Q&A Jos Verstappen: over debuteren, volwassen worden en de wereldtitel

De jonge Limburger maakte indruk met gewaagde inhaalacties, vaak op en soms over het randje. Slechts eenmaal ging hij enorm in de fout, op het rechte stuk van Monaco. Met name zijn races waren regelmatig ijzersterk, al verloor hij het onderlinge kwalificatieduel met teamgenoot Carlos Sainz Junior met 10-9. Vader Jos Verstappen is trots op zijn 18-jarige zoon. In een interview met Formula1.com blikt ’s lands meest succesvolle Formule 1-coureur terug op 2015.

Hoe zou je het debuutseizoen van je zoon omschrijven?

“Ik moet toegeven dat hij geweldig gepresteerd heeft. We weten allemaal dat het ongelofelijk moeilijk is om in de Formule 1 te beginnen. Wij hebben het geluk gehad dat we die start met Toro Rosso konden maken, aangezien zij een goede auto gebouwd hebben waarmee hij een echte kans had. Ik ben zeer tevreden.”

Max moest behoorlijk snel volwassen worden, heb jij veranderingen bij je zoon gezien?

“O ja. Als ik me Max herinner toen hij begon in Melbourne, en als ik nu naar hem kijk – zijn leven staat volledig op z’n kop. Hij heeft een sterk karakter ontwikkeld, evenals zijn professionaliteit. Op veel vlakken is hij een ander persoon geworden.”

Is er iets dat je verrast heeft?

“Niet echt verrast, maar het is interessant om te zien dat hij op bepaalde vlakken nu twee persoonlijkheden heeft: op de baan de top professional, en thuis de Max die hij altijd geweest is – net zoals alle voorgaande jaren.”

Hoe vergelijk je zijn eerste seizoen in de top van de autosport met je eigen debuut?

“Dat is in het geval van Max veel positiever. Toen ik begon, crashte ik vaak. Michael Schumacher was mijn teamgenoot – één van de beste rijders aller tijden – en ik moest het tegen hem opnemen. Ik pushte altijd, maakte veel fouten en dat is niet erg positief in een rookieseizoen. Max doet het een stuk beter.”

Wat is je eerste herinnering tijdens het aanschouwen van een race van je zoon?

“Ah, ik herinner me zijn allereerste race nog heel goed. Max was zeven. In de trainingen kan je hem advies geven, kan je hem helpen, maar in de race moet hij zijn eigen ding doen. Dat was een heel aparte ervaring.”

Wanneer werd het je duidelijk dat je zoon in je voetsporen zou treden?

“Toen Max in de Mini’s reed in de karts. We reden 65 races in de eerste drie jaar en hij won er 64. Het werd heel duidelijk dat hij maar één doel had: winnen, winnen, winnen! Vanaf dat moment was duidelijk dat hij coureur wilde worden.”

Heb je je zoon gewaarschuwd dat het een lange en moeilijke weg is die hij kiest, waarmee veel opofferingen gepaard gaan?

“Uiteraard heb ik hem verteld hoe moeilijk de omgeving kan zijn, dus ja, daar hebben we over gesproken. Maar als je ziet dat hij talent – en toewijding – heeft, dan geef je hem de kans om het te proberen. En wij probeerden het op de meest professionele manier te doen. Maar begrijp me niet verkeerd: hij heeft een superseizoen achter de rug. Het blijft lastig, de F1 is zeer onvoorspelbaar!”

Hoe zou je je emoties omschrijven van het moment waarop je hoorde dat je zoon een F1-zitje had bemachtigd?

“Om eerlijk te zijn, was dat het doel. Wanneer je de deal tekent ben je ontzettend blij, maar zodra de inkt droog is bedenk je je dat dit pas het begin is – dat er een zware tijd aan zit te komen, dat je altijd moet presteren, dat je niet teveel fouten moet maken. Want als je eenmaal wordt afgeschreven, dan is het lastig om in de F1 te blijven.”

Hoeveel advies geef je aan je zoon?

“Minder en minder. Hij weet wat hij moet doen en wat van belang is. En ik ga nooit in op details over de auto, hij weet het gewoon beter!”

Had je liever een meer ervaren ‘referentiecoureur’ als teamgenoot van je zoon gezien?

“Ik denk van niet. Carlos en Max pushen elkaar en worden allebei beter. Beiden maken stappen. En de referentie die we hebben, is Red Bull Racing. Als je ziet hoe dicht we in bepaalde races bij hen in de buurt kwamen – en soms zelfs voor hen – dan is dat voldoende referentie.”

Raap je hem ook weer op als het even niet zo goed gaat?

“Daar zijn vaders voor. Maar ik moet toegeven dat tot op heden er geen dip is geweest, dus dat maakt de situatie een stuk eenvoudiger.”

Max heeft jouw beste kwalificatieresultaat geëvenaard en je totaal aantal punten uit je carrière aanzienlijk verbeterd. Hoe lang duurt het voordat hij je twee podiumfinishes evenaart?

“Ha, ik denk dat die kans er komend jaar al is. Ik heb een goed gevoel over volgend seizoen.”

Je was een zeer competitieve rijder en je verliest die instelling nooit. Hoe frustrerend is het om te zien dat je zoon iets doet wat je waarschijnlijk zelf ook heel graag zou doen. Is er sprake van enige jaloezie?

“Helemaal niet. Ik ben blij voor hem. Max kiest zijn eigen weg. Hij heeft nu zijn eigen appartement betrokken. Ja, soms is het moeilijk om toe te kijken maar dat helpt hem voor de toekomst. We wisten dat dit zou gaan gebeuren dus je moet steeds een stapje verder terug doen. Het is zijn leven en hij moet het naar zijn eigen wensen ontwikkelen.”

Is het bevredigend dat je je zoon de kans hebt kunnen geven zijn droom achterna te gaan?

“We hebben hem geholpen maar het was meer aan hem, hij moest ervoor strijden. We hebben ons best gedaan hem zo ver mogelijk te brengen maar hij moest zelf de kans creëren. Als Carlos en Max in de lagere klassen niet zo goed hadden gepresteerd, dan reden ze hier nu niet. Deze jongens hebben hun eigen kansen gecreëerd. Zij tonen nu al hun ware aard.”

En hoe zit het met de wereldtitel?

“Ik hoop het! (lacht) Daarom zijn we hier. We zijn hier niet om het veld te vullen. Maar het draait erom op het juiste moment op de juiste plek te zijn. En het is een uitdaging voor de vader om dat waar te maken!”