was dat juist wel een motivator.”

Angst heeft Tom inmiddels niet meer, na zijn ontberingen in 2015. Gevraagd naar zijn grootste angst, kwam een verrassend antwoord: “Fesh fesh. Die troep vreet ons op! De buggy is tweewiel aangedreven dus we zakken er in weg. En de stof die je inademt, en het belemmert je zicht… Alles bij elkaar opgeteld is dat mijn grootste angst. Ik ben naar de dokter geweest om te vragen of dat wel gezond is. Hij zei dat je iedere dag een emmer cement naar binnen krijgt. Net als in de koolmijnen vroeger. In een maand of vier hoest je er alles weer uit. Zo’n nacht alleen in de woestijn went wel hoor, maar dat zand…”