Analyse: Waarom de expansiedrift van de MotoGP zorgwekkend is

Het is een bekend fenomeen: organisatoren van de grote raceklassen zoeken altijd naar landen en werelddelen waar ze hun sport nog beter in de markt kunnen zetten. In zekere zin begrijpelijk, ook deze organisaties moeten de kachel warm houden en brood op de plank zien te krijgen. Bovendien is het voor lokale overheden aantrekkelijk een grote sport als de Formule 1 of MotoGP naar hun regio te halen. Men heeft hier vooral economische redenen voor (werkgelegenheid en toerisme). Daar staat tegenover dat de exclusiviteit steeds verder in het geding komt en het aanbod voor fans steeds groter wordt. Kwaliteit komt immers boven kwantiteit. Dit kan door de echte fans als een positieve ontwikkeling ervaren worden aangezien ze hun helden vaker aan het werk kunnen zien, maar het is allerminst uitgesloten dat het een averechts effect heeft.

Daarvoor zijn enkele factoren aan te wijzen. Allereerst een sportief effect. In de wegracerij zijn coureurs fysiek erg kwetsbaar, ze nemen grote risico’s om het maximale uit hun machine te halen en zo voor de overwinning te kunnen rijden. Deze risico’s kunnen op fysiek vlak tot uiting komen in crashes, met blessures tot gevolg. Vooropgesteld staat dat een crash met een kalender van 22 races niet per se erger hoeft te zijn dan tijdens een seizoen met 17 races, maar het heeft ongetwijfeld invloed op het herstel. Vanwege de grotere hoeveelheid races op een kalender krijgen coureurs minder kans om uit te rusten, van blessures te herstellen. Ze zullen geneigd zijn eerder weer op de fiets te stappen om maar geen races te missen, wat op de langere termijn fysieke ongemakken met zich mee kan brengen.

'Geen leven'

Valentino Rossi zuchtte toen hij vorig jaar hoorde over een eventuele Mexicaanse GP: “Dan houden we geen leven meer over.” De mogelijkheid dat er een race in Mexico Stad zou komen werd niet veel later uitgesloten toen bleek dat het circuit niet voldoet aan de veiligheidseisen van de FIM. Aleix Espargaro nam negenvoudig wereldkampioen Rossi juist als voorbeeld, toen hij gevraagd werd naar de steeds forser wordende kalender. Hij meent dat coureurs eerder hun houdbaarheidsdatum bereiken als ze meer races moeten gaan rijden: “Ik denk niet dat er veel mensen zijn die dit kunnen volhouden. Zeker als we volgend jaar nog meer racen, dan wordt het denk ik onmogelijk om in de toekomst te doen wat Valentino nu doet. Dan kan je echt niet door tot je veertigste.”

MotoGP-coureurs zitten niet te wachten op seizoenen met meer dan twintig races. Vanwege bovenstaande argumenten maar ook omdat ze vaak een gezin thuis hebben zitten. Dit geldt overigens voor het overgrote deel van de MotoGP-paddock, dat in tijdsbestek van acht maanden zo’n 200 dagen van huis is. Extra bezigheden voor sponsoren of testdagen voor of tijdens het seizoen worden dan nog niet eens meegerekend. Espargaro nam de bestuurder van zijn motorhome als voorbeeld: “De fabrieksrijders in de MotoGP hebben geluk, want wij hebben motorhomes en kunnen dus laat op het circuit arriveren. Maar de vriend die mijn motorhome bestuurt, moest al een week eerder van huis. In de laatste zes maanden is hij maar twee weken thuis geweest. Dat is gekkenwerk. Niemand houdt dat lang vol.”

'Dertig weken van huis'

Teammanager Wilco Zeelenberg van het Petronas Yamaha SRT-project zei eerder dit jaar in gesprek met Motorsport.com: “Dit is echt meer dan een fulltime baan. We hebben de negentien races, maar in totaal ben ik per jaar zo’n dertig weken van huis. Dat betekent dus ook dat je totaal niet thuis bent, echt 24 uur. Dat is best lang.” Ook zei hij: “Het is een feit dat je familiair heel veel dingen mist en je het thuisfront echt enorm hard nodig hebt omdat je dan ook echt de tijd nodig hebt om te relaxen. Dan zit je ineens in een hele andere wereld.”

Ook voor de competitieve natuur van het kampioenschap kan het gevolgen hebben. Sinds 2006 is de beslissing in de titelstrijd van de MotoGP maar drie keer tijdens de laatste race gevallen. Er werd in de resterende races van het seizoen nog altijd met hand en tand gestreden om de overwinningen, maar het zorgt er toch voor dat races minder relevant zijn. Het was in 2016 voor het laatst dat de beslissing viel in Valencia, in de afgelopen jaren viel de beslissing telkens in Japan en recent stelde Marc Marquez zijn zesde MotoGP-titel veilig in Thailand. Dit ondanks dat het kampioenschap op dit moment wel competitiever is dan ooit tevoren met vijf grote fabrieksteams en vier fabrikanten die in potentie races kunnen winnen.

Ook op technisch en logistiek vlak zijn er ook voldoende argumenten om de kalender niet verder uit te breiden dan de twintig races die we komend seizoen verrijden. Op ieder vlak worden de limieten gezocht en het is de vraag of dat een houdbaar systeem is. Bovendien is het de vraag wie tegenwicht moet bieden tegen de expansiedrift van Dorna, aangezien de organisatie zelf voorlopig geen aanleiding ziet om niet verder uit te breiden. De bal ligt waarschijnlijk bij de rijders en teams. Na de komst van de KymiRing in 2020, Lombok in 2021 en Rio de Janeiro in 2022 worden alweer plannen gesmeed om in de toekomst nog meer races toe te voegen. Waar houdt het op?