De beste races van Rossi: De allereerste in de 125cc

We schrijven het jaar 1996, het prille begin van Valentino Rossi’s carrière. Op dat moment is wel duidelijk dat de jongeling wat in zijn mars heeft, maar bovenal is hij op dat moment nog de zoon van oud-coureur Graziano Rossi. Met Aprilia en onder de bezielende leiding van Carlo Pernat krijgt Rossi een goede opleiding. Het is een snelle leerling, blijkt ook al vrij gauw. Tussen de meer ervaren coureurs slaagt Rossi erin om zich al snel voorin te posteren en regelmatig punten te scoren. Het was een andere tijd dan het huidige Moto3-tijdperk, races waren niet zozeer een loterij als ze tegenwoordig zijn.

En waar de meeste coureurs in Moto3 nu ongeveer even oud zijn, was de 125cc-klasse destijds nog een clash der generaties. Valentino Rossi kwam als zeventienjarig ‘broekie’ kijken, maar moest het opnemen tegen mannen die door de wol geverfd waren. Rossi maakte bij vlagen indruk in zijn debuutseizoen, maar betaalde daarbij ook leergeld met crashes tijdens het zoeken van de grenzen met de Aprilia-motorfiets. Gedurende de zomer kwam hij op de Nürburgring en Donington nog ten val en kreeg hij uitvalbeurten achter zijn naam. Twee weken later op de A1 Ring, die we nu kennen als de Red Bull Ring, was het helemaal anders. Daar ging hij achter landgenoot Ivan Goi en de Dirk Raudies voor het eerst naar het podium.

Zie ook:

Alsof dat iets had aangewakkerd, kreeg hij twee weken later in Tsjechië helemaal de smaak te pakken. Hij trainde pole-position in de kwalificatie, maar verknalde vervolgens de start. Gaandeweg reed Rossi terug naar voren en kwam hij terecht in duel met Jorge Martinez, de routinier in de lichte klasse. De Spanjaard stond bekend als een gigantisch sterke coureur in het remmen en juist op dat punt wist Rossi hem te kloppen. Het was de eerste keer en het begin van een nieuw tijdperk in de Grand Prix-racerij. Dat Rossi het in die tijd moest opnemen tegen krasse knarren als Martinez, was voor hem naar eigen zeggen heel leerzaam.

“Van hen leerde ik de spelletjes, van Jorge Martinez bijvoorbeeld”, vertelde Rossi in zijn in 2006 verschenen autobiografie. “We hadden een geweldige rivaliteit in de 125cc, hij was heel slim en had vele trucs. In het begin konden we elkaar niet echt waarderen, dat begon bij mij pas toen hij stopte. Hij was veel ouder dan ik, het was de jonge garde tegen een doorgewinterde veteraan.” Die spelletjes zou Rossi zijn hele carrière blijven spelen met zijn rivalen. Of het nou Max Biaggi, Sete Gibernau, Casey Stoner of ene Marc Marquez was. Altijd was er een truc waar Rossi op terug kon vallen.