Analyse: Hoe Ferrari de plank tactisch missloeg in Mexico

De achttiende Grand Prix van dit Formule 1-seizoen is zo'n dertig rondjes onderweg, als het medelijden met Marcus Dudley langzaam begint te groeien. Marcus wie, zult u denken. Marcus Dudley, de man die vaste race-engineer Peter Bonnington dit weekend moest vervangen in het oor van Lewis Hamilton. De Mercedes-coureur had vooraf nog aangekondigd Dudley te willen ontzien en geen onnodige stress te creëren. Maar met het vizier naar beneden kwam er verdacht weinig van dit streven terecht. Hamilton werd al snel weer zichzelf, uiterst kritisch over de boordradio dus.

"Waarom hebben jullie me zo vroeg binnengehaald? Dit was echt veel te vroeg", liet hij meermaals weten aan Dudley en dus ook aan het mondiale publiek dat meeluisterde. Als de stand-in van Bonnington de situatie ook niet meer recht kon praten, bemoeide hoofdstrateeg James Vowles zich maar met de klaagzang. De woorden 'this is James' werden gevolgd door een netjes geformuleerde oproep om vooral z'n mond te houden en gewoon de tanden in het stuur te zetten. Op dat moment konden slechts weinigen binnen Mercedes bevroeden dat deze riskante tactiek in klinkende munt zou worden uitbetaald, het bleek zelfs de winnende zet.

Alle teams verrast door Pirelli-banden

Het bovenstaande geeft vooral aan dat nagenoeg iedereen werd verrast door de geringe slijtage van de Pirelli-banden. En dan met name van de hardste compound, waar Max Verstappen maar liefst 65 ronden op zou rijden. Het Italiaanse bandenmerken verwachtte zelf ook eerder een slagveld en communiceerde voor de race zelfs dat een tweestopper de beste optie zou zijn. In combinatie met de data van vrijdag, toen de baanomstandigheden compleet anders waren en er veel minder grip lag, zette dit de teams op het verkeerde been. Zo ook Ferrari: "Na de vrijdag en zaterdag hadden we zeker niet verwacht dat de banden zo lang door konden gaan. Iedereen was denk ik wel verbaasd, zelfs degenen die vroeg in de race het risico namen om een eenstopper te maken", verkondigde Mattia Binotto nadien tegenover Motorsport.com. Hij erkende daarbij ook meteen dat Ferrari achteraf gezien meer risico had moeten nemen.

Natuurlijk is het achteraf altijd makkelijk praten. Bovendien is Ferrari na alle tactische missers van de voorbije maanden een hele makkelijke prooi. Maar dat laat onverlet dat de Scuderia het in Mexico weer vele malen beter had kunnen cq moeten doen, ook met de kennis die op dat moment beschikbaar was. Het was bovenal een kwestie van logisch nadenken en het hoofd koel houden. Vooral met de auto van polesitter Charles Leclerc heeft men het verkeerd aangepakt. Om maar eens bij het begin te beginnen, reageerde Ferrari in ronde vijftien op een undercut van Red Bull Racing met Alexander Albon. Overigens ook een aardige fout van Red Bull, zij stopten namelijk een ronde te vroeg waardoor het gat op Carlos Sainz nog niet groot genoeg was en Albon tijd verloor in het gedrang. Maar goed: dat geheel terzijde, het gaat nu immers om Ferrari.

Ferrari verzuimt zichzelf opties te geven

Ferrari had in eerste instantie niet meteen hoeven reageren. Albon reed namelijk al op een aardige achterstand van Leclerc en kwam bovendien vast te zitten in het verkeer. Een directe bedreiging, die tot een counter zou dwingen, was de teamgenoot van Verstappen dus niet. Maar op het moment dat men toch naar binnen ging, maakte Ferrari een tweede fout. Het Italiaanse team had zichzelf namelijk te allen tijde twee kansen moeten geven. Dit kon alleen door bij de eerste stop naar de hardste compound te gaan. Dan was namelijk meteen aan het bandenreglementen voldaan en lagen alle opties, afhankelijk van de slijtage, open. Mocht de slijtage (zoals later bleek) meevallen, dan had Leclerc net als Verstappen en Hamilton een eenstopper kunnen doen. Zou deze slijtage onverhoopt toch tegenvallen, had men in de slotfase alsnog naar de softs of mediums kunnen gaan.

Op deze manier had Ferrari zichzelf meerdere opties gegeven en lag winst in ieder scenario nog binnen handbereik. Geen hogere wiskunde, simpelweg een kwestie van logisch nadenken. En dat schortte er weer aan op de Ferrari-pitmuur. Bij Sebastian Vettel had men ook anders kunnen handelen, al is dat wel grotendeels met de kennis van nu geconcludeerd en ook grotendeels aan de coureur zelf te wijten. Ferrari wilde namelijk wel antwoorden op de stop van Hamilton door Vettel een ronde nadien binnen te halen. Dat had ook moeten gebeuren, aangezien de man uit Heppenheim dan nog net voor Hamilton op het asfalt was teruggekeerd. Maar door de eerste run op aanraden van Vettel te verlengen, gaf men de 'track position' op voor verser rubber in de slotfase. En dat bleek funest voor Vettel, aangezien hij - door de geringe slijtage bij Hamilton - nooit echt de druk kon opvoeren. Het lot van Ferrari was daarmee bezegeld. Niet door rijdersfouten of een mindere auto, nee andermaal door een tactische missers. Vooral in het geval van Leclerc.