Analyse: De wissel van de wacht in MotoGP is bijna voltooid

Na veertien races zit het MotoGP-seizoen erop. Met maar liefst negen verschillende winnaars, het ontbreken van de dominante factor en een nieuwe wereldkampioen bracht het kampioenschap in 2020 zo’n beetje alles waar de neutrale kijker op kan hopen. Motorsport.com maakt aan het eind van een intens en hectisch MotoGP-seizoen de balans op.

Miguel Oliveira, Red Bull KTM Tech 3

Miguel Oliveira, Red Bull KTM Tech 3

Gold and Goose / Motorsport Images

Nietsvermoedend waren de teams in maart aan het testen toen het coronavirus langzaam maar zeker meer greep kreeg op de wereld. De race in Qatar kon niet doorgaan omdat de meeste MotoGP-teams en rijders huiswaarts waren gekeerd na de test. Een half jaar later zag de wereld er heel anders uit. Zonder fans, geen media en minimale personele bezetting in de paddock zag de wereld er ineens heel anders uit toen men in juli naar Jerez kwam voor de hervatting van het kampioenschap. Maar dat er überhaupt weer geracet kon worden was al een overwinning. Dorna, de FIM en IRTA stelden een kalender samen met veertien races in achttien weken, waarvan een aantal op hetzelfde circuit. Dat gaf een interessante dimensie aan het kampioenschap. Vooraf werd gevreesd dat de races hetzelfde resultaat zouden geven, maar dat kwam amper voor. De verschillen werden nog kleiner, bepaalde fabrikanten maakten grotere stappen na de eerste race dan anderen.

 

Het wegvallen van Marc Marquez was een belangrijke factor in het uiteindelijke verloop van het kampioenschap, dat is een feit. Met zijn zware crash en een vergeefse poging om vroegtijdig terug te keren bewees hij zichzelf geen dienst. Daardoor lag de titelstrijd wagenwijd open. De suggestie dat Joan Mir (of wie ook kampioen geworden zou zijn) de titel in de schoot geworpen kreeg is ridicuul. In het zadel blijven zitten is de belangrijkste opdracht die een coureur heeft in de MotoGP. Blessures horen bij de sport, al is het te hopen dat Marquez op niveau terugkeert. Het is een genot om de zesvoudig MotoGP-kampioen aan het werk te zien op de baan, of je nu fan bent of niet. Van een echt duel met de nieuwe wereldkampioen is het nog nooit gekomen, ook dat is iets waar we in 2021 naar uit kunnen kijken. De amusementswaarde van het kampioenschap niet te lijden heeft gehad onder de afwezigheid van de Spanjaard.

Hadden we zonder de afwezigheid van Marquez ook negen verschillende winnaars gezien in 2020? Daar valt over te twisten. Wat als een paal boven water staat is dat de MotoGP – met dank aan de reglementenmakers – competitiever is dan ooit. Bijna alle rijders beschikken over fabrieksmateriaal, maar dat is geen garantie op succes. Vier van de zes merken wonnen een race in 2020, vijf van de zes merken behaalden een podiumplaats. Vijf coureurs wonnen hun eerste race in de MotoGP. Slechts twee winnaars waren ouder dan 30 jaar (Andrea Dovizioso en Danilo Petrucci, al was die laatste op het moment van zijn overwinning nog geen 30 jaar geworden). Valentino Rossi (41) is met afstand de oudste en plakt er nog een jaar aan vast, maar met het vertrek van enkele ervaren krachten is Aleix Espargaro (31) de eerstvolgende oudste coureur. Hij is maar liefst tien jaar jonger dan Rossi. In zekere zin hoeven we Rossi niet eens mee te rekenen, de Italiaan staat wat betreft het natuurlijke verloop in de MotoGP boven de generaties.

Het punt is gemaakt. De wisseling van de wacht is niet aanstaande, maar is in volle gang. Zoals gezegd: Andrea Dovizioso, Tito Rabat en Cal Crutchlow namen zondag (tijdelijk) afscheid. Dovizioso hoopt op een terugkeer, maar het is de vraag of er in 2022 wel een zitje vrijkomt voor hem. Hij nam de sabbatical op de koop toe, zolang hij de deur maar achter zich dicht kon trekken in Bologna. Van een goede werkrelatie was al lang geen sprake meer tussen Ducati en Dovizioso. Tito Rabat was bij Avintia de laatste echte privérijder in MotoGP en hij verloor zijn plek door de grote belangen van Ducati en VR46. Rabat keerde na zijn zware ongeval in 2018 (Silverstone) helaas nooit meer helemaal terug op niveau.

En dan Crutchlow, een coureur die alom gerespecteerd wordt vanwege zijn directe manier van communiceren. De 35-jarige Brit heeft dit seizoen niet al te best gepresteerd, maar de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat hij altijd geblesseerd was. Aprilia was een serieuze optie voor de Brit, maar dat merk wilde liever wachten op de tot mislukken gedoemde dopingzaak van Andrea Iannone. CEO Massimo Rivola doet het nog altijd voorkomen alsof Aprilia het grote slachtoffer is in deze zaak, maar de verdediging van Iannone piepte en kraakte aan alle kanten. Iannone leverde geen enkel bewijs waarmee hij zijn onschuld kon bewijzen en de instanties oordeelden keihard: Vier jaar schorsing, einde carrière. Tegen de tijd dat Aprilia bij zinnen was gekomen en naar een alternatief zocht, had Crutchlow zich bedacht. Hij wil meer tijd doorbrengen met zijn gezin. Een (goed betaalde) job als testrijder bij Yamaha was bovendien een kans die Crutchlow niet kon laten liggen, nu is het nog afwachten of Yamaha de prioriteiten wat betreft het testprogramma op orde krijgt.

De 23-jarige Joan Mir besliste in Valencia de strijd om de wereldtitel in zijn voordeel. In pas zijn vijfde seizoen is hij het levende voorbeeld van de nieuwe generatie die dit seizoen is opgestaan. Met het vizier dicht was Mir de meest constante dit seizoen, ondanks drie nulscores. Maar ook buiten de baan maakte Mir indruk met zijn volwassen opstelling en het feit dat hij zich realiseerde hoe bevoorrecht hij is: “Ik heb geen moeilijk leven. De mensen die door COVID getroffen zijn en daardoor hun huur niet meer kunnen betalen, die hebben het moeilijk.” Toen Jorge Lorenzo, die dit weekend ook nog even van zich liet horen, hem in de persconferentie na de Valencia GP vertelde hoe hij zijn kampioenschappen uitbundig vierde, reageerde Mir: “We zitten midden in een grote crisis, dit is niet het moment om het groots te vieren. Het liefst ging ik naar de discotheek, maar dat kan nu niet. Ik vier het in kleine kring met m’n eigen team en familie.”

Met zijn woorden en daden bewees Mir zichzelf een dienst, maar is hij ook het symbool van een nieuwe generatie van coureurs die met een open blik naar de wereld kijkt en in perspectief kan plaatsen wat belangrijk is. Eén ding is duidelijk: Het gouden tijdperk van de MotoGP krijgt volgend seizoen een vervolg.

Wereldkampioen Joan Mir, Team Suzuki MotoGP met zijn trofee

Wereldkampioen Joan Mir, Team Suzuki MotoGP met zijn trofee

Sluit je aan bij de Motorsport community

Praat mee
Vorig artikel Morbidelli runner-up in MotoGP: "Belangrijker dan P2 in de race"
Volgend artikel Crutchlow emotioneel na laatste race: “Heb alles gegeven”

Beste reacties

Er zijn nog geen reacties. Wil je er één schrijven?

Meld je gratis aan

  • Snel toegang tot je favoriete artikelen

  • Stel alerts in voor breaking news en je favoriete coureurs

  • Laat je horen met de reactiemodule

Motorsport prime

Ontdek premium content
Abonneer

Editie

Nederland