Special: Het fabelachtige optreden van Jos Verstappen in Maleisië

Het was het jaar waarin de Ferrari-dominantie die we in de latere seizoenen zouden zien, echt serieuze vormen begon aan te nemen. Michael Schumacher zou dat jaar al in Hongarije de titel binnenslepen en er was eigenlijk niemand die daar iets aan kon doen. Af en toe deelden Williams en McLaren wat speldenprikken uit, maar echt een bedreiging voor de hegemonie van de Duitser zouden ze nooit worden.

De race in Maleisië was de tweede van het seizoen en de Ferrari's van Schumacher en Barrichello deelden de eerste startrij. Verstappen deed bij de start al van zich spreken, door in de eerste twee bochten het halve veld voorbij te stuiven. Echter, op een droge baan was de Arrows geen partij voor een groot deel van zijn achtervolgers, dus Verstappen kon wel een buitje gebruiken... In de tweede ronde verliet Olivier Panis op spectaculaire wijze de race, door met een grote steekvlam achter zich aan op zijn eigen olie van de baan te slippen. Een ronde later kwamen Schumacher en Barrichello langs de plek waar Panis was gespind en brak de hel los.

Tekst gaat door onder de foto

Heinz-Harald Frentzen en Jos Verstappen voor een Mclaren

Photo by: Jordan Grand Prix

De televisiekijkers zagen opeens Michael Schumacher hopeloos uit de bocht vliegen, waarna de schok nog groter werd, toen bleek dat ook Rubens Barrichello zijn Ferrari niet in het rechte spoor had weten te houden. Beide Ferrari's ploegden door het grind en wisten ternauwernood de vangrails te vermijden. De reden: een gigantische stortbui overviel iedereen op het circuit van Sepang. Het was een bui zoals we die eigenlijk alleen in een tropisch klimaat zien. De coureurs probeerden wanhopig op slicks de pits te bereiken, maar dat ging niet iedereen even goed af.

Overal schoten rijders van de baan,sommigen konden door, sommigen niet. Ook Jos Verstappen kwam even naast de baan, maar daar ondervond hij weinig hinder van. De pits werd bereikt en eenmaal buiten, bevond de Limburger zich op de tweede plaats, achter David Coulthard en natuurlijk de safety-car. Verstappen realiseerde zich echter dat hij Heinz-Harald Frentzen onder de gele vlag had gepasseerd en liet de Duitser voorbij. De Ferrari's sloten achter het gehalveerde veld aan, op de plaatsen tien en elf.

Toen de ergste regen voorbij was, werd de baan weer vrijgegeven en leidde Coulthard de weg. Achteraan waren Barrichello en Schumacher bezig met een opmars die zijn weerga niet kende. Ferrari had gekozen voor intermediate-banden, terwijl de rest van het veld op regenbanden stond. Als een warm mes door de boter maakten beide coureurs gehakt van het veld. Na een paar ronden had Michael Schumacher Verstappen in het vizier, maar de Arrows bleek moeilijk te passeren. Verstappen was Frentzen voorbij gegaan en lag tweede, terwijl hij inliep op de leidende Coulthard. Een Nederlander aan de leiding was in de F1 nog nooit voorgekomen en helaas zorgde Michael Schumacher ervoor dat het ook niet ging gebeuren.

Na een ronde in de versnellingsbak van de Arrows te hebben gezeten, glipte Schumacher langs Verstappen en zette hij koers richting Coulthard. Even later kwam ook Barrichello er langs en nog voordat de race halverwege was, hadden beide Ferrari's het hele veld opgerold. De baan droogde langzaam op en Verstappen reed nog steeds in de punten. Achter hem kwamen Ralf Schumacher, Heinz-Harald Frentzen en Mika Hakkinen opzetten, maar Verstappen was niet van plan om zich zonder slag of stoot over te geven.

Ralf kwam er nog voorbij, maar tweevoudig wereldkampioen Hakkinen en Jordan-rijder Frentzen kwamen niet langs de Arrows, die op de rechte stukken zo hard liep, dat hij in de bochten zijn rivalen kon opvangen. Op een opdrogende baan deed Verstappen dat waar hij goed in was: vechten. Bijna iedere ronde kwam óf Frentzen, óf Hakkinen langzij, maar Verstappen bleef ze voor. Het was een bijzonder fraai staaltje verdedigen in een auto die niet thuishoorde op de plaats waar hij reed.

De reden dat de Arrows zich in deze omstandigheden kon mengen in de top, heette Jos Verstappen. Uiteindelijk moest hij buigen, want na de laatste pitstop waren Hakkinen en Frentzen hem voorbij. De baan droogde verder op en Verstappen kon niet meer aanvallen. Hem restte de zevende plaats, toen net buiten de punten. Het was een ondankbaar resultaat, maar op 18 maart 2001 liet Verstappen zien wat hij kon.

Dit artikel verscheen eerder op GPUpdate.net