Waarom Giovinazzi ondanks verlies Alfa F1-zitje blij kan zijn

Want voor coureurs als Antonio Giovinazzi – met een zeer bescheiden achtergrond – is het verre van vanzelfsprekend dat zij de Formule 1 halen. Daar waar miljardairs tegenwoordig teams opkopen voor hun zonen, had vader Giovinazzi niet eens het geld om zijn zoon een jaar in de Formule Abarth te laten racen. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de Italiaan tien jaar geleden niet had verwacht ooit de Formule 1 te behalen en daar drie seizoenen te racen.

“Toen ik nog een kind was, was het mijn droom om de Formule 1 te halen”, zei Giovinazzi in een exclusief gesprek met Motorsport.com. “Ik was ervan overtuigd dat je dat kon bereiken als je talent had en er heel hard voor werkte. Maar toen ik wat ouder werd, begon ik realistischer te worden. Er staan slechts twintig coureurs op de grid, dus je hebt veel geluk en veel geld nodig. Dus in 2011 had ik het niet geloofd. Ik was zeventien jaar en reed nog in karts. Ik wilde simpelweg een professionele coureur worden, betaald worden voor deze sport. Dat was mijn hoofddoel.”

Kans in autosport te danken aan familie Gelael

In eerste instantie stelde Giovinazzi zich ten doel om als professioneel karter aan de slag te gaan, maar uiteindelijk volgde toch de stap naar de autosport. Dat was grotendeels te danken aan de familie Gelael. Huidig Formule 2-coureur Sean racete in de karts tegen de coureur uit Martina Franca en diens vader Ricardo – de uitbater van de Indonesische tak van fastfoodketen KFC – nam hem vervolgens aan als rijderscoach voor zijn zoon. Giovinazzi verhuisde naar Indonesië en maakte daarna de overstap naar de autosport. Met steun van Jagonya Ayam kwam hij via de Formule 3 in de GP2 Series terecht.

Samenwerken met de familie Gelael bood Giovinazzi de kans om richting de F1 te klimmen

Foto: Motorsport Images

Prema had in 2016 een plekje voor Giovinazzi over. “Het was hun eerste jaar en ze wilden snelle coureurs. Ze kozen een ervaren coureur met Pierre [Gasly] en een rookie, een snelle coureur die uit de Formule 3 kwam. Dat werd ik. Niemand verwachtte dat Prema een sterke auto zou hebben… Maar ik racete in de F3 tegen ze en in iedere categorie waren ze altijd heel sterk. Toen ik de kans zag om voor hen uit te komen, zei ik dat we dat moesten doen omdat ik zeker wist dat ze een goede auto konden neerzetten en goed werk konden leveren. Uiteindelijk was Prema dat seizoen het beste team.”

Het succes kwam Giovinazzi niet aanwaaien, maar na twee puntloze weekenden wist hij een ommekeer te bewerkstelligen. Uiteindelijk ging de titel naar Gasly, maar Giovinazzi werd op acht punten achterstand tweede en zou uiteindelijk drie races winnen. “Aan het einde van het jaar kreeg ik een telefoontje van Ferrari”, herinnerde hij zich. De Formule 1 was bereikt, want bij de Scuderia ging hij aan de slag als derde rijder. Tot een F1-debuut leek het in 2017 echter nog niet te komen, totdat Sauber-coureur Pascal Wehrlein geblesseerd raakte tijdens de Race of Champions. In Australië en China reed hij zijn eerste F1-races, maar pas in 2019 zou Giovinazzi zich een heel seizoen mogen bewijzen.

Moeizaam debuutjaar na twee seizoenen langs zijlijn

Alfa Romeo gaf hem de kans, maar intussen had hij twee seizoenen amper competitief geracet. Dat maakte de fulltime stap naar de Formule 1 niet bepaald makkelijker. “Het eerste jaar [2017] was niet verkeerd. Het was mijn eerste jaar in de F1-paddock, dus het was geweldig voor mij dat ik op het circuit naar meetings van [Sebastian] Vettel en Kimi [Raikkonen] kon kijken. Ik was een jonge coureur en keek toe hoe zij werkten. Dat was goed voor me”, aldus Giovinazzi. “Maar het tweede jaar was heel zwaar. Uiteindelijk reed ik in 2018 alleen Le Mans, dat was een heel lang seizoen. Toen ik [bij Alfa] tekende voor 2019, was ik het spoor ietwat bijster in de eerste helft van het jaar. Dat gold vooral voor de race en in wiel-aan-wiel gevechten. Je racet bijna drie jaar lang niet en stapt dan in in de F1, de topklasse. Dat was dus niet ideaal, maar ik kon er uiteindelijk niets aan veranderen.”

Giovinazzi viel in 2017 in voor Pascal Wehrlein, maar moest nog twee jaar wachten op een vast zitje

Foto: Motorsport Images

Giovinazzi boekte in zijn tweede jaar progressie, maar dat werd amper opgemerkt door de matige bolide van Alfa Romeo en de Ferrari-motor, die veel vermogen verloor na de geheime deal van de Scuderia en de FIA. Hij scoorde slechts vier punten – tien minder dan in zijn debuutseizoen – maar zag teamgenoot Kimi Raikkonen met hetzelfde puntenaantal eindigen. Wel won Giovinazzi het kwalificatieduel met 9-8. “Het tweede jaar hadden we moeite met de auto, maar ikzelf zette een grote stap vooruit”, zei hij. “Maar in de Formule 1 moet je op het juiste moment de juiste auto en wat geluk hebben.”

Weinig geluk in 2021

En aan dat laatste ontbrak het Giovinazzi in 2021. Met slechts drie punten was het op papier zijn slechtste F1-seizoen, maar zelf noemt hij het afgelopen seizoen zijn beste. “We hebben niet bereikt wat we verdienden”, reflecteerde de inmiddels 28-jarige coureur. “We hebben vier keer Q3 gehaald en stonden vrijwel altijd in Q2. Vorig jaar stonden we maar twee keer in Q2, maar pakten we wel vier punten! Qua gevoel en prestaties was dit mijn beste jaar, maar qua punten is dit het slechtste jaar. Het is zwaar als je een heel jaar hard werkt en goed presteert op zaterdag, maar op zondag op een of andere manier niet bereikt wat je wil.”

Een extra pitstop hield Giovinazzi op Imola buiten de punten

Foto: Alfa Romeo

Pech hebben is voor coureurs een graag gebruikt excuus, maar op het seizoen van Giovinazzi is dat wel van toepassing. Op Imola verloor hij zijn kans op punten door een extra pitstop vanwege een tear-off in een brake duct. Twee races later stond hij een halve minuut stil in de pits toen een monteur merkte dat een van zijn nieuwe banden lek was. In Monaco kostte een verre van optimale strategie hem plaatsen en dat gebeurde ook in Mexico, waar hij van P6 terugviel naar P11. “Imola en Barcelona waren de tweede en vierde race. Op een gegeven moment zei ik tegen mezelf ‘oké, het gaat omslaan, het kan niet altijd zo blijven’”, vertelde Giovinazzi. “Maar dat gebeurde niet! We hebben geen race gehad waarin het geluk aan onze zijde was. Helaas is het zo, maar wat kunnen we eraan doen?”

Zelf had Giovinazzi ook kansen om meer punten te scoren, maar goede startposities in Zandvoort en Monza werden om zeep geholpen door geworstel in de openingsronden. “In de huidige Formule 1 is het veel makkelijker om vooraan te eindigen als je vooraan start, want inhalen is niet makkelijk. Als je je ding doet en de strategie oké is, kan je in de punten eindigen”, weet hij. “We stonden op P7 [in Zandvoort], maar we wisten dat er snellere auto’s achter ons stonden en dat zij posities konden winnen. Maar in de eerste ronde gooide Carlos de deur dicht, waardoor ik moest afremmen en drie posities verloor. Op Monza gebeurde hetzelfde… Terugkijkend zijn dit twee races waar we het beter hadden kunnen doen.”

Giovinazzi haalde in Zandvoort en Monza twee keer op rij Q3

Foto: Alfa Romeo

Trots op resultaten ten opzichte van Raikkonen

Het was in 2021 niet alleen kommer en kwel voor Giovinazzi, want in het kwalificatieduel rekende hij overtuigend af met Raikkonen. De Italiaan was met 13-7 te sterk voor de wereldkampioen van 2007 en die vergelijking geeft hem reden om trots te zijn. “Hij was absoluut een van mijn idolen, vooral in de jaren dat hij voor Ferrari reed”, legde Giovinazzi uit. “Mijzelf met hem vergelijken vind ik het mooiste, want hij is vooral in de race altijd constant en snel. Als ik zie waar ik in het eerste jaar stond en hoe het nu is, dan kan ik de progressie zien. Hij was voor mijn carrière de best mogelijke teamgenoot, want ik hoefde me nooit te vergelijken met een rookie of een niet zo snelle coureur. Het was Kimi, een wereldkampioen. Ik kan dus leven met mezelf, want ik zat bijna op het niveau van Kimi toen ik de F1 verliet. Dat maakt mij trots. Helaas eindigt het zo, maar ik ben 100 procent tevreden met mezelf.”

Zijn F1-carrière definitief afsluiten doet Giovinazzi niet. Hij verkast komend jaar weliswaar naar de Formule E, maar hoopt met zijn rol als Ferrari-reserve een voet tussen de deur te houden in de koningsklasse. Op die manier keerde Esteban Ocon in 2020 al terug in de F1, terwijl Alex Albon dat in 2022 gaat doen. Gaat Giovinazzi daar ook in slagen? Dat is koffiedik kijken. Mocht het niet lukken, dan is zijn vertrek geen reden om te treuren over het einde van een carrière waarvan hij nooit verwachtte dat hij die zou hebben. Al met al kan hij trots zijn op zijn drie F1-seizoenen.