De mooiste dag uit mijn carrière: Jarno Janssen

Datum: 18 april 1999

Locatie: Sepang International Circuit, Maleisië

Wat vooraf ging: Van jongs af aan zit Jarno Janssen op de motor. “Eerst denk je, wat moet ik hiermee? De mensen om je heen vinden het fantastisch en uiteindelijk krijg je zelf ook plezier aan het racen”, begint Janssen het gesprek met Motorsport.com. “Dan ontwikkel je de skills en die brengen je op een bepaald niveau binnen je mogelijkheden. Voor mij was dat het wereldkampioenschap. Als je daar dan bent, die eerste race is dan wel heel erg speciaal. Dat is toch iets wat negen van de tien rijders op nationaal niveau niet weten te bereiken. Dat is wel heel speciaal.”

Toch is het beantwoorden van de vraag wat nu eigenlijk de mooiste dag is geweest moeilijker dan gedacht. “Ik heb vooral heel veel slechte dagen gehad”, lacht Janssen. “Veel meer dan mooie dagen. Iedere wedstrijd die je niet gewonnen hebt, is een verloren dag. Op nationaal niveau heb ik aardig wat kunnen winnen, maar op het niveau waar het uiteindelijk om ging heb ik maar heel weinig gewonnen.”

Voor 1999 weet Janssen een doorbraak naar de Grands Prix te forceren. De rijder verdient op basis van zijn resultaten in de voorgaande jaren een zitje in het team van Arie Molenaar. Het niveau ligt waanzinnig hoog dat seizoen. Namen als Capirossi, Ukawa, Jacque en Rossi nemen het tegen elkaar op voor de wereldtitel. De laatstgenoemde gaat met de titel aan de haal en debuteert een jaar later in de 500cc-klasse. De rest is – zoals we zo mooi zeggen – geschiedenis.

Wat er die dag gebeurde: Het debuut van Janssen vindt op 18 april 1999 plaats op het Sepang International Circuit, waar op dat moment de seizoensopener gehouden wordt. “Dat is me toch wel heel erg bijgebleven. Om daar na zo’n aanloop aan de start te staan, is heel speciaal. Het is iets waar je lange tijd naar toeleeft.” Het bereiken van de Grand Prix-grid is een doel op zich, maar tegelijkertijd ook een moment dat de knop omgezet moet worden. “Datzelfde weekend was natuurlijk ook een reset. Ik had het wereldkampioenschap bereikt, maar nu moest ik ook harder rijden dan ik ooit gedaan had. Toen ging het erom, hier werden de knikkers verdeeld. Alles wat ik in de afgelopen jaren gedaan had als coureur kon ik vergeten, ik moest weer vanaf nul beginnen. Dat is in alle opzichten een hele mooie ervaring.”

Punten zaten er in Maleisië niet in. Een twintigste plaats is de beloning na zijn debuut, maar Janssen herinnert zich dat het helemaal niet tegenviel. “Het ging eigenlijk helemaal nog niet zo slecht. Maar het was wel zo, en daar heb je nu ook mee te maken, als je eenmaal in het wereldkampioenschap zit, wacht niemand meer op je. Dan gaan ze allemaal heel erg hard. Dat gold voor mij in die tijd, maar dat geldt nu nog steeds.” Bovendien is er geen tijd om te wennen, vervolgt Janssen. “Dat moet je snel oppakken, je hebt geen andere keuze. Je moet het oppakken en anders verdwijn je in de grijze massa. Ik ben heel kritisch op mezelf geweest. Het was voor mij heel moeilijk. Het niveau lag heel erg hoog. Ik heb m’n best gedaan, maar ik kon het onderscheid ook niet maken om me buiten die grijze massa te laten zien. En dan kan een GP-carrière ook een hele moeilijke carrière zijn.”

In Barcelona schopt Janssen het tot de vijftiende plaats, goed voor een WK-punt. Ook tijdens de thuisrace in Assen zit dat erin. Het zijn de spaarzame hoogtepunten uit de Grand Prix-loopbaan van Janssen. “Je hebt een paar belangrijke momenten in zo’n seizoen, de eerste punten in Barcelona. De TT kwam er achteraan, daar haalde ik ook punten. Uiteindelijk is dat niet hetgeen waarvoor je start, je wilt natuurlijk een vaste waarde worden. Dat is mij helaas niet gelukt.”

Hoe het daarna verder ging: Janssen scoort een jaar later zijn beste WK-resultaat met een twaalfde plaats tijdens de Grand Prix van Catalonië, maar na tweeënhalf jaar in de Grands Prix komt het avontuur ten einde. Nog een keer komt Janssen in actie tijdens een 500cc-race, in zijn eerste en enige optreden pakt Janssen een WK-punt mee op het circuit van Le Mans. Uiteindelijk maakt Janssen de switch naar het begeleidende aspect van rijders en wordt hij teammanager. Sinds 2011 is hij actief voor de renstal van Roelof Waninge, tegenwoordig nog het enige Nederlandse team op de grid.

Zijn ervaringen als rijder hebben Janssen geholpen om in een rol als teammanager te groeien. “Het is heel makkelijk om tegen een rijder te zeggen, dit zijn de middelen en doe je best”, vervolgt hij. “Maar onder de streep, als het er niet uit komt, is niet alleen de rijder de dupe maar ben je daar zelf ook de dupe van. Het wordt dan ten opzichte van je partners ook steeds moeilijker om je verhaal te verkopen. Als ex-rijder kun je je wel beter verplaatsen in de situatie van een coureur. Alles heeft een grens, maar op sommige momenten is het wel makkelijker om jezelf daarin te verplaatsen. Dan kun je zeggen: ‘Dit heeft de rijder nodig, dit moeten we doen’. Anderzijds weet je dan ook natuurlijk dat rijders soms op hun tanden moeten bijten, het leven in de GP gaat niet over rozen. Dat moet ook gezegd worden.”

Een ander hoogtepunt dat overigens nog naar boven borrelt bij Janssen is wel een overwinning, als teammanager van Livio Loi. De Belg reed in 2015 voor RW Racing in de 125cc-klasse. “Als teammanager denk ik dat de overwinning met Livio Loi in 2015 een hele mooie dag was. Uiteindelijk ben je veel van huis, veel weg van je gezin. Je gaat ergens met een doel naartoe. Je doet natuurlijk niet alleen mee om te participeren, je wilt ook gewoon winnen.  Als je zo’n overwinning binnen weet te slepen, dan is dat wel iets onvergetelijks.”